Moναχή Γαβριηλία
Μια φορά βρέθηκε ένας ξένος Ιεραπόστολος εκεί που ήμουνα, στην Ινδία και μου λέει: «Εσύ μπορείς να είσαι μία καλή γυναίκα, αλλά καλή χριστιανή δεν είσαι».
Λέω: «Γιατί»;
«Γιατί είσαι τόσο καιρό εδώ και μόνο με τα Εγγλέζικα γυρίζεις εδώ και εκεί. Ποιές ντόπιες γλώσσες έμαθες»;
Του λέω: «Δεν προλαβαίνω να μάθω, γιατί πηγαίνω από τόπο σε τόπο κι ώσπου να μάθω μια διάλεκτο, με φωνάζουν αλλού. Μαθαίνω μόνο το καλημέρα – καλησπέρα. Τίποτε άλλο».
«Εσύ δεν είσαι καλή χριστιανή! Κι ούτε μπορείς να κάνεις και Ιεραποστολή»!
Γιατί ξέρετε, οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες μαθαίνουν πάντα τις εντόπιες διαλέκτους.
Τότε εγώ είπα: «Κύριε! Δώσε μου μία απάντηση γι’ αυτόν»! Ετσι, με όλη μου την καρδιά το ζήτησα! Και τότε του λέω: « Α! Ξέχασα να σου πω. Εγώ έχω πέντε γλώσσες»!
«Ναι; Και ποιες είναι αυτές οι πέντε»;
« Η πρώτη είναι το ΧΑΜΟΓΕΛΟ, η δεύτερη είναι τα ΔΑΚΡΥΑ, η τρίτη είναι το ΑΓΓΙΓΜΑ, η τέταρτη είναι η ΠΡΟΣΕΥΧΗ, η πέμπτη είναι η ΑΓΑΠΗ. Με αυτές τις πέντε γλώσσες γυρίζω όλο τον Κόσμο»!
