Ἀντιμετωπίζοντας τὸ τελευταῖο διάστημα ἕναν ὁλοένα καὶ πιὸ ἐπιθετικὸ Ἐρντογᾶν, ἔχει σημασία νὰ γνωρίζουμε ποιὰ εἶναι ἡ σχέση μεταξὺ κοινωνίας καὶ πολιτικῆς στὴν Ἑλλάδα. Ὅπως ἐπίσης καὶ ποιὸν ρόλο στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἐπιφυλάσσουν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοὺς οἱ ἐγχώριοι ἡγήτορες. Στὴν Ἑλλάδα ἡ σχέση κοινωνίας καὶ πολιτικῆς, δηλαδὴ τὸ πολιτικὸ σύστημα, ἦταν σταθερὰ ἀποκομμένο ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ συλλογικότητα. Καὶ ἦταν ἐπίσης ἐχθρικὸ πρὸς ὁποιαδήποτε πολιτισμικὴ ἀναφορὰ καὶ ἱστορικότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
Τὴν κοινωνία ἡ ἑλληνικὴ ἄρχουσα τάξη τὴν ἀντιμετώπιζε διαχρονικὰ ὡς ἄθροισμα ἀτόμων, ὡς μία σχέση μὲ ἕκαστο μέλος της, ὄχι τῆς συλλογικότητας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς τὸ κεντρικὸ πρόβλημα. Ὄντας ἀποκομμένη ἡ τάξη αὐτὴ (ἡ πνευματικὴ ἡγεσία, οἱ οἰκονομικοὶ παράγοντες ποὺ λυμαίνονται τὸ κράτος καὶ ἡ πολιτικὴ ἡγεσία) ἀπὸ τὴν κοινωνία οἰκοδομεῖ μία ἀντίληψη παρασίτου ποὺ ἀπομυζᾶ τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου (τὸ κράτος) καὶ δὶ’ αὐτοῦ τὴ γῆ (τὴν κοινωνία) γιὰ νὰ τραφεῖ.
Αὐτὴ ἡ παρασιτικὴ σχέση δὲν μπορεῖ νὰ παραγάγει ἐθνικὲς πολιτικὲς οὔτε ἡγέτες. Γι’ αὐτὸ τὸ ἑλληνικὸ πολιτικὸ σύστημα δὲν ἀνέχεται στοὺς κόλπους τοῦ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι πραγματικοὶ ἡγέτες, ποὺ θὰ ἔθεταν ὡς σκοπό τους νὰ ἐνδυναμώσουν τὴ χώρα τους, νὰ…. προστατεύσουν τὰ συμφέροντά της καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸ μέλλον. Ἐξ οὐ καὶ ἡ πολιτικὴ τάξη δὲν παράγει πολιτικὴ κοινοῦ συμφέροντος. Συμμαχοῦν μὲ “συγκατανευσιφάγους”, ἔχοντας μοναδικὴ φιλοδοξία τὴν διατήρησή τους στὴν ἐξουσία.
Δὲν ἔχω πάψει ποτὲ νὰ ἰσχυρίζομαι ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τὴν Τουρκία καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἐξωτερικὸ πρόβλημα εἶναι βαθιὰ ἐσωτερικό. Εἶναι πρόβλημα σχέσης τῆς πολιτικῆς τάξης, συγκεκριμένα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ποὺ λέγεται “κράτος”, μὲ τὴν κοινωνία καὶ τὴν ἐθνικὴ συλλογικότητα. Τὸ κράτος αὐτὸ καὶ οἱ ἡγήτορές του ἀποτελοῦν ξένο σῶμα πρὸς τὴν κοινωνικὴ συλλογικότητα.
Ἀπὸ τὴ “φινλανδοποίηση” στὴν “ἰμιοποίηση”
Ἀπὸ τὸ 1981 ἔχω γράψει τὴν ἐκτίμηση ὅτι οἱ ἐσωτερικὲς ἐξελίξεις στὴν Τουρκία θὰ τὴν ὁδηγοῦσαν νὰ ἐπιδιώξει τὴ φινλανδοποίηση τῆς Ἑλλάδας. Συνδύαζα δὲ τὶς ἐξελίξεις μὲ ὅσα συνέβαιναν στὴν Ἑλλάδα, ὅπου διαπίστωνα ὅτι εἶχε ἀρχίσει νὰ οἰκοδομεῖται ἡ λογική της λεηλασίας τῆς χώρας καὶ τῆς πελατειακῆς ἀποδόμησης τοῦ κράτους.
Ὑποστήριζα ὅτι ἐὰν τότε ποὺ διαθέταμε συγκριτικὸ πλεονέκτημα δὲν δημιουργούσαμε τὶς προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἀνακόψουμε τὴν ἐπεκτατικὴ φιλοδοξία τῆς Τουρκίας θὰ ἦταν ἀναπόφευκτο νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴ δίνη ἁλυσιδωτῶν ὑποχωρήσεων. Στὴν προσπάθεια νὰ κατευνάσουμε τὴν Τουρκία θὰ ὁδηγούμασταν σὲ “φινλανδοποίηση”. Εἶχα εἰσαγάγει αὐτὸν τὸν ὄρο, ὁ ὁποῖος εἶχε θεωρηθεῖ παράδοξος γιὰ τὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις.
