τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
† Μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, πατριάρχου Ἀλεξανδρείας.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἑσπέρου και Ζωῆς καί τῶν τέκνων αὐτῶν Κυριακοῦ καί Θεοδούλου.
Κατά τίς ἡμέρες τοῦ βασιλέως Ἀδριανοῦ (117-138 μ.Χ.) ἄρχισε καί πάλι ἡ δίωξη τῶν Χριστιανῶν. Ἐκείνη τήν περίοδο ἐμαρτύρησε καί ἡ Ἁγία Ζωή μετά τοῦ ἀνδρός της Ἑσπέρου καί τῶν παιδιῶν της Κυριακοῦ καί Θεοδούλου, πού κατάγονταν ἀπό τήν Πισιδία.
Οἱ Ἅγιοι εἶχαν ἀγορασθεῖ ὡς δοῦλοι ἀπό τό Ρωμαῖο συγκλη-τικό Κάτλο καί τή γυναίκα του Τετραδία πού κατοικοῦσαν στήν Ἀττάλεια τῆς Παμφιλίας. Βλέποντας οἱ Ἅγιοι τίς θυσίες τῶν ἀρχό-ντων στά εἴδωλα ἐθεωροῦσαν τή μάταιη λατρεία αὐτῶν καί ἐπρό-σεχαν πολύ μήπως καί ἡ τροφή πού τούς προσέφεραν ἦταν ἱερό-θυτα.
Στό Συναξάρι τους ἀναφέρεται, ὅτι ἡ Ἁγία Ζωή πήγαινε τό βράδυ στόν πυλωρό πού ἐφύλασσε τό ἀνάκτορο τῶν ἀρχόντων καί τοῦ ἔλεγε νά πάει νά κοιμηθεῖ, γιατί ἦταν κουρασμένος, καί τόν ἀνεπλήρωνε στά καθήκοντά του. Ἔξω ἀπό τίς πύλες τοῦ ἀρχοντι-κοῦ ἦσαν δέ σκυλιά τά ὁποῖα διεσπάρασσαν ὅποιον πτωχό ἐπή-γαινε νά ζητήσει βοήθεια καί εὐποιΐα. Ἡ Ἁγία Ζωή ἔπαιρνε τό ψωμί πού τῆς ἔδιναν γιά τήν καθημερινή συντήρηση τῆς οἰκογένειάς της, ἔριχνε λίγο στά σκυλιά γιά νά σιωπάσουν, καί τό ὑπόλοιπο τό ἐμοί-ραζε στούς πτωχούς, λέγοντάς τους: «Νά γίνεσθε Χριστιανοί, Χρι-στοῦ δοῦλοι, διότι μόνο Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου».
Ἔτσι, λοιπόν ἔπραττε ἡ Ἁγία Ζωή διδάσκοντας καί τά παι-διά της. Ὁ δέ σύζυγός της Ἕσπερος ἀπεστάλη ἀπό τόν ἄρχοντα Κάτλο στήν πόλη Τριτόνιο, ὡς ἐπίτροπος αὐτοῦ καί ἐζοῦσε ἐκεῖ. Ὅμως, ὁ Κάτλος ἔμαθε ὅτι ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἑσπέρου καί τῆς Ζωῆς ἦσαν Χριστιανοί καί ἐταράχθηκε ἡ διάνοιά του. Ἐπειδή ὅμως ἡ σύζυγός του Τετραδία ἦταν ἔγκυος καί ἀνέμενε τή γέννηση τοῦ βρέφους καί ἐπιθυμοῦσε νά προσφέρει θυσίες στή θεά Τύχη ἀνέβαλε τό θέμα καί τούς ἀπέστειλε στό Τριτόνιο, ἐκεῖ πού ἦταν ὁ Ἕσπε-ρος.
