Λειτουργία πρός τιμήν τοῦ Διαβόλου

του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας

Μαύρη Λειτουργία σύμφωνα μέ τό τυπικό τοῦ Satanic Rituals τοῦ LaVey. Σκοπός τῆς «μαύρης λειτουργίας» εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῶν Χριστιανῶν ἀπό τήν προηγούμενη πίστη τους. Ἡ λειτουργία αὐτή, πού παρουσιάζομε παρακάτω, εἶναι μιά παρωδία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς λειτουργίας καί ἀποτελεῖται ἀπό ὕβρεις εἰς βάρος τοῦ Χριστοῦ καί βεβήλωση τῆς καθαγιασμένης Ὄστιας, τήν ὁποία τοποθετοῦν πάνω στό γυμνό σῶμα μιᾶς γυναίκας πού βρίσκεται πάνω στό βωμό. Στή συνέχεια ὁ τελετουργός παίρνει τήν Ὄστια τήν πετά κάτω στό ἔδαφος καί τήν πατᾶ ἐνῶ ἐκστομίζει διάφορες ὕβρεις ἐναντίον τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ: «ἐξαφανίσου στήν ἀνυπαρξία τοῦ κενοῦ οὐρανοῦ γιατί ποτέ δέν ὑπῆρξες καί ποτέ δέν θά ὑπάρξεις». (Michael A. Aquino, The Church of Satan, 1989,sel. 22.)

Μιά παραστατική ἀπεικόνιση «μαύρης λειτουργίας» ὅπως αὐτή καταγράφεται στό πολύκροτο βιβλίο τοῦ J–K. Hys–maus, τήν παρουσιάζομε στή συνέχεια τοῦ παρόντος κεφ., (La –Bas., σέλ. 360 ἑξ.)

* * *

«Βρέθηκαν σέ μιά χαμηλοτάβανη ἐκκλησία πού τό ταβάνι της στηριζόταν σέ δοκάρια ἀλειμμένα μέ πίσσα … ἕνα ἀπό τά παιδιά τῆς χορωδίας προχώρησε στό βάθος τῆς ἐκκλησίας καί ἄναψε μιά σειρά λαμπάδες. Τότε φάνηκε ἡ «Ἁγία Τράπεζα» … ἕνας ὑπερυψωμένος βωμός πού πάνω του ὀρθωνόταν ἕνας γελοῖος ἑσταυρωμένος καί ἀποτρόπαιος˙ τοῦ εἶχαν σηκώσει ψηλά τό κεφάλι, τοῦ εἶχαν προεκτείνει τό λαιμό καί τραβήξει τίς γραμμές τῶν χειλιῶν ὡς πάνω στά μάγουλα, κάνοντας τό πονεμένο του πρόσωπο νά συσπάται ἀπό ἕνα χυδαῖο γέλιο. Ἦταν γυμνός καί ἕνα πανί τύλιγε τούς γοφούς. Μπροστά στό βωμό εἶχαν τοποθετήσει ἕνα δισκοπότηρο, σκεπασμένο μέ ἱερό κάλυμμα. Ὁ κανονικός Ντόκρ (ἱερέας τοῦ σατανᾶ) μπῆκε ἀκολουθούμενος ἀπό δύο παιδιά τῆς χορωδίας, φορώντας ἕνα κατακόκκινο καπέλο μέ δύο κέρατα βίσονα ἀπό κόκκινο ὕφασμα … ἡ φυσιογνωμία του ἔδειχνε κακό καί ταραγμένο ἄνθρωπο … κάτω ἀπό τά «ἄμφιά» του ἦταν γυμνός. Οἱ σάρκες του σφιγμένες μέ ζαρτιέρες πού ἔπιαναν ψηλά, φαίνονταν μέσα ἀπό τίς λεπτές μαύρες γυναικείες κάλτσες. Τό φαιλόνιο πού φοροῦσε εἶχε τό συνηθισμένο σχῆμα ἑνός φαιλονίου, ἀλλά ὄχι ὅμως καί τό χρῶμα. Αὐτό ἦταν βαθυκόκκινο σάν ξεραμένο αἷμα, καί στή μέση ἑνός τριγώνου, πού γύρω του βλάσταιναν κολχικά, σαμπίνες, εὐφορβίες, ὁξυάκανθες, στεκόταν ἕνας μαύρος τράγος δείχνοντας τά κέρατά του. Ὁ Ντόκρ ἔκανε γονυκλισίες, μικρές ἤ βαθιές μετάνοιες ἀνάλογα μέ τό τελετουργικό … Ἡ τελετή διακόπηκε. Ὁ ἱερέας κατέβηκε τά σκαλοπάτια, περπατώντας ἀνάποδα, γονάτισε στό τελευταῖο καί μέ ταραγμένη καί ὀξεία φωνή φώναξε.

