Την Κυριακή 11 Αυγούστου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Προφήτου Ηλιού στο Ξηρολίβαδο.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταί λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καί ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τούς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τάς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα».
Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἑορτάσαμε τήν ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας ἐνώπιον τῶν τριῶν μαθητῶν καί ἀποστόλων του. Καί ἀκούσαμε τόν ἀπόστολο Πέτρο, ἔκπληκτο καί αὐτόν ὅπως καί οἱ ἄλλοι δύο μαθητές ἀπό τή λάμψη τοῦ προσώπου τοῦ διδασκάλου του καί ἀπό τήν παρουσία τῶν δύο προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοῦ προφήτου Μωϋσέως καί τοῦ προφήτου Ἠλιού νά λέγει πρός τόν Χριστό: «καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς». Εἶναι καλό, τοῦ λέγει, νά εἴμαστε ἐδῶ.
Ἐπάνω στήν κορυφή ἑνός ὄρους, μακριά ἀπό τόν κόσμο καί ἀπό ὅ,τι ἑλκύει τούς ἀνθρώπους, ὁ Πέτρος αἰσθάνεται τήν ἐπιθυμία νά παραμείνει. Γιά ποιόν ἄραγε λόγο; Γιατί τόν ἑλκύει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γιατί αἰσθάνεται τήν ἐπιθυμία νά βρίσκεται κοντά του καί νά τόν ἀκούει νά συνομιλεῖ μέ τούς δύο προφῆτες.
Κάτι ἀνάλογο μᾶς ἀποκαλύπτει καί τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα. Ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος περιγράφει ἕνα θαῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων, προκειμένου νά χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρίς νά ὑπολογίζει κανείς τίς γυναῖκες καί τά παιδιά, καί νά περισσεύσουν καί δώδεκα κοφίνια.
Στήν εὐαγγελική αὐτή περικοπή ἐπικεντρώνουμε συνήθως τήν προσοχή μας σέ αὐτό τό ἐντυπωσιακό θαῦμα καί δέν δίδουμε σημασία στήν αἰτία πού ἔκανε τόν Χριστό νά θαυματουργήσει, καί τήν ὁποία ὁ ἱερός εὐαγγελιστής ὑποσημειώνει περιγράφοντας τά περιστατικά.
Ὁ Χριστός μιλοῦσε στούς ἀνθρώπους πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά τόν ἀκούσουν καί ἡ ὥρα εἶχε περάσει. Εἶχε βραδυάσει, ἀλλά οἱ ἀκροατές τοῦ Χριστοῦ δέν ἔφευγαν καί Ἐκεῖνος συνέχιζε νά τούς διδάσκει. Τότε τόν πλησίασαν οἱ μαθητές του καί τοῦ εἶπαν: «Νύχτωσε, δάσκαλε, καί ὁ τόπος εἶναι ἔρημος. Διῶξε τούς ἀνθρώπους ὥστε νά πᾶνε στά γειτονικά χωριά καί νά ἀγοράσουν τρόφιμα γιά νά φᾶνε».
Τί δηλώνουν αὐτοί οἱ λόγοι τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ; Δηλώνουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι πού βρισκόταν ἐκεῖ, ὄχι ἕνας καί δύο, ἀλλά πέντε χιλιάδες ἄνδρες, καί ἐπιπλέον οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά, καθόταν ἐπί ὧρες καί ἄκουαν τόν Χριστό νά κηρύττει, χωρίς νά αἰσθάνονται κούραση, χωρίς νά ἀνησυχοῦν γιατί ἡ ὥρα εἶχε περάσει, χωρίς νά αἰσθάνονται πείνα ἤ δίψα καί νά σκέφτονται ὅτι πρέπει νά ἐπιστρέψουν στά σπίτια τους. Τόσο τούς εἵλκυε ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, τόσο ἤθελαν νά εὑρίσκονται κοντά του, τόσο ἱκανοποιοῦσε καί ἀνέπαυε τήν ψυχή τους ἡ παρουσία του καί ἡ ὁμιλία του, ὥστε ἀδιαφοροῦσαν γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα, ἀδιαφοροῦσαν γιά ὅ,τι συνέβαινε γύρω τους, περισσότερο ἀκόμη καί ἀπό τούς ἴδιους τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, πού τόν πλησίασαν γιά νά τοῦ ποῦν ὅτι εἶναι ὥρα νά διακόψει τό κήρυγμά του.
