Οι νοητοί άνεμοι και οι τρικυμίες της καθημερινότητας που ταράζουν την ψυχή μας

Ιεροδιακόνου της Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής, Ραφαήλ Μισιαούλη

Ένα θαύμα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό και διδακτικό μας μίλησε σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο, σε συνέχεια από το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο οψαρίων, που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή στην Ευαγγελική περικοπή.

Ανάγκασε ο Ιησούς τους μαθητές Του να απομακρυνθούν από τον έρημο εκείνο τόπο στον οποίο τέλεσε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και να μεταβούν με κάποιο πλοιάριο στην απέναντι πλευρά της λιμνοθάλασσας της Τιβεριάδος. Ο Ιησούς, στη συνέχεια, ανέβηκε σε ένα βουνό και προσευχόταν μόνος του. Ενώ ο Ιησούς προσευχόταν, οι μαθητές πάλευαν με τα κύματα και τους ανέμους αφού ξαφνικά και αναπάντεχα ξέσπασε άνεμος και το πλοίο άρχισε να ταλανίζεται από τα κύματα. Τρομαγμένοι και πανικοβλημένοι οι μαθητές δεν ήξεραν πως θα αντιμετωπίσουν την δοκιμασία αυτή, παρά το γεγονός ότι ήταν έμπειροι ψαράδες . Στην αγωνία, τον φόβο και την έγνοια τους ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός να τους πλησιάζει περπατώντας πάνω στα κύματα.

Αρχικά οι μαθητές φοβήθηκαν, γιατί νόμιζαν ότι ήταν φάντασμα, δεν αναγνώρισαν τον Διδάσκαλο. Ο Κύριος, όμως, τους καθησύχασε, λέγοντάς τους «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε[1]». Ο Πέτρος, ως παρορμητικός χαρακτήρας που ήταν, ζήτησε από τον Ιησού να του δώσει δύναμη, θάρρος, τόλμη να περπατήσει κι εκείνος στα κύματα και να έλθει προς Εκείνον. Αμέσως με τον λόγο του ο Ιησούς, κατέβηκε από το πλοίο ο Πέτρος και άρχισε να περπατά πάνω στα κύματα. Βλέποντας όμως τον δυνατό άνεμο φοβήθηκε και άρχισε να φωνάζει «Κύριε, σῶσόν με». Αμέσως ο Χριστός άπλωσε το χέρι και τον σήκωσε λέγοντας του : «ολιγόπιστε γιατί δίστασες;». Και κρατώντας τον από το χέρι ανεβήκαν μαζί στο πλοίο και κόπασε ο άνεμος και η θάλασσα γαλήνεψε, ενώ οι μαθητές Τον προσκύνησαν λέγοντας: «ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ».

Το σημερινό θαύμα μας φανερώνει τη δύναμη του Θεού ο οποίος είναι αυτός που δημιούργησε τον κόσμο και αυτός που μπορεί να κυβερνά και να ελέγχει τους φυσικούς νόμους που ο ίδιος έθεσε. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Πέτρου, όσο έβλεπε με εμπιστοσύνη το Χριστό μπορούσε να περπατά πάνω στα κύματα, ενώ όταν ολιγοπίστησε άρχισε να βυθίζεται. Άρα όσο λιγότερο αισθάνεται κάποιος την παρουσία του θεού στη ζωή του τόσο περισσότερο είναι ευάλωτος στους πειρασμούς και τους κινδύνους της ζωής. Όπως λοιπόν η παρουσία του Χριστού ηρέμησε τους μαθητές και εξαφάνισε το φόβο, έτσι και στον κόσμο ο φιλάνθρωπος Θεός, που πάντα είναι δίπλα μας, διώχνει το φόβο και μας βοηθά να ξεπερνάμε τις δοκιμασίες. Υπάρχουν περιπτώσεις που καταργούνται οι φυσικοί νόμοι και εκείνος μόνο που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ο δημιουργός του παντός, Εκείνος που έθεσε τους φυσικούς νόμους και όλα τα κτιστά τους ακολουθούν με απόλυτη ακρίβεια και τα πάντα στην υλική δημιουργία λειτουργούν κατά τρόπο θαυμαστό.