Ὅταν ἐγεννήθηκε τό παιδί τοῦ Κάτλου καί ἐθυσίαζαν γι’ αὐτό στή θεά Τύχη, ὁ Κάτλος ἀπέστειλε στόν Ἕσπερο καί τήν οἰκο-γένιεά του κρασί καί κρέατα. Ἡ δέ Ἁγία Ζωή μόλις εἶδε τά εἰδωλό-θυτα, ἀτένισε στόν οὐρανό καί εἶπε: «Θεέ, καρδιογνῶστα, ἀληθινέ, αἰώνιε, βοήθησέ μας, διότι δέν ἔχουμε κανένα πλήν Σοῦ καί τοῦ Υἱοῦ Σου». Καί ἔρριψε στά σκυλιά τά μιαρά κρέατα καί ἔχυσε τό κρασί.
Ὅταν ὁ Κάτλος ἐπληροφορήθηκε τό γεγονός ἐθύμωσε καί διέταξε νά ὁδηγήσουν ἀμέσως ἐνώπιόν του τήν Ἁγία Ζωή, τόν ἄν-δρα αὐτῆς καί τά παιδιά της. Βλέποντας ἡ ἡγεμόνας τήν ἔνσταση τῶν Ἁγίων καί τήν ἀμετάθετη πίστη τους πρός τόν Χριστό, ἐγέμισε ἡ καρδιά του ἀπό ὀργή καί τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Ἔδωσε ἐντολή νά τούς βάλουν σέ φοῦρνο ἀσφαλισμένο ἀπό παντοῦ, ἔτσι ὥστε νά μήν ἀναπνέουν κἄν, καί τό μαρτύριο νά εἶναι μεγαλύτερο καί φρικτότερο. Μέσα στή φωτιά οἵ Ἅγιοι ἐδοξολογοῦσαν τό Ὄνο-μα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὅπως οἱ Ὅσιοι Παῖδες στήν κάμινο ἐπί Ναβου-χοδονόσορος.
Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἦλθαν στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου ὁ Κά-τλος καί οἱ στρατιῶτες αὐτοῦ, πού ἀκουγαν ψαλμωδίες μέσα ἀπό τό φοῦρνο. Ἄρχισαν νά ἀναρωτιοῦνται ἀπό πῦ ἔβγαινε αὐτός ὁ ἦχος τοῦ πλήθους. Ἐνόμισαν, ὅτι ἄνθρωποι εἶχαν εἰσέλθει μέσα στό φοῦρνο καί ἀμέσως τόν ἐκύκλωσαν, γιά νά τούς συλλάβουν. Μόλις ἄνοιξαν τό φοῦρνο δέν εὑρῆκαν τίποτε καί δέν εἶδαν κανένα παρά μόνο τά τίμια λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων κείμενα κατά ἀνατο-λάς σάν νά ἐκοιμοῦντο.
Ἔτσι ἐμαρτύρησαν οἱ Ἅγιοι Ζωή καί Ἕσπερος καί τά τέκνα αὐτῶν, ἀφοῦ ἐνίκησαν τόν ἐπίβουλο καί ἀντικείμενο διάβολο καί τούς παράνομους εἰδωλολάτρες αὐτοῦ[1].
Ναό στή Μάρτυρα Ζωή ἀνήγειρε ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστινια-νός (527-565 μ.Χ.), κοντά στό ναό τῆς Ἁγίας Ἄννας στό Δεύτερον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ βασιλέας Βασίλειος Α΄ (867-886 μ.Χ.) ἀνοικοδόμησε αὐτόν ἐκ βάθρων, διότι εἶχε πέσει.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰορδάνου τοῦ Θαυματουργοῦ.
Ὁ Ὅσιος Ἰορδάνης ὁ Θαυματουργός ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Σάββα, ἐπισκόπου Δαφνουσίας.
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀγνοεῖται στόν Συναξαριστή τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου καί τά Μηναῖα. Ἀναφέρεται στόν Συναξαριστή τοῦ Ἱππολύτου Delehaye, χωρίς ὑπόμνημα, καί στόν Λαυριωτικπο Κώδικα Ι 70 φ. 202β, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἅγιος Σάββας γιά τήν ἐνάρετη αὐτοῦ πολιτεία, τήν ὁποία ἀπό βρέφος ἐνέδειξε μέ κάθε εὐλάβεια καί σεμνότητα, ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Δαφνουσίας[2]. Ἀφοῦ ἀνελαβε τό πηδάλιο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἐκήρυττε τήν ἀληθινή πίστη καί πολλούς ἀπό τούς εἰδωλολάτρες ἐπέστρεψε καί ἐβάπτισε. Ὁ Ἅγιος Σάββας, ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βόριδος-Μιχαήλ τοῦ πρίγκηπος, Ἰσαποστόλου καί Φωτιστοῦ τοῦ Βουλγαρικοῦ λαοῦ.