Καί ἄν ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀποστόλου Πέτρου νά παραμείνει στήν κορυφή, ὅπως εἴδαμε, τοῦ ὄρους Θαβώρ προκειμένου νά ἀπολαμβάνει τή θέα τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου μᾶς προκαλεῖ ἐντύπωση, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἐπιθυμία τῶν πεντακισχιλίων νά ἀπολαμβάνουν τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τήν παραμονή τους κοντά του ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ὥρα καί τήν κούραση τῆς ἡμέρας, εἶναι ἐξίσου ἐντυπωσιακή.
Τά δύο αὐτά περιστατικά, οἱ δύο αὐτές συμπεριφορές, ἀφενός τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καί ἀφετέρου τῶν πεντακισχιλίων ἀνδρῶν, τῶν γυναικῶν καί τῶν παιδιῶν, πού ἄκουαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ ἀφορμή γιά νά σκεφθοῦμε τή δική μας στάση καί τή δική μας συμπεριφορά. Καί μπορεῖ ἐμεῖς νά μήν ἔχουμε τή φυσική παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας, ἔχουμε ὅμως τήν πνευματική του παρουσία. Γιατί ὁ Χριστός εἶναι κοντά μας καί μᾶς ὁμιλεῖ στή θεία Λειτουργία, μᾶς ὁμιλεῖ μέ τό ἱερό εὐαγγέλιο, μᾶς ὁμιλεῖ μέ τό κήρυγμα, μᾶς ὁμιλεῖ ἀκόμη, ὅταν μελετοῦμε τόν θεῖο λόγο κατ᾽ ἰδίαν, ὅταν προσευχόμεθα, ὅταν συμμετέχουμε στίς ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τί κάνουμε, ὅταν εὑρισκόμεθα κοντά στόν Χριστό; Αἰσθανόμεθα ὅτι θέλουμε νά εἴμαστε κοντά του, νά τόν ἀκοῦμε καί νά ἀπολαμβάνουμε τήν παρουσία του στήν ψυχή μας, ὅπως ἔκαναν οἱ ἀκροατές του στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα; Ἤ βιαζόμαστε νά τελειώσει ἡ θεία Λειτουργία, ἀνησυχοῦμε πότε θά τελειώσει τό κήρυγμα, ἀδημονοῦμε πότε θά τελειώσουμε τή μελέτη ἤ τήν προσευχή καί ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τόν Θεό;
Καί ὅσο εἴμαστε στόν ναό τοῦ Θεοῦ, συμμετέχουμε στή θεία Λειτουργία, προσευχόμαστε, αἰσθανόμαστε αὐτή τήν ἀνάπαυση καί τή γλυκύτητα πού χαρίζει ἡ παρουσία του; Ἤ ἀντί νά προσέχουμε, ἐμεῖς σκεφτόμαστε ἄλλα πράγματα, ἀνθρώπινα, κοσμικά, σκεφτόμαστε τί θά ἀγοράσουμε ἤ τί θά φᾶμε ἤ ποῦ θά πᾶμε καί ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς ἀπασχολοῦν στήν καθημερινότητά μας; Ὅλα αὐτά δέν εἶναι βέβαια κατακριτέα, ἀλλά δέν εἶναι τῆς ὥρας, δέν εἶναι γιά τήν ὥρα πού εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί προσευχόμεθα.
Ἄς ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας, ἄς συγκρίνουμε τή συμπεριφορά μας μέ αὐτή τῶν ἀκροατῶν τοῦ Κυρίου μας καί ἄς ἀναθεωρήσουμε τή στάση μας, ὥστε νά μποροῦμε καί ἐμεῖς καί νά ὠφελούμεθα ἀπό τόν λόγο καί τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας ἀλλά καί νά ἀξιωνόμεθα νά ζοῦμε τά θαύματα πού Ἐκεῖνος πάντοτε ἐπιτελεῖ γιά τή σωτηρία ὅλων μας, ὄχι μόνο γιά τούς ἀκροατές του τότε, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύσαμε σ᾽Αὐτόν, πού βαπτισθήκαμε στό ὄνομά Του, πού μετέχουμε στό σῶμα Του καί τό αἷμα Του. Ὁ Χριστός εἶναι πάντοτε πρόθυμος νά μᾶς χαρίσει τήν ὑγεία καί τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ἀμήν.