Ὅταν προέκυψε ἡ κρίση τῶν Ἰμίων –ἡμέρες ποὺ εἴναι– ἀντικατέστησα τὸν ὄρο “φινλανδοποίηση” μὲ τὸν ὄρο “ἰμιοποίηση”. Γιατί; Διότι ἦταν πιὰ προφανὲς ὅτι ἡ Τουρκία δὲν ἐπιδιώκει μόνο τὸν ἔλεγχο τῶν ἑλληνικῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν. Ἐπιδιώκει τὴν “ἰμιοποίηση”, δηλαδὴ τὸ “γκριζάρισμα” ἑνὸς μεγάλου ἀριθμοῦ νησίδων μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν τουρκοποίησή τους καὶ βέβαια τὸν ἔλεγχο τῆς Ἑλλάδας.
Ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια, ἐκτὸς στὶς τουρκικὲς ἀπειλὲς καὶ προκλήσεις, ἔχει προστεθεῖ καὶ ἡ παράνομη μετανάστευση κατὰ κανόνα μουσουλμάνων. Τὸ φαινόμενο ἔχει προσλάβει διαστάσεις καὶ ἀπειλεῖ νὰ μετατρέψει τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ χώρα σὲ χῶρο καὶ μέσω αὐτῆς τῆς μετατροπῆς ἐντέλει σὲ προσάρτημα τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία ἔχει αὐτοανακηρυχθεῖ σὲ προστάτη τῶν μουσουλμάνων.
Ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Ὀζὰλ πρὶν τριάντα καὶ χρόνια, δὲν θὰ χρειαστεῖ ἡ Τουρκία νὰ κάνει πόλεμο μὲ τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ τὴν ὑποτάξει. Θὰ τὴν πλημμυρίσει μὲ μουσουλμάνους. Τὸ δράμα εἶναι ὅτι αὐτὸ τὸ σχέδιο ὑλοποιεῖται μὲ τὴ σύμπραξη τῶν ἑλληνικῶν ἀρχουσῶν δυνάμεων. Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ ἀποτελεῖ μυστήριο. Ἀρκεῖ νὰ ἀναλογισθοῦμε γιατί ἀνετράπησαν οἱ συσχετισμοὶ ὑπὲρ τῆς Τουρκίας.
Ἡγέτες καὶ ἀνατροπὴ συσχετισμῶν
Ἀφοῦ ἡ ἑλληνικὴ ἄρχουσα τάξη συνέβαλε τὰ μέγιστα στὴν ἀνατροπὴ τῶν συσχετισμῶν, ἔχει ἐνθυλακωθεῖ στὸ σκεπτικό της ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση ἀπὸ τὸ νὰ ἐκχωροῦμε στὴν Τουρκία ὅ,τι ζητάει γιὰ νὰ μὴν μᾶς “δαγκώσει”. Κι αὐτὸ εἶναι μία ἁλυσίδα ποὺ δὲν ἔχει τελειωμό. Κάποτε πρέπει νὰ ποῦμε ὡς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀναμένω νὰ τὸ ποῦν οἱ κατεστημένες ἑλληνικὲς ἡγεσίες.
Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἰσορροπίας μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας προϋποθέτει μία πρωτοβουλία ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδας μὲ μέτρο τὴν ἐκτίμηση αὐτοῦ ποὺ ἡ Τουρκία δὲν θέλει. Ἡ Τουρκία δὲν θέλει ἕναν γενικευμένο πόλεμο μὲ τὴν Ἑλλάδα. Παρότι εἶναι ἰσχυρότερη, δὲν τὸν θέλει, διότι γνωρίζει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ παίξει τὸν περιφερειακὸ ρόλο ποὺ ὀνειρεύεται ἐὰν ἐμπλακεῖ σὲ πόλεμο μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὁ γεωπολιτικὸς κόμβος ποὺ τὴ συνδέει μὲ τὴ Δύση.
Ἂς ἀναλογιστοῦμε τί σημαίνει γιὰ τὸ Ἰσραὴλ ἡ ἡγεμονία τῆς Τουρκίας στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. Ἡ Τουρκία αὐτὴν τὴ στιγμὴ ἀμφισβητεῖ τὸν δεσπόζοντα ρόλο τῶν δυτικῶν δυνάμεων σὲ μία περιοχή, τὴν ὁποία ὅποιος ἐλέγχει, ἐλέγχει τὸν κόσμο. Αὐτὸ σημαίνει, λοιπόν, ὅτι ἡ Τουρκία ξέρει πὼς δὲν μπορεῖ νὰ διεκδικήσει τὴν ἡγεμονία στὴν περιοχή, χωρὶς νὰ ἔχει θέσει τὴν Ἑλλάδα ὑπὸ τὸν ἔλεγχό της.
Ἡ Ἑλλάδα, γιὰ τὴν ἀκρίβεια τὸ Αἰγαῖο καὶ ἡ Κρήτη, ὅπως καὶ ἡ Κύπρος, εἶναι ἕνα γεωπολιτικὸ ἀγκάθι στὴ βούληση τῆς Τουρκίας νὰ καταστεῖ περιφερειακὴ δύναμη. Ἑπομένως δὲν ἔχει ἄλλη λύση ἀπὸ τὸ νὰ θέσει ὑπὸ τὸν γεωπολιτικὸ ἔλεγχό της τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο. Ἐξ οὐ καὶ ὅλα ὅσα ἐπιθετικὰ πράττει ἐδῶ καὶ χρόνια, τὰ ὁποία τὴν τελευταία περίοδο ἔχουν κλιμακωθεῖ ποιοτικά.
