Τα όπλα του φωτός

του Σεβ. Μητροπολίτου Χριστόδουλου Μουστάκα

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ Ρωμ. 13, 11-14, 4

«Ἀποθώμεθα τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ. 13, 12).

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό αὔριο εἰσερχόμαστε στήν ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού εἶναι μία περίοδος προσευχῆς, ταπείνωσης καί προετοιμασίας γιά τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ σταυρώσιμου καί τοῦ ἀναστάσιμου Πάσχα.

Πάντοτε, βέβαια, ἀλλά ἰδιαίτερα αὐτή τήν περίοδο ὁ πιστός καλεῖται στήν αὐτοσυγκέντρωση καί στήν πνευματική περισυλλογή μέ ἀπώτερο σκοπό, μέ τή βοήθεια, ἀσφαλῶς, τοῦ Θεοῦ, τήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ ἀγροῦ τῆς ψυχῆς, ὥστε ὁ σπόρος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (Λουκ. 8, 11) νά φέρει καρπό ἑκατονταπλασίονα. Αὐτό, ὅμως, χρειάζεται κόπο καί μόχθο.

Γιά νά φθάσει ὁ χριστιανός στήν ἀναστάσιμη χαρά, θά πρέπει νά πετάξει ἀπό πάνω του τά ἔργα τοῦ σκότους καί νά φορέσει τά ὅπλα τοῦ φωτός. Τί ἐννοεῖ μέ αὐτή τή φράση ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι παρμένη ἀπό τό πρωϊνό ξύπνημα τῶν ἀνθρώπων.

Ὅπως, ἕνας ἄνθρωπος, ὅταν ξυπνάει, βγάζει τίς πυζάμες καί ντύνεται τά ροῦχα τῆς ἡμέρας, ἤ τῆς ἐργασίας του, ἔτσι καί οἱ χριστιανοί ἐνόψει τοῦ χρόνου τῆς τελείωσης καί τῆς σωτηρίας τους, πού δέ θά ἀργήσει νά ἔρθει, θά πρέπει νά βγάλουν ἀπό πάνω τους «τά ἔργα τοῦ σκότους», δηλαδή τῆς ἁμαρτίας, πού γίνονται στό σκοτάδι, καί νά ντυθοῦν «τά ὅπλα τοῦ φωτός», δηλαδή τά φωτεινά ἔργα τῆς κατά Χριστόν ζωῆς.

Ἔτσι μόνο ὁπλισμένος ὁ χριστιανός θά μπορέσει νά ἐπιβιώσει στόν παρόντα καιρό τοῦ σκότους καί τῶν δαιμονικῶν του δυνάμεων, οἱ ὁποῖες, δυνάμεις, θά κάνουν τίς τελευταῖες τους προσπάθειες πρίν ἀπό τήν τελική ἦττα καί ἐξολόθρευσή τους. Γι’ αὐτό ὁ πιστός πρέπει νά εἶναι πανέτοιμος καί νά θεωρεῖ πώς κάθε μέρα τῆς ζωῆς του μπορεῖ νά εἶναι καί ἡ τελευταία. Τό πανέτοιμος, σημαίνει ἀγώνα· ἀγώνα ἀγάπης, πού εἶναι ἡ κορωνίδα τῶν ἀρετῶν.

Ἀφήνουμε στήν ἄκρη «τά ἔργα τοῦ σκότους», πού εἶναι ἡ πολυποίκιλη ἁμαρτία, γιά νά δοῦμε καλύτερα ποιά εἶναι «τά ὅπλα τοῦ φωτός». Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια. Βέβαια, ἡ νηστεία δέν εἶναι ὁ σκοπός, ἀλλά εἶναι ἕνα μέσο, γιά νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος τό σκοπό, τή σωτηρία του. Ἡ νηστεία εἶναι ἀπόρροια ἀληθινῆς ταπείνωσης καί μετάνοιας. Εἶναι μέσο γιά τήν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς. Ἡ ἐγκράτεια ἰσχυροποιεῖ τήν ἀνθρώπινη βούληση, νικάει τούς πειρασμούς καί βοηθάει τό ἀνθρώπινο πνεῦμα, κατεθύνοντάς το στήν πράξη τῆς ἀρετῆς.

Ὁ χριστιανός καλεῖται νά τηρεῖ τή νηστεία, γιά νά γιορτάσει, ψυχικά λαμπροφορεμένος, τήν Ἁγία Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου του. Σέ ἄλλη περικοπή ἀναφέρουμε πώς καί στή νηστεία ἰσχύει ἡ Οἰκονομία, ὅταν χρειάζεται. Ὅποιος, ὅμως, μπορεῖ νά νηστέψει καί τήν περιφρονεῖ, ἁμαρτάνει! Γι’ αὐτό ἡ σημερινή περικοπή συμβουλεύει: «Αὐτός πού τρώει ἀπ’ ὅλα ἄς μήν περιφρονεῖ ὅποιον δέν τρώει· κι αὐτός πού δέν τρώει ἄς μήν κατακρίνει ὅποιον τρώει». Νηστεία τροφῶν σημαίνει καί νηστεία τῶν παθῶν. Καί αὐτό εἶναι μεγάλη ὑπόθεση!

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος παρουσίασε στή σημερινή περικοπή τά ὅπλα, μέ τά ὁποῖα πρέπει νά εἶναι ἀρματωμένος ὁ ἄνθρωπος καί στήν περίοδο τῆς ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά καί σέ ὅλη του τή ζωή. Μακάρι, νά μήν τά βγάλει ποτέ ἀπό πάνω του!