«Ἄρχοντα τῶν Σκανδάλων». Πηγή Ἀγαθῶν τοῦ κακοῦ. Διαχειριστή τῶν ἐκλεκτῶν ἁμαρτημάτων καί τῶν μεγάλων ἀκολασιῶν, Σατανά, Θεέ λογικέ, Θεέ δίκαιε ἐσένα λατρεύουμε! Ἀσύγκριτε πρεσβευτή τῶν ψεύτικων καταληψιῶν. Ἐσύ πού δέχεσαι τήν ἐπαιτεία τῶν δακρύων μας. Ἐσύ πού σώζεις τήν τιμή τῶν οἰκογενειῶν, ἀπαλλάσσοντας τίς κοιλιές πού κάρπισαν, μέσα στήν ἀμέλεια τῆς ἐρωτικῆς ἔκστασης ἀπ’ τόν ἀνεπιθύμητο καρπό τους. Βοηθάς τίς γυναίκες νά ἀποβάλουν γρήγορα καί ἡ μαιευτική σου τίς γλιτώνει ἀπό τίς ἀγωνίες τοῦ ἐμβύου πού μεγαλώνει τόν πόνο τῶν ἀποβολῶν καί ἀπό τά παιδιά πού πεθαίνουν πρίν γεννηθοῦν!

Στήριγμα τῶν ἀπελπισμένων φτωχῶν. Ἐσύ πού ἀγαπᾶς τούς ἡττημένους. Ἐσύ πού τούς προικίζεις μέ ὑποκρισία, ἀχαριστία καί ἀλαζονεία γιά νά μπορέσουν νά προστατευθοῦν ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ τῶν πλουσίων!!

Κυρίαρχε τῶν περιφρονήσεων. Ὑπεύθυνε τῶν ταπεινώσεων, πατρόνε τοῦ προαιωνίου μίσους, ἐσύ μόνο γονιμοποιεῖς τό μυαλό τῶν ἀνθρώπων, πού τό συνθλίβει ἡ ἀδικία. Ἐσύ τόν κάνεις ἰκανό γιά τήν ἐκδίκηση, γιά τά σίγουρα ἀδικήματα. Ἐσύ τόν ὠθεῖς στά ἐγκλήματα, τοῦ δίνεις τήν ὑπέρμετρη χαρά τῶν ἀντιποίνων, τή γλυκιά μέθη τῶν βασανιστηρίων πού ἐκτέλεσε, τῶν δακρύων πού προξένησε!

Ἐλπίδα τῆς ἐρωτικῆς ἱκανότητας τῶν ἀνδρῶν. Ἀγωνία τῆς ἄδειας μήτρας, Σατανά, δέν ζητᾶς ποτέ ἄχρηστες ἀποδείξεις ἁγνότητας, δέν ἐπικροτεῖς τήν παράνοια τῶν νηστειῶν καί τῆς μεσημβρινῆς προσευχῆς. Ἐσύ μόνος δέχεσαι τίς ἰκεσίες τῆς σάρκας καί ἰκανοποιεῖς τίς ἀπαιτήσεις τῶν φτωχῶν καί ἄπληστων οἰκογενειῶν. Πείθεις τήν μητέρα νά πουλήσει τήν κόρη, νά δώσει τόν υἱό της, βοηθᾶς τούς στείρους καί καταδικασμένους ἔρωτες. Στυλοβάτη τῆς στριγκιάς φωνῆς τῶν Νευρωτικῶν, Μολυβένιε Πύργε τῶν Ὑστεριῶν, Ματοβαμμένο σκεύος τῶν βιασμῶν.

Δάσκαλε, οἱ πιστοί σου ὑπηρέτες γονυπετεῖς σέ ἱκετεύουν. Σέ παρακαλοῦν νά τούς ἐξασφαλίσεις τή χαρά τῶν τερπνῶν ἐγκλημάτων, πού ἡ δικαιοσύνη ἀγνοεῖ. Σέ παρακαλοῦν νά βοηθήσεις στό κακό, πού τά ἄγνωστα μονοπάτια του ἀποπροσανατολίζουν τήν ἀνθρώπινη λογική. Σέ παρακαλοῦν νά εἰσακούσεις τίς ἱκεσίες τους, ὅταν εὔχονται τά βασανιστήρια ὅσων τούς ἀγαποῦν καί τούς ὑπηρετοῦν. Ἀπό σένα ζητοῦν δόξα, πλούτη, δύναμη, Βασιλιά τῶν ἀπόκληρων τοῦ Θεοῦ. Κυνηγημένε Ὑιέ τοῦ ἀδυσώπητου Πατέρα!

