Καθώς «ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας», ὁ Τίμιος Σταυρός, εἶναι ἀκόμη ὑψωμένος στό κέντρο τῶν ναῶν μας, καθώς ἡ Ἐκκλησία μας ἀκόμη πανηγυρίζει τήν Παγκόσμια «Ὕψωσή του, καθώς δέν χορταίνουμε νά ἐνατενίζουμε τό ὄργανο πού ἀπό μέσο θανάτου καί ἐξουθένωσης ἔγινε σύμβολο δύναμης καί δόξας, ἔρχεται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή νά μᾶς ὑπενθυμίσει ἕνα λόγο τοῦ Κυρίου, ὄχι ἁπλῶς ἐκφραστικό, ἀλλά τόσο κατηγορηματικό, ὥστε νά ἀγγίζει τά ὅρια τῆς πρόκλησης.
«Ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του κατά τούς ὅρους τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορικῆς συγκυρίας στήν ὅποια ζεῖ, αὐτός θά χάσει τήν πραγματική, τήν ὄντως ζωή. Ὅποιος ὅμως, ἀπορρίπτοντας τίς κοσμικές θεωρήσεις τοῦ κρατοῦντος κοινωνικοῦ περιβάλλοντος, χάσει καί θυσιάσει τή ζωή του, κατά τά μέτρα τῶν ἀνθρωπίνων πιστευμάτων, ἐμμένοντας στήν ὁμολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί στήν ὑπακοή του στόν εὐαγγελικό νόμο, αὐτός τελικά σώζει τήν ψυχή του καί κερδίζει τή βεβαιότητα τῆς οὐράνιας βασιλείας. Διότι τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο νά κερδίσει ὅλον αὐτόν τόν πρόσκαιρο κόσμο, ἱκανοποιώντας τήν κάθε ἐπιθυμία, ἐπιδίωξη ἤ φιλοδοξία του, καί στό τέλος χάσει τήν ἀθάνατη ψυχή του;
Ὅταν οἱ πρῶτοι Εὐρωπαῖοι ἄποικοι ἔφθασαν στήν ἀμερικανική ἤπειρο, ἀντιλήφθηκαν τόν ἐντυπωσιασμό πού προκαλοῦσαν στούς Ἰνδιάνους ἰθαγενεῖς τά πολύχρωμα κομμάτια γυαλιοῦ καί κάποιες χάντρες πού κουβαλοῦσαν μαζί τους, παράγωγα τῶν τεχνικῶν δυνατοτήτων τῆς ἐποχῆς. Ἀμέσως ἔσπευσαν νά ἀνταλλάξουν, αὐτά τά ἀσήμαντα καί χωρίς οὐσιαστική ἀξία ἀντικείμενα, μέ ἐκτάσεις γῆς καί πολύτιμα διαμάντια. Τό ἴδιο τέχνασμα χρησιμοποιεῖ ὁ σύγχρονος κόσμος ἀπέναντι στόν κάθε ἄνθρωπο, καί ἰδιαίτερα στούς νέους, ὅταν εἶναι νά πάρουν ἀποφάσεις ζωῆς καί νά χαράξουν τήν πορεία πού θά ἀκολουθήσουν. Τούς θαμπώνει μέ τά ψεύτικα καί ἐντυπωσιακά, γιά νά τούς στρατεύσει στήν ὑπηρεσία τοῦ συστήματος, ἀπομυζώντας τήν κάθε ἴκμαδα καί δημιουργική ἱκανότητα.
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ προβάλλεται ἀκόμη στούς ναούς μας ὡς ζυγός δικαιοσύνης, ἐπάνω στόν ὁποῖον μποροῦμε νά ζυγίζουμε τίς ἐπιδιώξεις μας, τά ὄνειρα καί τίς ἀποφάσεις μας. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Σταυροῦ, ὡς ἀξιακό σύστημα πού δείχνει στήν αἰωνιότητα, εἶναι τό ἀσφαλέστερο κριτήριο γιά νά μή χαραμίσουμε τή ζωή μας στό κυνήγι τῆς ματαιότητας, ὑπηρετώντας σκοπιμότητες ἐπεχθεῖς καί πρόσκαιρες. Δέν ὑπάρχει ἀντιστάθμισμα στήν ἀπώλεια τοῦ αἰώνιου Θεοῦ. Ἡ πορεία μας πρός Αὐτόν εἶναι ἡ πλέον ἀσφαλής καί ὠφέλιμη ἀπόφαση, στήν ὁποία ὀφείλουν νά ὑποτάσσονται οἱ ὅποιες ἄλλες ἐπιδιώξεις τῆς ζωῆς αὐτῆς.