Ὁ Ἅγιος Ἰσαπόστολος τσάρος Βόρις, ὁ μετονομασθείς Μι-χαήλ, ἦταν βασιλέας τῆς Βουλγαρίας καί γιά τό ἱεραποστολικό του ἔργο εἶχε προφητεύσει ὁ θεῖος του Ἅγιος Μποϋάν († 28 Μαρτίου).
Μόλις ἀνῆλθε στό θρόνο, διαδεχθείς κατά πᾶσα πιθανότητα τόν Πρεσσιάμ, ἔδειξε ὅτι εἶχε συνείδηση τῶν σκοπῶν του καί τῶν μέσων τῆς ἐπιτεύξεώς τους. Ὅμως τά πρῶτα χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Βόριδος ἐσημαδεύθηκαν ἀπό ἀνεπιτυχεῖς ἐκστρατεῖες κατά τῶν Κροατῶν καί τῶν Σέρβων. Κατόπιν ὅμως διά πολιτικῶν ἐνεργειῶν καί πολέμικῶν ἐπιχειρήσεων ἐπέτυχε μερικές ἐδαφικές ἐπεκτάσεις πρός τά βορειοδυτικά, ὅταν κατέλαβε καί τήν Ἀχρίδα, καί πρός τά νοτιοανατολικά.
Κατά τή διάρκεια μιᾶς μάχης, ἀπό τίς πολλές, μεταξὺ τῶν Βουλγάρων καί τῶν Ἑλλήνων, αἰχμαλώτισε τόν ἐπιφανή σύμβουλο Θεόδωρο Κουφαρᾶ, ὁ ὁποῖος εἶχε γίνει μοναχός. Ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού ἐφύτευσε τόν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου στήν ψυχὴ τοῦ Βουλγάρου τσάρου. Σέ μία ἀπό τίς ἐκστρατεῖες τῶν Ἑλλήνων, ἡ νεότερη ἀδελφή τοῦ τσάρου, αἰχμαλωτίσθηκε ἀπό τόν Λέοντα τόν Ἀρμένιο καί ἐγαλουχήθηκε μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη στήν αὐλή τοῦ Βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος. Ὅταν ὁ Θεόφιλος ἀπέθανε, ὁ τσάρος Βόρις ἀπεφάσισε νά ἐκμεταλλευθεῖ αὐτή τήν περίσταση, γιά νά ἐκδικηθεῖ τούς Ἕλληνες γιά προηγούμενες ἧττες. Ἔτσι καί ὑπό τήν ἐντύπωση τῆς βυζαντινῆς λάμψεως ἐφιλοδόξησε νά καταλάβει τό Βυζάντιο. Τό ἔτος 853 μ.Χ. ὁ Βόρις ἐνόμισε ὅτι ἦταν δυνατό νά ἐπωφεληθεῖ ἀπό τό γεγονός, ὅτι τό θρόνο τοῦ Βυζαντίου ἐκυβερ-νοῦσε ἡ Θεοδώρα καί ἐκήρυξε ἀπότομα τόν πόλεμο. Λέγουν μάλι-στα ὅτι ἡ Θεοδώρα ἀπάντησε σέ αὐτόν: «Ἄν ἐπιτεθεῖς κατά τῆς χώρας μου, θά σέ ἀντιμετωπίσω ἐλπίζουσα στή νίκη. Ἄν ὅμως νικηθῶ, δέν θά εἶναι μεγάλη δόξα γιά σένα ὅτι ἐνίκησες γυναίκα».