Ὁ Ντόκρ σηκώθηκε καί, μέ ἐχθρική φωνή, μέ τά χέρια σηκωμένα ψηλά, φώναξε.

Ἐσένα, ἐσένα καλῶ, μέ τήν ἰδιότητα τοῦ ἱερέα, καί σ’ ἀναγκάζω νά κατέβεις σ’ αὐτή τήν ὄστια, εἴτε τό θέλεις εἴτε ὄχι, νά ἐνσαρκωθεῖς σ’ αὐτόν τόν ἄρτο Ἰησοῦ, Δημιουργέ τῆς πανουργίας, Ληστή τῆς ἀνθρώπινης λατρείας, κλέφτη τῆς Τρυφερότητας! Ἀπό τήν ἡμερα πού βγῆκες ἀπό τά σωθικά μιᾶς Παρθένου πού τῆς δόθηκε ἡ ἀποστολή τοῦ μεσολαβητῆ, ἀπέτυχες στό ἔργο σου, δέν κράτησες τίς ὑποσχέσεις σου.

Οἱ αἰώνες θρηνοῦσαν ἀναμένοντας τήν ἔλευσή σου. Λιποτάκτη Θεέ, Βουβέ Θεέ! Ὄφειλες νά λυτρώσεις τούς ἀνθρώπους καί δέν ἐξαγόρασες τή σωτηρία τους, ὄφειλες νά ἐμφανιστεῖς μέσα σ’ ὅλη σου τή δόξα καί σύ κοιμᾶσαι. Ἄντε, πήγαινε νά ἐξαπατήσεις τό δύστυχο πού σέ καλεῖ λέγοντάς του: «Νά ἐλπίζεις, νά ἔχεις ὑπομονή καί νά ὑποφέρεις, τό νοσοκομεῖο τῶν ψυχῶν θά σέ ὑποδεχτεῖ, οἱ ἄγγελοι θά σέ βοηθήσουν, σέ περιμένει ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». «Ἄτιμε, γνωρίζεις καλά ὅτι οἱ ἄγγελοι, ἀηδιασμένοι ἀπό τήν ἀδράνειά σου, ἀπομακρύνονται». Ὄφειλες νά εἶσαι ὁ μέσολαβητής πού θά κάνει νά εἰσακουστοῦν τά παράπονά μας, ὁ Θαλαμηπόλος τῶν θρήνων μας, ὄφειλες νά τούς μεταφέρεις στόν Πατέρα, καί δέν τό ἔκανες, γιατί αὐτή ἡ ἐπέμβαση θά τάραζε δίχως ἄλλο τόν Αἰώνιο εὐτυχισμένο καί χορτᾶτο ὕπνο σου.

Ξέχασες ὅτι κήρυττες τήν Πενία, Ὑπόδουλε τῶν Τραπεζῶν! Εἶδες τό λιοτρίβι τῆς κερδοσκοπίας νά συντρίβει τούς ἀδύναμους, ἄκουσες τούς ρόγχους τῶν φτωχῶν πού λιμοκτονοῦν, εἶδες ξεκοιλιασμένες γυναῖκες γιά ἕνα κομμάτι ψωμί καί ἀπάντησες μέ τήν Καγκελαρία τῶν Σιμωνιακῶν σου, μέ τούς ἐμπορικούς σου ἀντιπροσώπους, τούς Πάπες καί τούς Καρδιναλίους σου, μέ ἀναβλητικές δικαιολογίες ἀόριστες ὑποσχέσεις, Προνομιοῦχε πού λαδώνεσαι, Ἔμπορε Θεέ!

Τέρας, πού ἡ παράλογη σκληρότητά σου γέννησε τή ζωή καί τήν ἐπέβαλε σέ ἀθώους, πού τολμᾶς νά τούς καταδικάσεις στό ὄνομα κι’ ἐγώ δέν ξέρω ποιοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, πού τολμᾶς νά τιμωρήσεις ἐν ὀνόματι κάποιας ἄγνωστης ρήτρας, ἑνός ἀμφίβολου Συμβολαίου. Θά θέλαμε νά σέ κάνουμε νά ὁμολογήσεις ἐπιτέλους τά ξεδιάντροπα ψέματά σου, τά ἀνεξιλέωτα ἐγκλήματά σου! θά θέλαμε νά καρφώσουμε πιό γερά τά καρφιά σου, νά σπρώξουμε πιό βαθιά τά ἀγκάθια σου, νά κάνουμε τό αἷμα τῆς ὀδύνης νά κυλήσει μέχρι τίς ξεραμένες πληγές σου!

