Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Η μνήμη του θανάτου είναι βέβαια οδυνηρή και δεν την ανεχόμαστε, όμως εξανθρωπίζει τη ζωή μας. Αποδεικνύει τους θησαυρούς και τις ηδονές χωρίς νόημα, αλλά και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε το πραγματικό νόημα της ζωής μας.
Αν αφαιρέσουμε τη μνήμη του θανάτου από το νου μας, τότε ο κόσμος στέκεται μπροστά μας σαν είδωλο.
Ο «άφρων πλούσιος» της σημερινής παραβολής είχε διαγράψει από τη μνήμη του τον θάνατο . Έτσι ο πλούτος και η άνεση έγιναν είδωλα που του έδιναν την αίσθηση μιας επίγειας αιωνιότητας «ψυχή ἔχεις πολλά ἀγαθά εἰς ἔτη πολλά, ἀναπαύου, φάε, πίε, εὐφραίνου». Αυτή η τραγική άγνοια της πραγματικότητας του στέρησε τη δυνατότητα να καταλάβει το αληθινό νόημα της ζωής. Δεν μπόρεσε να βγει από τον ατομισμό του και να καταλάβει την ευλογία του Θεού ώστε ευχαριστώντας Τον να μετατρέψει τα αγαθά του σε κοινά αγαθά.
Η δίψα για απόλαυση και άνεση, όταν διαπιστώνεται από τη μνήμη του θανάτου αλλάζει ποιότητα. Από μονομερώς υλική γίνεται καθολική. Ανακαλύπτει την πνευματική ηδονή που είναι άσχετη με την οδύνη και συγχρόνως βλέπει την αληθινή αξία των υλικών ηδονών και της υλικής δημιουργίας γενικότερα.
Βλέποντας ότι ο Θεός μεριμνά για τα φθειρόμενα, μαθαίνει να στέκεται με σεβασμό απέναντι και στα πιο ταπεινά δημιουργήματα και ταυτόχρονα να αναζητά με επιθυμία την άφθαρτη ωραιότητα του δημιουργού, προσπαθώντας να αναπτύσσει προσωπική σχέση μαζί Του.
Ας δούμε το βασικό πρόβλημα του άφρονος πλουσίου.
Ο Χριστός είπε την παραβολή του άφρονος πλουσίου και να τονίσει τα φρικτά αποτελέσματα της πλεονεξίας.
Ο πλεονέκτης θησαυρίζει για τον εαυτό του. Η πλεονεξία είναι μια πνευματική ασθένεια με πολλές εκδηλώσεις. Βασικό του γνώρισμα είναι ότι στηρίζει τη ζωή του ανθρώπου σε δυνάμεις έξω από τον Θεό (χρήματα, κτήματα, γνώσεις, αξιώματα).
Είναι χρήσιμο να σημειώσουμε τέσσερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της συμπεριφοράς του «θησαυρίζοντος ἐαυτῷ» :
α) Κέντρο όλων των δραστηριοτήτων του είναι ο εαυτός του.
β) Αγνοεί την πρόνοια του Θεού – ο κόσμος γι αυτόν είναι θήραμα χωρίς ιδιοκτήτη – δεν την αισθάνεται ως προσωπική δωρεά του Θεού.
γ) Στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις.
δ) Θεωρεί τον πλούτο ή τις γνώσεις του ιδιοκτησία και όχι μέσο με το οποίο μπορεί να εκδηλώσει την αγάπη του. Γιατί ο πλεονέκτης δεν αγαπά.
Ο Χριστός είναι «ἡ ὁδός καί ἡ ζωή». Πλούσιος για τον Θεό είναι αυτός που έγινε κατοικητήριο της χάριτος του Θεού.
Ο « εἰς Θεόν πλουτῶν» σε κάθε έργο του ξεκινά με την επίκληση του Θεού, αφού βεβαιωθεί, ότι αυτό που επιδιώκει δεν είναι αντίθετο με το θέλημά Του. Εργάζεται να ανατρέψει όλες τις συνέπειες της πτώσεως, στα όρια της προσωπικής του ζωής. Όλα τα έργα του εντάσσονται στο κύριο έργο του, που είναι η ζωοποίηση της ψυχής του, η συντριβή δηλ. του πνευματικού θανάτου, πριν από τον βιολογικό θάνατο.
Θα λέγαμε ότι αγωνίζεται μέσα στα καθημερινά προβλήματα με τη δύναμη του Χριστού, για να πετύχει την ομοίωσή του με το Χριστό.
Χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι η ανιδιοτέλεια και η ταπείνωση. Είναι πλεονέκτης στα πνευματικά, στα οποία όσο αυξάνε , τόσο βυθίζεται στην ταπείνωση και την αφιλαργυρία. Σέβεται την κτίση σαν δώρο του Θεού.
Αγαπά τους ανθρώπους. Πάσχει με τους πάσχοντες. Δίνει τροφή στους πεινασμένους. Αποθέτει στα βαλάντια των πτωχών τον πλούτο της αγάπης του και αποκτά θησαυρούς στον ουρανό. Ετοιμάζει τόπο αναπαύσεως που τον προγεύεται μέσα στην καρδιά του.
Ο «ἄφρων πλούσιος» ξαφνιάστηκε με τον θάνατο. Ο πλούτος του δεν περνούσε το κατώφλι του θανάτου. Ο «εἰς Θεόν πλουτῶν» ήδη από τώρα « ἔχει ζωήν αἰώνιαν».
