Η φιλονικία δύο αδελφών στο μοίρασμα της πατρικής περιουσίας, ευλογημένοι μου χριστιανοί, δίνει στον Κύριο την αφορμή, να διηγηθεί την παραβολή του άφρονα πλουσίου, με την οποία θέλει να μας διδάξει, πόσο ολέθριο και καταστρεπτικό είναι για τον άνθρωπο, το πάθος της πλεονεξίας.
Άφρων αποκαλείται ο πλούσιος της παραβολής, επειδή στην ώρα της μεγάλης ευφορίας των αγρών του, το μόνο πρόβλημα που τον απασχολεί είναι πώς θα εξασφαλίσει τα αγαθά του. Και βρήκε την λύση, να κατεδαφίσει τις αποθήκες του για να κτίσει νέες και μεγαλύτερες.
Η εγωκεντρικότητα και το υλιστικό φρόνημα του πλούσιου της παραβολής, δίνουν την εντύπωση, ότι πρόκειται για ένα ξωφλημένο πνευματικά άνθρωπο. Απέκλεισε από τα ενδιαφέροντά του τον Θεόν και τους ανθρώπους και έκανε τον εαυτό του είδωλο λατρείας και περιποιήσεων. Εγωιστική αυταπάτη και υλιστικό φρόνημα, ακαταλόγιστη πλεονεξία, εγωισμός και φιλαυτία είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Αγνοεί ο δυστυχής ότι η ψυχή για να τραφεί και να ευφρανθεί πραγματικά, έχει ανάγκη πνευματικής τροφής.
Φοβερή για τη σωτηρία της ψυχής μας αρρώστεια, αδελφοί μου, η πλεονεξία, που δυστυχώς δύσκολα θεραπεύεται όταν κυριαρχήσει πάνω μας. Ο πλεονέκτης μοιάζει με τη θάλασσα, που δεν ικανοποιείται ποτέ έστω κι αν όλοι οι ποταμοί της γης χύνονται μέσα της. Ο πλούσιος της περικοπής δεν σκέφθηκε ν’ αδειάσει ένα μέρος από τις γεμάτες αποθήκες του για να δώσει ελεημοσύνη στους φτωχούς που υπήρχαν πάμπολλοι δίπλα του, αλλά να κτίσει μεγαλύτερες για την νέα μεγάλη σοδειά που περίμενε. Σκοπός του ήταν να τα χαίρεται όλα μόνος του, έτσι όπως σκέπτονται οι πλεονέκτες που τα θέλουν όλα για τον εαυτό τους. Η ψυχοκτόνος αυτή ασθένεια σκληραίνει την καρδιά του ανθρώπου. Δεν σκέφτεται μήτε Θεό, μήτε άνθρωπο. Δεν έχει όμως και την γαλήνη και ηρεμία στην ψυχή του, επειδή είναι πάντα ανικανοποίητος και ανήσυχος, αφού όλο και περισσότερα θέλει.
Η δυστυχία του γίνεται πολύ μεγάλη, επειδή δεν σκέφτεται ο άφρων πλούσιος, ότι θα έλθει ο ανεπιθύμητος επισκέπτης. Και αυτός, που είτε θέλουμε, είτε όχι, επισκέπτεται όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, είναι ο θάνατος. Αυτόν δεν μπορεί να τον αποφύγει κανείς. Πλούσιος, φτωχός, τρανός και άσημος. Δεν δωροδοκείται. Έτσι βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ αυτόν τον επισκέπτη και ο άφρων της παραβολής. Άφρων. Έτσι παρέμεινε στην Ιστορία και στη γραφή. Το επίθετο αυτό δεν το έδωσε άνθρωπος. Το έδωσε ο ίδιος ο Θεός. «Είπε δε αυτώ ο Θεός, Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού«. Όταν ο λόγος του Θεού χαρακτηρίζει ένα άτομο, ο χαρακτηρισμός αυτός είναι απόλυτα σωστός. Το να σε χαρακτηρίσουν οι άνθρωποι άφρονα δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει να μη σε ονομάσει ο Θεός.
Εάν χριστιανοί μου, δεν δίνουμε, δεν ελεούμε μόνοι μας, τότε θα έλθει ο θάνατος και θα μας τα πάρει με τη βία, υποχρεωτικά. Ο θάνατος έρχεται! Απόψε, αύριο, μεθαύριο, μετά από μερικά χρόνια, πάντως έρχεται. Όλα θα μας τα πάρει ο θάνατος. Και μόνο; Η εφορία πού λέγεται θάνατος, παίρνει και τόκο. Και όλα θα μας τα πάρει και θα πληρώσουμε και τον τόκο της πλεονεξίας μας και της σκληροκαρδίας μας. Και αυτό τον τόκο θα τον πληρώνουμε όχι απλώς ισόβια, αλλά αιώνια, αφού ο τόκος των αμαρτιών μας είναι αιώνιος κόλασις.
Ας είμαστε αυτάρκεις και ικανοποιημένοι μ’ αυτά που μας δίνει ο Πανάγαθος Θεός. Ας μην έχουμε, διαρκώς, το νου μας στα υλικά αγαθά, στους επίγειους θησαυρούς, αλλά το θησαυρό των καλών έργων να επιδιώκουμε στη ζωή μας, δηλαδή των έργων αγάπης, φιλανθρωπίας και χριστιανικής συναδέλφωσης, με τη χάρη και την ευλογία του Κυρίου. Αμήν.
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