Μποροῦμε νά τό κάνουμε, καί θά τό κάνουμε, παραβιάζοντας τήν ἡρεμία τοῦ Σώματός σου, Βέβηλε ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτιῶν, Οὐτοπιστή, δάσκαλε τῆς ἀνόητης ἁγνότητας, Καταραμένε Ναζωραῖε, Βασιλιᾶ Κηφήνα, Δειλέ Θεέ!».

«Ἀμήν» φώναζαν ἐν χορῶ οἱ κρυστάλλινες παιδικές φωνές» … Ἀτένιζε τό Χριστό πού σήκωνε τό ἀρτοφόριο καί, μέ ἀνοιχτά χέρια, ξέρναγε θεότρεμες κατάρες, ξεστόμιζε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις βρισιές, σαν μεθυσμένος καροτσέρης.

Ἕνα ἀγόρι τῆς χορωδίας γονάτισε μπροστά στόν ἱερέα μέ γυρισμένη πλάτη στό βωμό. Μέ πομπώδη τόνο καί λαχανιασμένη φωνή εἶπε: «Τοῦτο ἐστί τό σῶμα μου». Ὕστερα ἀντί νά γονατίσει, μετά τόν καθαγιασμό, μπροστά στό ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου, στάθηκε ἀπέναντι στό «ἐκκλησίασμα» φουσκωμένος, βλοσυρός, πνιγμένος στόν ἱδρῶτα.

Τρέκλισε ἀνάμεσα στά δύο παιδιά τῆς χορωδίας πού σηκώνοντας τό ράσο του, ἔδειξαν τή γυμνή του κοιλιά καί τόν ὁδήγησαν στά σκαλιά τοῦ βωμοῦ, ἐνῶ ἡ ὄστια πού κρατοῦσε μπροστά του, σάν φύλο συκῆς, ἀναπηδοῦσε χρησιμοποιημένη καί σπιλωμένη … μέσα ἀπό τόν καπνό καί τήν ὁμίχλη τά κόκκινα κέρατα τοῦ Ντόκρ πού, τώρα καθιστός, ἄφριζε σάν λυσσασμένος, μασοῦσε τίς ὄστιες, τίς ξανάφτυνε, σκουπιζόταν μ’ εὐτές καί τίς μοίραζε στίς γυναίκες πού τίς ἔχωναν «μέσα» τους φωνάζοντας σάν ζῶα πού ζευγαρώνουν, ἤ ἔπεφτε ἡ μιά πάνω στήν ἄλλη γιά νά τίς κατασπαράξουν … Κι’ ἐνῶ τά παιδιά τῆς χορωδίας ζευγάρωναν μέ τούς ἄνδρες ἡ κυρία τοῦ σπιτιοῦ ἀνέβαινε ὅρθια πάνω στήν «Ἁγία Τράπεζα» κρατώντας στό ἕνα χέρι της τό Σταυρό μέ τό μακρύ κάθετο ξύλο του πρός τά πάνω, καί ὁδηγώντας τό δισκοπότηρο, μέ τό ἄλλο χέρι, ἀνάμεσα στά γυμνά της πόδια, στό βάθος τοῦ «παρεκκλησίου» στά σκοτεινά, ἕνα ἀγόρι πού δέν εἶχε ἀκόμη κουνηθεῖ ξαφνικά διπλώθηκε πρός τά μπρός καί οὔρλιαζε σάν ἑτοιμοθάνατη σκύλα. Μετά ἀπό ὅλα αὐτά ἔφτασε στό τέλος της ἡ μαύρη λειτουργία.

Στην όλη περιγραφή καί παρουσίαση τῆς «μαύρης λειτουργίας» χρησιμοποιοῦνται σκεύη καί ὁ τρόπος τέλεσης ὅπως τελοῦνται στή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Βέβαια δέν κάνουμε κανένα σχόλιο γιά ὅλα ὅσα περιγράψαμε, διότι εἶναι τόσο αἰσχρά καί χυδαία πού θά μολύναμε τό στόμα μας γιά μιά ἀκόμη φορᾶ, μετά ἀπό τόν σχολιασμό καί τήν ἀνάγνωση. Ἦταν λοιπόν ἁπλῶς μιά ἐνημέρωση γιά τούς ἀναγνῶστες.