Ἡ θαραλλέα αὐτή ἀπάντηση ἄρασε στόν Βούλγαρο μονάρχη καί ἐδέχθηκε νά διαπραγματευθεῖ. Ἄλλωστε καθώς ἡ πείνα καί ἡ πανώλη περιστοίχιζαν τή χώρα, ἡ Βουλγαρία ἀντιμετώπισε τρομε-ρές δυσκολίες. Ὁ Βόρις εἶδε τὴν σωτηρία τῆς χώρας του, ἡ ὁποία εὑρισκόταν στό σκοτάδι ἐξ αἰτίας τῆς εἰδωλολατρίας, στήν Ὀρθό-δοξη πίστη. Ἔτσι ὁ τσάρος Βόρις συμφώνησε σέ μία συνθήκη εἰρήνης. Ὁ Θεόδωρος Κουφαρᾶς ἀνταλλάχθηκε μέ τήν Βουλγαρίδα πριγκίπισσα, ἡ ὁποία κατήχησε τόν Βόριδα δεικνύουσα τήν οἰκτρό-τητα τῶν εἰδώλων καί τό ὕψος τῆς διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου. Ἔτσι πρός τό τέλος τοῦ ἔτους 864 μ.Χ. ἤ στίς ἀρχές τοῦ 865 μ.Χ. ἐβαπ΄τισθηκε ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ἰωσήφ καί μετονομάσθηκε Μιχα-ήλ.
Ἀμέσως κατηχητές ἐστάλησαν παντοῦ πρός φωτισμόν καί βάπτισμα τοῦ λαοῦ. Ὁ Πατριάρχης Φώτιος, μετά ἀπό αἴτηση τοῦ Ἁγίου Μιχαήλ, ἀπέστειλε στή Βουλγαρία πολλούς κατηχητές. Ὁ Μιχαήλ ἐζήτησε ἀκόμη ὄχι μόνο Ἀρχιεπικσόπους καί Ἐπισκόπους, ἀλλά καί τήν ἵδρυση Πατριαρχείου. Ἐφιλοδοξοῦσε νά περιβληθεῖ ¨ο θρόνος του μέ τήν ἴδια πολιτική, στρατιωτική καί ἐκκλησιαστική λαμπρότητα, μέ τήν ὁποία ἐπιδεικνυόταν ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου. Ὁ ἱερός Φώτιος ἀπέφυγε κάτι τέτοιο καί ὁ Μιχαήλ ἐστράφηκε πρός τή Ρώμη. ὁ Πάπας Νικόλαος ἀπέφυγε καί αὐτός νά συντελέσει στήν ἵδρυση αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, διότι ἐφοβόταν τήν ἀφομίωσή της μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί διότι ὁ πολλα-πλασιασμός τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἦταν ἀντίθετος πρός τήν καισαρική ἀντίληψη περί ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος τοῦ Βατικα- νοῦ. Ἔστειλε μόνο δύο Ἐπισκόπους τόν Φορμόζο ντέ Πόρτο καί τόν Παύλο τῆς Ποπουλανίας καί ἀπάντησε σέ 106 δογματικά καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά ἐρωτήματά του, στά ὁποῖα καί ὁ ἱερός Φώτιος, ἀφοῦ ἐρωτήθηκε, ἀπάντησε.
Κατά τό ἔτος 888 μ.Χ. ὁ Ἅγιος Βόριος-Μιχαήλ παραιτήθηκε ἀπό τό θρόνο καί εἰσῆλθε σέ μοναστήρι, ἀφήνοντας τό βασίλειό του στούς υἱούς τοῦ Βλαδίμηρο καί Συμεών. Ἐπειδή ὅμως ὁ Βλαδίμη-ρος, ὁ ὁποῖος τόν εἶχε διαδεχθεῖ, εἶχε ἀποκηρύξει τόν Χριστιανισμό καί ἐργαζόταν μαζί μέ τόυς βογιάρους γιά τήν ἐκρίζωσή του, ὁ Ἅγιος Βόρις-Μιχαήλ ἐπανῆλθε, συνέλαβε καί ἐτιμώρησε τόν υἱό του. Ἀφοῦ ἔδωσε τό θρόνο στό νεότερο υἱό του, τόν Συμεών, ἐπέστρεψε στό μοναστήρι.
