Toυ π. Ηλία Μάκου
Το τελευταίο διάστημα στον χώρο της Εκκλησίας συμβαίνουν διάφορα πράγματα, τα οποία, αν και δεν γνωρίζουμε το βάθος τους, μας φαίνονται θλιβερά.
Τόσο μεμονωμένα μη σύννομα περιστατικά με κληρικούς στην Ελλάδα, όσο και τα γεγονότα στη Μονή Σινά, με όποια προσέγγιση και αν τα δει κανείς, πληγώνουν τoν Ορθόδοξο κόσμο.
Αγνοούμε ποια αλήθεια υπάρχει πίσω από αυτά (λέγονται και γράφονται πολλά, αλλά εμείς δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε).
Είτε άμεσα είτε έμμεσα μπορεί σε επίπεδο εντυπώσεων να τραυματίζουν και να δυσφημούν την Ορθοδοξία, ωστόσο δεν την αγγίζουν.
Ο σκανδαλισμός από ιερωμένους δεν πρέπει να φτάνει μέχρι του σημείου της γενικότερης αμφισβήτησης του χαρακτήρα της ίδιας της Εκκλησίας.
Αν η Εκκλησία εξαρτιόταν από την “αγιότητα” του ανθρώπινου δυναμικού της, τότε προ πολλού θα είχε καταργηθεί! Η πνευματικότητα της Εκκλησίας δεν θίγεται με την οποιαδήποτε παρεκτροπή στελεχών της.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είμαστε και δεν μπορεί να είμαστε απαλλαγμένοι από τη σχετικότητα, που χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινη οντότητα, αλλά ακριβώς επειδή υπηρετούμε την Εκκλησία οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί σε όλα τα επίπεδα.
Οι ατομικές ατέλειες και τα ατομικά σφάλματα και τα τρωτά σημεία και η αλαζονεία και οι παρεκκλίσεις κάποιων ρασοφορούντων (κληρικών και μοναχών), δεν είναι ορθό να αποδίδονται στην Εκκλησία.
Το ανθρώπινο στοιχείο υπήρχε από την αρχή στην Εκκλησία και έκανε την εμφάνιση των αρνητικών του δεδομένων. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την πορεία της Εκκλησίας. Ούτε τα σκάνδαλα, ούτε τα σφάλματα του ανθρώπινου δυναμικού της, οποιασδήποτε εποχής, έχουν την δύναμη να κλονίσουν την Εκκλησία.
Ωστόσο χρειάζεται να έχουμε επίγνωση, ρεαλισμό και δύναμη πνεύματος. Οι καιροί απαιτούν αγώνα και ο αγώνας δεν γίνεται με ανευθυνότητα και απατηλότητα, αλλά με ψύχραιμη σκέψη και αμετακίνητη πίστη.
Είναι τραγικό το “άλας” να μωρανθεί. Ο κόσμος έχει αρκετή ευαισθησία στα θέματα πίστης. Είναι φοβερό να τον απογοητεύουμε. Να μη συνθηκολογήσουμε με το κακό και να μην κάνουμε αβαρίες και παραστρατήματα.
Διαφορετικά το ιστορικό μέλλον εμάς των ανθρώπων της Εκκλησίας (όχι όλων βέβαια, είναι ανεπίτρεπτοι το «τσουβάλιασμα») , είναι με τα παρόντα δεδομένα πολύ αμφίβολο ως προς την απήχηση, την αποδοχή και την αποτελεσματικότητα της αποστολής μας.
Αλλά, ας αφήσουμε τι κάνουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας και να έρθει ο καθένας μας σ’ ένα προσωπικό διάλογο με τον Θεό. Έτσι θα βασίζουμε τη ζωή μας σε μια αρχή-κλειδί: Αυτή του ανθρώπου ως προσώπου. Από κει η δύναμη της τάχυνσης του ρυθμού της ψυχής μας, ακόμη και αν εκτίθεται σε απίστευτους κινδύνους. Όπου υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει περισσότερη απαίτηση σωτηρίας.
Απομένει μια μονάχα ελπίδα και αυτή η ελπίδα είναι η ίδια η Ορθοδοξία, όχι σαν ηθικολογία, αλλά σαν ορθοπραξία και ως ορθή “δόξα”. Ο πολύτιμος μαργαρίτης της πίστης είναι πάντα ένα γεγονός προσωπικής εύρεσης.
