Ἐδῶ καὶ λίγες ἡμέρες, ἡ χειμερινὴ περίοδος τῆς φύσης, μπῆκε στὸ χρονοντούλαπο τῆς λήθης καὶ τῆς ἱστορίας, παραδίδοντας τὴ σκυτάλη τοῦ πρωταγωνιστῆ στὴν “Ἄνοιξη”…
Ἄνοιξη! τὰ πάντα ἀνοίγουν… τὰ πάντα παίρνουν ζωή!!!
Ἡ ἄνοιξη εἶναι ἡ νεότητα τοῦ ἔτους… καὶ ἡ νεότητα, ἡ ἄνοιξη τῆς ζωῆς!!!
Ἄνοιξη! Μὲ τί λόγους νὰ περιγράψῃς αὐτὸ τὸ θαῦμα τῆς φύσης…! μὲ τί ποιητικὰ καὶ λογοτεχνικὰ σχήματα νὰ τολμήσῃ κανεὶς νὰ “πλέξῃ” τὸ ἐγκώμιο αὐτῆς τῆς ὀμορφιᾶς;
Ἡ σκέψη ὑποκλίνεται… οἱ λέξεις ταπεινώνονται… οἱ εἰκόνες μιλοῦν ἀπὸ μόνες τους…
Στὸ ἀνοιξιάτικο τοπίο, δὲν ὑπάρχει καλύτερο και χειρότερο· ὑπάρχει τὸ καλὸ καὶ τὸ καλύτερο!
Τὰ ἀνθισμένα κλαδιά, ἀπ’ τὴ φύση τους, εἶναι, ἁπλῶς, ἄλλα μικρὰ καὶ ἄλλα μεγάλα… ἄλλα ὄμορφα καὶ ἄλλα ὀμορφότερα!
Ἡ πανδαισία τῶν χρωμάτων καὶ τὸ ξαναζωντάνεμα τῆς φύσης, μετὰ ἀπὸ τὸ βαρὺ χειμώνα, ἀποτελοῦν μιὰ παναρμόνια συγχορδία Πλάστη καὶ πλάσης!
Καὶ αὐτὴ ἡ γῆ, πώ! πώ! πώ!!!!! σὰν τὴ νύφη, πόχει ἄμετρα ἄνθη γιὰ προίκα… λάμπει, ἐνῶ σιγά-σιγά σβήεται τῆς αὐγῆς τ’ ἀστέρι…!
Τὰ λουλούδια, θ’ ἀνθίσουν στὸν κήπο μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ χαροῦμε τὸ χρῶμα τους καὶ τὸ ἄρωμά τους, πρέπει ν’ ἀνοίξουμε τὸ παράθυρο!
Τὰ χελιδόνια θὰ ξανάρθουν τὴν ἄνοιξη, ἀλλά, ἂν µείνουμε κλεισμένοι στὸ ὑπόγειο, δὲ θὰ ξέρουμε κἂν πὼς τελείωσε ὁ χειµώνας!
Ὁ ἥλιος, φίλοι μου, σίγουρα θὰ ξαναβγῇ καὶ αὔριο, ἀλλὰ πρέπει νὰ σηκώσουμε τὰ µάτια στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ φωτίσουν οἱ ἀκτίνες τὸ πρόσωπό μας!
Ἂν μείνουμε ἀκίνητοι, ὑπερβολικὰ ἀκίνητοι, μέσα σ’ αὐτὴ τὴν πρόκληση, παύουμε νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι· ἡ ζωὴ παύει νὰ κυλᾶ μέσα μας· γινόμαστε ἕνα τέλειο ἄγαλμα, ποὺ μᾶς θαυμάζουν, ἀλλὰ δὲν θαυμάζουμε…
Ἡ φεγγαρολουσμένη φύση, χαϊδολογιέται καὶ ἀναδύεται μέσ’ ἀπ’ τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια, μαζὶ μὲ τὸ γλυκύτατο ἦχο ποὺ ἀκούγεται, ὅταν σαλεύουν τὰ φύλλα τῶν δέντρων ἀπ’ τὸν ἐλαφρὺ ἄνεμο, τὸ γάργαρο κελαηδιστὸ νερὸ μέσ’ ἀπ’ τὶς δασωμένες ρεματιὲς καὶ τὰ τιτιβίσματα τῶν πουλιών. Τότε, ἀποκαλύπτεται σὲ μιὰ μαγευτικὴ σκηνὴ τοῦ πρωτομάστορα-καλλιτέχνη Θεοῦ, καὶ προσφέρεται σὰν μιὰ μυσταγωγικὴ ἐμπειρία στὸν ἄνθρωπο. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ὀμορφιά, ὁ ἄνθρωπος ἀλλάζει, γαληνεύει, παύει νὰ ἐχθρεύεται τὴ φύση καὶ γίνεται ἕνας “ζητιάνος” τῆς φύσης!!!
Ἡ ἀπομάκρυνση, φίλοι μου, τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ φύση, τὸν ὁδηγεῖ σὲ ψυχικὴ μόνωση… σὲ ἐγκλεισμὸ πίσω ἀπὸ τὰ τείχη τῶν πόλεων!!!!
Ἡ φύση, εἶναι μιὰ πανίσχυρη θεραπεύτρια καὶ ἡ ἐπαφὴ μαζί της, εἶναι καταπραϋντική, εἶναι κατευναστική.
Ἂς ξεχάσουμε τὶς ἔρευνες καὶ τὴν ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων γύρω ἀπὸ τὴν εὐεργετικὴ ἐπίδραση τῆς φύσης… ἂς ἀφήσουμε τὴν ἴδια νὰ μᾶς ἀποδείξει τί μπορεῖ νὰ κάνῃ γιὰ χάρη μας!!!!!
«Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐν ὅσῳ ζῶ, καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω νὰ ὑμνῶ, μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, καὶ νὰ περιγράφω μετ’ ἔρωτος τὴν φύσιν…». Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Στοχαστής