Ὁ Ἅγιος Βόρις-Μιχαήλ ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 907 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ Πατελλαρίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Γ΄, ὁ Πατελλάριος, Πατριάρχης Κωνστα-ντινουπόλεως, καταγόταν ἀπό τό Ρέθυμνο τῆς Κρήτης. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης καί ἀργότερα, ὅταν ὁ Πατριάρχης Κύριλλος ὁ Λούκαρις ἐξορίσθηκε στήν Τένεδο, τό μήνα Μάρτιο τοῦ ἔτος 1634, ἀνῆλθε στόν πατριαρχικό θρόνο τὴς Κωνσταντινου-πόλεως. Μετά ὅμως σαράντα ἡμέρες ἐκδιώχθηκε καί στό θρόνο ἐπανῆλθε ὁ Κύριλλος ὁ Λούκαρις. Ὁ Ἀθανάσιος ἔγινε καί πάλι Πατριάρχης τό ἔτος 1651, ἀλλά μόνο γιά δέκα πέντε ἡμέρες, ὅταν ὑποκύπτοντας στήν ἀντίδρσαη τῶν Μητροπολιτῶν, ἐξαναγκάσθηκε σέ παραίτηση καί ἀπῆλθε στό Γαλάζιον καί ἀπό ἐκεῖ στή Ρωσία. Ἐκεῖ ἔγινε εὐμενῶς δεκτός στή Μόσχα καί τέλος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη στήν πόλη τῆς Λούβνας.
† Tῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἰωάννου, τοῦ ἐκ Σερρῶν.
Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ Σερραῖος, ἦταν γόνος μιᾶς εὐκατάστατης οἰκογένειας Σερραίων. Στήν ἀκμή τῆς νεότητός του, τό θάρρος του νά παρουσιάζεται σέ δημόσιους χώρους ὡς ἴσος πρός τούς κατακτητές καί ἡ λαμπρότητα τῆς ἐμφανίσεώς του, προεκά-λεσαν τό φθόνο τῶν Τούρκων πού τόν διέβαλαν στίς ἀρχές τους. Οἱ κατήγοροί του ὑποστήριξαν πώς ὁ νεομάρτυρας Ἰωάννης, δημόσια ἐξύβρισε τήν πίστη τοῦ Μωάμεθ, ἀρνούμενος, παρά τήν ἀρχική του ὑπόσχεση, νά τήν ἀκολουθήσει. Οἱ δικαστές του, ἐκτιμώντας τά δεδομένα, στήν ἀρχή προσπάθησαν μέ ὑποσχέσεις γιά ἀξιώματα νά τόν δελεάσουν ὥστε νά ἀλλάξει τήν πίστη του, καθώς, θά εἶχαν κέρδος μεγάλο, ἄν τό παράδειγμά του ἔβρισκε καί ἄλλους μιμητές.
Ὅταν οἱ προσπάθειές τους ἀπέτυχαν κατέφυγαν στά βασανι-στήρια. Ἔβγαλαν τόν Μάρτυρα ἀπό τή φυλακή καί τόν ἔσυραν χωρίς ἔνδυση πάνω στή γῆ, ξεριζώνοντάς του τήν πλούσιά του κόμη καί ραβδίζοντάς τον. Ὁ Ἅγιος παρά τά φοβερά αὐτά μαρτύρια ἄντεχε καί συνέχιζε νά ὑμνεῖ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί τότε, στά δεξιά του, ἐμφανίσθηκε ἕνας ἔφιππος καί μεγαλοπρεπής ἄνδρας πού τό πρόσωπό του ἀκτινοβολοῦσε σάν ἥλιος. Ὁ Μάρτυρας Ἰωάννης εἶδε τήν ὑπέρλαμπρη αὐτή παρουσία καί ἀντελήφθη πώς μέ νεῦμα, ὁ ἔφιππος ἄνδρας του συνιστοῦσε νά μή φοβᾶται τίποτα καί νά μή χάσει τό θάρρος του.
