Ἡ δύναμη τῆς συγγνώμης

«Πα­ρά­ξε­να πρά­γμα­τα! ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πο­στρέ­φε­ται τόν ἀ­δελ­φό του, ἐ­νῶ ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς συγ­χω­ρεῖ γι­ά ὅ­λα, μᾶς τά συγ­χω­ρεῖ ὅ­λα. Δυ­στυ­χῶς τώ­ρα ὁ λα­ός ξε­στρά­τι­σε ἀ­πό τήν ὀρ­θή ὁ­δό καί οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­γι­ναν ἄ­σπλαγ­χνοι. Σκλή­ρυ­ναν οἱ καρ­δι­ές τους καί πά­γω­σε ἡ ἀ­γά­πη καί ἔ­τσι δέν αἰ­σθά­νο­νται τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ καί χά­νουν καί τήν πί­στη τους».

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου ἀποκτᾶ σήμερα ἰδιαίτερη σημασία πού διαβάζεται ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς πού μᾶς προτρέπει νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας, ἄν θέλουμε νά μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός. Ἡ ἐμπειρία τῆς συγγνώμης, πού προσφέρει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, δημιουργεῖ μέσα μας τήν αὐτονόητη ὑποχρέωση νά φερόμαστε καί ἐμεῖς μέ τήν ἴδια ἐπιείκια στόν συνάνθρωπό μας.

Μέ τόν ἑ­σπε­ρι­νό τῆς συγ­γ­νώ­μης ἡ Ἐκ­κ­λη­σί­α του Χρι­στοῦ μᾶς ἀ­νοί­γει, ἀπόψε, τό στάδιο τῶν ἀρετῶν τῆς  Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Ἡ κα­τα­νυ­κτι­κή αὐ­τή πε­ρί­ο­δος με­τα­νοί­ας προ­σφέ­ρε­ται ὡς τρό­πος ζω­ῆς. Τρό­πος ζω­ῆς πού θά φέ­ρει τήν συγ­χώ­ρη­ση ἀ­πό τόν Θε­ό, ἀλ­λά καί ἀ­πό τούς ἄλ­λους ἀ­δελ­φούς μας. Καί εἶ­ναι πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό αὐ­τό πού ἔ­χει γρα­φεῖ: «τό συγ-χω­ρῶ ση­μαί­νει πώς χω­ρῶ μα­ζί μέ τόν Θε­ό, μα­ζί μέ τούς συ­ναν­θρώ­πους μου. Μέ τή συγ-χώ­ρε­ση δέν παίρ­νου­με μι­ά ἁ­πλή ἄ­φε­ση ἁ­μαρ­τι­ῶν – πού εἶ­ναι μι­ά νο­μι­κή ἀ­ντί­λη­ψη τῆς σω­τη­ρί­ας. Ἀλ­λά μέ τή συγ-χώ­ρη­ση μέ τό Θε­ό ὁ ὡ­κε­α­νός τῆς θεί­ας ἀ­γα­θό­τη­τος ἐ­ξα­φα­νί­ζει τίς ἀν­θρώ­πι­νες ἁ­μαρ­τί­ες. Καί ἔ­τσι στήν πλή­ρη της πρα­γμα­τι­κό­τη­τα ἡ συγ­χώ­ρη­ση γί­νε­ται κοι­νω­νί­α Χρι­στοῦ. Καί κοι­νω­νί­α τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Χρι­στοῦ. Ἄλλωστε στήν Κυριακή Προσευχή, τό «Πάτερ ἡμῶν», προϋπόθεση γιά τό παρακλητικό αἴτημά μας νά συγχωρέσει ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μας εἶναι νά συγχωρέσουμε καί ἐμεῖς τούς ἄλλους.

Χάσαμε τόν παράδεισο, γιατί δέν εἴχαμε τή δύναμη τῆς μετάνοιας καί τῆς συγγνώμης. Χάνουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν δέν ἔχουμε τή δύναμη νά συγχωρέσουμε τόν ἄλλον.