Το ότι ο Πέτρος κατέβηκε από το πλοίο και περ­πάτησε πάνω στα κύματα προς τον Κύριο Ιησού, έχει ένα βαθύτερο νόημα. Σημαίνει την προφύλαξη της ψυχής από τις σωματικές φροντίδες και τη φιλαυτία στο ξεκίνημά της για το δύσκολο δρόμο της πνευματικής ζωής, το δρόμο που οδηγεί στο Σωτήρα. Τέτοιες στιγμές προκύπτουν στους συνηθισμένους πιστούς, εκείνους που είναι λιπόψυχοι και που η χαρά τους για το Χριστό ανακατεύεται με την αμφιβολία, αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς[2].

Ας μας προβληματίσει το πάθημα του Αποστόλου Πέτρου, ας γίνει οδηγός μας, ας μας συνετίσει, ας μας διδάξει ότι χωρίς την πίστη όχι μόνο είναι αδύνατον να ευχαριστήσουμε τον Θεό, αλλά πολλές φορές κινδυνεύουμε να βυθιστούμε στο απέραντο πέλαγος των θλίψεων και των κινδύνων, κυριευμένοι από τα κύματα των αμαρτιών μας και των παθών μας.

Το κάθε θαύμα, είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της επέμβασης του Θεού, αλλά και της δικής μας πίστεως. Γι’ αυτό και συχνά, όταν επιτελούσε κάποιο θαύμα, ο Χριστός έλεγε “η πίστη σου σε έσωσε” ή “ας γίνει σύμφωνα με την πίστη σου”. Η πίστη όμως αποτελεί κατά κύριο λόγο προσωπική και ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, είναι υπέρβαση της λογικής και όχι παραλογισμός.

Ο Χριστός κινείται με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο προς εμάς. Άλλοτε αποσύρεται από την ζωή μας, αναστέλλει την Χάρη Του και μας αφήνει να δοκιμασθούμε, ώστε έτσι να καταλάβουμε και την αδυναμία μας και να εκφρασθή και η ελευθερία μας. Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις στην ζωή μας που φαίνεται ότι τα προβλήματα είναι πολλά και είμαστε μόνοι, εγκαταλελειμμένοι και από αυτόν τον Ίδιο τον Θεό. Άλλοτε ο Χριστός έρχεται μέσα στα κύματα της ζωής μας, στους πειρασμούς που μας βασανίζουν και μας ζητά να βγούμε από το πλοίο της ζωής μας, να βγούμε, δηλαδή, από την φιλαυτία και τον εγωϊσμό μας και να βαδίσουμε πάνω στα κύματα γιατί εκεί θα δοκιμασθή η πίστη μας. Όμως εμείς ολιγοπιστούμε, δεν έχουμε την ψυχική ανδρεία να βγούμε από το καταφύγιο του εαυτού μας, και κλεινόμαστε μέσα στην φυλακή του εγώ μας.

Να είμαστε σίγουροι ότι πηδαλιούχος της ψυχής μας είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος δεν μας αφήνει ποτέ μόνους, στέκει πάντοτε στο πλευρό μας. Aς του αφήσουμε χώρο στην ψυχή μας να κατοικήσει για να μας οδηγήσει στη βασιλεία Του. Να προσευχόμαστε να μας προσθέσει ο Θεός πίστη και τότε θα σώσει κι εμάς όπως τον Πέτρο και θα μας κάνει κληρονόμους της Βασιλείας Του, δηλαδή της αιώνιας δόξας Του. Αμήν!

[1] Ματθαίου 14, 27.

[2] Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο, Εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012.