Οἱ Τοῦρκοι, ὅταν καί μέ αὐτόν τόν ἐπώδυνο τρόπο ἐστάθηκε ἀδύνατο νά τόν κάνουν νά ἀλλάξει τήν πίστη του, τόν ἔβγαλαν καί πάλι ἀπό τή φυλακή καί τόν ὁδήγησαν σέ χῶρο δημόσιο, ὅπου οἱ δήμιοί του, γιά νά κάνουν τό τέλος του πιό ἐπώδυνο, τόν ἀνέβασαν πάνω σέ σωρό ἀπό φρύγανα καί ξερά ξύλα καί, ἀφοῦ τοῦ ἔδεσαν τά χέρια καί τά πόδια, ἔβαλαν φωτιά στό εὔφλεκτο ὑπόστρωμα.
Ὁ Μάρτυς Ἰωάννης παρέμεινε ἤρεμος σέ ὅλη τή διάρκεια τοῦ φρικτοῦ του μαρτυρίου καί, μάλιστα, σιγανά ὑμνολογοῦσε τόν Θεό. Ἕνας ἀπό τούς βασανιστές του, γιά νά τόν κάνει νά σωπάσει τοῦ ἔμπηξε ἕναν πάσαλο στό στόμα καί ἐπέφερε ἔτσι τό τέλος τοῦ Ἁγίου.
Τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου ἔγραψε ὁ Μεγάλος Ρήτορας τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας Μανουήλ ὁ Πελοποννή-σιος πιθανότατα μεταξύ τῶν ἐτῶν 1451-1481.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀθανασίου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βασιλείου, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος, κατά κόσμον Βασίλειος Πέτροβιτς Καντόμσκϊυ ἐγεννήθηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 1775-1780 στήν περιοχή τοῦ Ριαζάν τῆς Ρωσίας. Ἀκολούθησε τήν σκληρή ἀσκητική ὁδό τῆς σαλότητος καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1848.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Ματρώνας, τῆς ἐκ Ρωσίας.
Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἐγγενήθηκε τό ἔτος 1881 στό χωριό Σέμπινο Ἐπιφανίσκαγια τοῦ νομοῦ τῆς Τούλα, πού σήμερα ὀνομά-ζεται Κιμόφσκι, ἀπό εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς, τόν Δημήτριο καί τήν Ναταλία. Ἡ Ὁσία εἶχε ἀκόμη τρία ἀδέλφια, τόν Ἰβάν, τόν Μιχαήλ καί τήν Μαρία. Οἱ γονεῖς της, ἐπειδή ἦσαν πτωχοί, ἐσκέ-φθηκαν νά δώσουν τό παιδί πού ἐπερίμεναν στό ὀρφανοτροφεῖο τοῦ Γκολίτσιν. Ὅμως ἡ μητέρα τῆς Ματρώνας εἶδε, πρίν τή γέννησή της, στό ὄνειρό της ὅτι ἦλθε καί ἐκάθισε ἐπάνω στό δεξί της χέρι ἕνα πουλί μέ ἀνθρώπινη μορφή ἀλλά χωρίς μάτια. Τότε ἐθεώρησε τό ὄνειρό της ὡς σημεῖο ἀπό τόν Θεό, ὅτι τό παιδί πού θά φέρει στόν κόσμο θά εἶναι σκεῦος ἐκλογῆς καί ἔτσι ἀποφάσισαν νά μή τό δώσουν στό ὀρφανοτροφεῖο.
Ἡ Ὁσία ἐγεννήθηκε τυφλή. Στή βάπτισή της, πού ἔγινε ἀπό τόν ἱερέα Βασίλειο, εὐλαβή καί προορατικό, ἐσχηματίσθηκε ἐπάνω ἀπό τήν κολυμβήθρα ἕνα ἀλάλαφρο σύννεφο πού ἀνέδιδε εὐωδία. Ἦταν καί αὐτό σημεῖο πού ἐφανέρωνε τήν πνευματική πρόοδο πού θά εἶχε ἡ Ἁγία.
