Το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, επαναλαμβάνεται στο πέρασμα των αιώνων, μέχρι συντελείας του κόσμου, μέσα στην Θεία Λειτουργία.

… “Και κελεύσας τους όχλους ανακλιθήναι επί τους χόρτους, λαβών τους πέντε άρτους και τους δυο ιχθύας, αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησε, και κλάσας έδωκεν τοις μαθηταίς τους άρτους οι δε μαθηταί τοις όχλοις, και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν”. Ανέβλεψε ο Χριστός στον ουρανό πριν κάνει το θαύμα, για να δείξει την ισότητά Του με τον Πατέρα Του. Επίσης, ανέβλεψε στον ουρανό για να μας διδάξει, ότι δεν πρέπει να αρχίζουμε το φαγητό, χωρίς να ευχαριστήσουμε Εκείνον, που μας παρέχει την τροφή. Το θαύμα ο Κύριος το έκανε στην έρημο, για να μη λέγουν οι Ιουδαίοι ότι το πλήθος έφερε τρόφιμα από το πλησιέστερο χωριό. Ωστόσο, εμείς μαθαίνουμε, ότι οι μαθητές δεν έδιναν σημασία και στα αναγκαία ακόμη, στην τροφή τους. Διότι, ενώ ήσαν δεκατρείς με τον διδάσκαλό τους, μόνο πέντε άρτους είχαν και εκείνους κριθίνους και δύο ψάρια. Τόσο δευτερεύοντα ήσαν γι’ αυτούς τα υλικά. Αλλά κι’ αυτά τα ελάχιστα δεν τα κράτησαν για τον εαυτό τους, αν και πεινούσαν, αλλά τα έδωσαν για τους  άλλους. Δεν είπαν: “εμείς τι θα φάμε”, αλλά έκαναν υπακοή.

Αφού τα πήρε, τα έκανε κομμάτια και τα έδιδε δια των μαθητών Του στους όχλους. Με αυτή Του την ενέργεια τιμούσε τους μαθητές Του. Τους έκανε να μην απιστήσουν ούτε να λησμονήσουν το θαύμα με την πάροδο του χρόνου, αφού θα τους το θύμιζαν τα χέρια τους. Γι’ αυτό αφήνει και τους όχλους να πεινάσουν και περιμένει τους μαθητές Του να προσέλθουν και να ερωτήσουν και γι’ αυτό τους βάζει να καθήσουν και διανέμει την τροφή με τους μαθητές Του. Ήθελε να έχει ο καθένας τη δική του ομολογία. Ήθελε, όχι μόνο να θρέψει τα σώματά τους, αλλά και να χορτάσει και την ψυχή τους.

“Και κλάσας έδωκεν τοις μαθηταίς”. Έκοψε με το χέρι τους πέντε άρτους και τους έδωσε. Και οι πέντε άρτοι στα χέρια των μαθητών πολλαπλασιάζονταν. Και δεν σταματά το θαύμα έως εδώ, αλλά έκαμε και να περισσέψουν. Και περισσεύουν άρτοι όχι ολόκληροι, αλλά κομμάτια, για να δείξει ότι αυτά ήταν απομεινάρια εκείνων των άρτων και για να μάθουν οι απόντες το θαύμα. Γι’ αυτό και άφησε τους όχλους να πεινάσουν, για να μη νομίσει κανένας πως ό,τι έγινε ήταν φαντασία. Αφού τους χόρτασε πνευματικά στην αρχή με την διδασκαλία Του, τους χορταίνει και με υλική τροφή. Το πλήθος ήταν πεντακισχίλια άτομα, χωρίς γυναίκες και παιδιά. Αν όμως ληφθεί υπ’ όψιν, ότι σε τέτοιες συγκεντρώσεις τρέχουν περισσότερο οι γυναίκες και τα παιδιά, θα πρέπει να υπολογιστούν περισσότερα από δέκα τρεις χιλιάδες άτομα . Και τόσα πολλά έγιναν τα ψωμιά, ώστε να περισσέψουν δώδεκα γεμάτα κοφίνια..

Το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, επαναλαμβάνεται στο πέρασμα των αιώνων, μέχρι συντελείας του κόσμου, μέσα στην Θεία Λειτουργία. Ο Χριστός μας είναι ο τρέφων και η τροφή μας. Αυτός, μέσω των ανθρωπίνων χεριών των Ιερέων-μαθητών Του, μας δίδει τον πνευματικό άρτο, που είναι ο εκ του ουρανού καταβάς, το άχραντο Σώμα Του και το ψάρι-ιχθύ, δηλαδή τον Εαυτό Του, που τα γράμματά του, ιχθύς, ήσαν ο μυστικός κώδικας πίστεως των πρώτων χριστιανών: Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Όσοι πιστοί κι’ αν κοινωνήσουν, όσες Θείες Λειτουργίες κι’ αν γίνουν ή έχουν γίνει, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, ποτέ δεν τελειώνει. Ο Χριστός μας, είναι “ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος”.

 Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Αττικής