Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐνάρξεως τοῦ νέου ἱεραποστολικοῦ ἔτους πραγματοποιήθηκε τή Δευτέρα 21 Ὀκτωβρίου ἡ Σύναξη τῶν Κατηχητῶν καί Κατηχητριῶν τῶν Ἐνοριῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, μέ τή συμμετοχή τῶν Ἱερέων – Ὑπευθύνων Νεότητας, στό Παρεκκλήσιο τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, τοῦ Χριστιανικοῦ Ἱδρύματος Νεότητος «Ὁ Παντοκράτωρ» Παλαιοῦ Φαλήρου.
Ἡ Σύναξη ξεκίνησε στίς 6 τό ἀπόγευμα μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἐν συνεχείᾳ, ἐντός τοῦ χώρου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Συμεών, παρουσίασε τόν εἰσηγητή, πού ἦταν ὁ Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερος π. Εὐάγγελος Παπανικολάου, ἱεραπόστολος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καμερούν καί ἰατρός, ὁ ὁποῖος καί ἀνέπτυξε τό θέμα «Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω».
Ὁ π. Εὐάγγελος ἐπεσήμανε ἀρχικά ὅτι ὁ Θεός εἶναι «πολυμήχανος», μέ τήν ἔννοια ὅτι μέ πολλούς τρόπους ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή σωτηρία. Χρησιμοποιεῖ τά πάντα γιά νά πάρει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν σύρει στή βασιλεία του. Ὁ Θεός γνωρίζει μόνο νά ἀγαπᾶ. Ἡ δέ κόλαση εἶναι ὑπαρκτική κατάσταση, πού τήν ἔφτιαξε ὁ ἄνθρωπος, κι ὄχι ὁ Θεός.
Κατόπιν προσπάθησε νά ἑρμηνεύσει τό χωρίο «μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω» (Α΄ Τιμ. 4,12) μέσα ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων, καί ἀνάμεσα στά ἄλλα ἑστίασε τήν προσοχή του σέ νέους σέ ἡλικία Ἁγίους:
(α) Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νεομάρτυρας ἀπό τή Μονεμβασιά. Τό παλικαρόπουλο πού γιορτάζει σήμερα, 21 Ὀκτωβρίου. Ἦταν γιός ἱερέα καί ἀνατράφηκε μέ τή θεία λατρεία. Γεννήθηκε στό χωριό Γεράκι τῆς Μονεμβασιᾶς. Τό 1770 ὅταν οἱ Ἀλβανοί ἦλθαν στήν Πελοπόννησο, ἔσφαξαν τόν πατέρα του, καί αὐτόν μαζί μέ τή μητέρα του ἀπήγαγαν στή Λάρισα. Ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης 15 χρονῶν. Ἀρνήθηκε νά ἐξισλαμισθεῖ καί μέ ὑψηλό φρόνημα, διαρκῶς ἔλεγε: «Ἐγώ Τοῦρκος δέν γίνομαι, ἐγώ εἶμαι χριστιανός καί χριστιανός θέλω νά πεθάνω». Τότε ὁ Τοῦρκος τόν μαχαίρωσε στήν καρδιά, μέ ἀποτέλεσμα νά πεθάνει (21 Ὀκτωβρίου 1773).
(β) Ἅγιοι ἑπτά νέοι ἐν Ἐφέσω. Ὅταν ξέσπασαν οἱ διωγμοί κατά τῶν Χριστιανῶν, οἱ ἑπτά παῖδες μοίρασαν τήν περιουσία τους στούς πτωχούς, ἐγκατέλειψαν τήν πόλη καί κρύφτηκαν σέ μιά σπηλιά, μέχρι νά τελειώσει ὁ διωγμός. Ἔτσι δέν θά ἀναγκάζονταν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους. Προσευχήθηκαν στόν Θεό, κατά τή διάρκεια τῆς νύχτας, νά πεθάνουν γιά νά μήν πέσουν στά χέρια τῶν διωκτῶν τους. Ὁ Θεός εἰσάκουσε τή δέηση τους. Μετά ἀπό πολλά χρόνια τούς βρῆκαν ζωντανούς, θαῦμα Θεοῦ, πού ἀποδείκνυε τό ἀληθές τῆς Ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν.
Στή συνέχεια ἀναφέρθηκε ἀκόμη ἰδιαίτερα:
(γ) στούς Ἁγίους Κήρυκο καί Ἰουλίττα τή μητέρα του, στόν τρίχρονο πού ὁμολογοῦσε «Χριστιανός εἶμαι».
(δ) στήν ἁγία Ταϊσία, ἡ ὁποία ἄν καί παρασύρθηκε στόν δρόμο τῆς ἀσωτίας μόλις 17 ἐτῶν, τήν ἐπισκέφθηκε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε τό θαῦμα! Πέταξε ὅλα της τά πλούτη, καί ἔζησε μέ πίστη, μετάνοια, σωφροσύνη, προσευχή, ὑπακοή καί ταπείνωση.
(ε) στόν κριτή τοῦ Ἰσραήλ, Σαμψών, ὁ ὁποῖος ὡς νέος ἦταν προικισμένος μέ μεγάλη σωματική δύναμη, ἰδιαίτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στό τέλος σκοτώθηκε μαζί μέ τούς δεσμῶτες του, ἀναφωνώντας: «Ἀποθανέτω ἡ ψυχή μου μετά τῶν ἀλλοφύλων» (Κριτ. 16,4-30).
Συμπερασματικά, ὁ π. Εὐάγγελος τόνισε ὅτι ἡ κατήχηση ξεκινᾶ ἀπό τή θεία λατρεία. Κι ἡ Ἐκκλησία ἔχει αὐτό ὡς πρωταρχικό ἔργο της: Νά λειτουργεῖ καί νά διδάσκει τόν λαό. Ἡ κατήχηση εἶναι καί θέμα ἐμπειρίας, πού θέλει ἄσκηση, θέλει νηστεία, θέλει προσευχή, θέλει σταθερότητα πίστεως. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ κατηχητές εἶναι νυμφαγωγοί τῶν νέων πρός τόν Χριστό. Ἐπιβάλλεται λοιπόν νά διαβάζουμε τούς βίους τῶν Ἁγίων.
Μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς ὁμιλίας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Συμεών εὐχαρίστησε τόν ὁμιλήτή γιά τόν κόπο του, γιά ὅσα εἶπε, καί ὅπως παραστατικά τά εἶπε. Ὑπῆρξε ἀκόμη ἡ δυνατότητα γιά γόνιμη συζήτηση καί ἐποικοδομητικό διάλογο.
Ἀκολούθως στήν παρακείμενη μεγάλη αἴθουσα τοῦ Ἱδρύματος δόθηκε στούς Πατέρες καί στούς κατηχητές μικρή δεξίωση. Ἀναχωρώντας ἀπό τή Σύναξη, καθένας ἔλαβε ἀπό τόν Σεβασμιώτατο ὡς εὐλογία τό νέο κατηχητικό βοήθημα τῆς σειρᾶς Ἑλληνική Ἱστορία καί Χριστιανική Πίστη μέ τίτλο: «Ὁ Ὅμηρος ταξιδεύει στήν ἀρχαιότητα καί ἀναζητᾶ τήν ἀλήθεια» τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.