Τό μόνο μέρος πού πήγαινε συνέχεια, επειδή ἦταν τυφλή, ἦταν ἡ ἐκκλησία. Ὅταν ἡ μητέρα της δέν τήν εὕρισκε στό σπίτι, ἤξερε ὅτι ἡ Ματρώνα ἦταν στήν ἐκκλησία. Ἀπό τήν παιδική της ἡλικία ἀκόμη τῆς εἶχε δοθεῖ τό προορατικό καί διορατικό χάρισμα. Ἐγνώριζε τίς ἀσθεένειες τῶν ἀνθρώπων, τά προβλήματά τους, τίς ἀστοχίες τους, καί ἔτσι τούς προειδοποιοῦσε καί τούς συμβούλευε.
Ἡ Ὁσία ἐπισκέφθηκε πολλά προσκυνήματα τῆς Ρωσίας. Σέ ἕνα ἀπό τά προσκυνήματά της εὑρέθηκε μπροστά στόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, πού τότε ἐζοῦσε ἀκόμη. Χωρίς νά δεῖ τήν Ὁσία, εἶπε νά ἀνοίξουν χῶρο καί ἐφώναξε: «Ματρώνα, ἔλα ἐδῶ», χωρίς νά τή γνωρίζει. Καί συνέχισε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης: «Αὐτή θά εἶναι ἡ διάδοχός μου. Αὐτή εἶναι ὁ ὄγδοος στῦλος τῆς Ρωσίας». Ἡ Ἁγία ἦταν τότε δέκα τεσσάρων ἐτῶν.
Σέ ἡλικία δέκα ἑπτά ἐτῶν ἡ Ματρώνα ὄχι μόνο δέν ἔβλεπε, ἀλλά ἐσταμάτησε καί νά περπατάει. Ἔζησε ἔτσι παράλυτη πενήντα χρόνια. Παρ’ ὅλα αὐτά ποτέ δέν παραπονέθηκε καί ἔλεγε ὅτι εἶναι πνευματική ἡ αἰτία γιά ὅλα αὐτά πού τῆς συνέβαιναν καί μόνο ὁ Θεός γνωρίζει τίς αἰτίες. Ἔλεγε σ’ ἐκείνους πού τήν ἐπισκέπτονταν: «Θά ἔλθει καιρός πού θά σᾶς βάλουν μπροστά σας ψωμί καί σταυρό, γιά νά διαλέξετε. Θά περάσουμε δύσκολους καιρούς κι ἐμεῖς οἰ Χριστιανοί πρέπει νά διαλέξουμε τό σταυρό».
Τόν κόσμο πού τήν ἐπισκεπτόταν τόν εὐλογοῦσε, ἔβαζε τά χέρια της ἐπάνω στήν κεφαλή τους καί τούς ἐδιάβαζε προσευχές. Στό μέτωπό της, ἀπό τούς πολλούς σταυρούς πού ἔκανε, ἐσχηματίσθηκε λακκουβίτσα. Ὁ Θεός τήν ἀξίωσε καί τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας καί ἔτσι πολλούς ἐθεράπευσε καί ὠφέλησε πνευμα-τικά.
Ὁ Ἅγιος Θεός πώς ἐπλησίαζε ἡ ἡμέρα τῆς ἐξόδου της ἀπό τό μάταιο τοῦτο κόσμο. Τρεῖς ἡμέρες πρίν τήν κοίμησή της, ἔδωσε ὁδηγίες γιά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία της καί τόν ἐνταφιασμό της. Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1952 καί ἐνταφιά-σθηκε στό κοιμητήριο τῆς μονῆς τοῦ Δανιήλ[3].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Πουτίβλ τῆς Ρωσίας.
Ἡ ἱερά εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τοῦ Πουτίβλ ἐμφανίσθηκε στίς 2 Μαΐου τοῦ ἔτους 1635 στήν πόλη τοῦ Πουτίβλ, στήν περιοχή τοῦ Κούρκ, στίς εἰσόδους τοῦ Νικόλσκι. Σύμφωνα μέ κάποιες ἄλλες πληροφορίες, ἡ εἰκόνα ἐμφανίστηκε ἀρχικά τό ἔτος 1238. Ἡ θαυμα-τουργή εἰκόνα ἦταν γιά μεγάλο χρονικό διάστημα στίς εἰσόδους τῆς πόλεως καί ἦταν ξακουστή γιά τά πολυάριθμα θαύματα καί σημεῖα πού ἐπιτελοῦσε.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν!