Των Θλιβομένων η Χαρά

Μέσα στόν καύσωνα τοῦ καλοκαιριοῦ ἀλλά κυρίως μέσα στό πνευματικό καῦμα τῆς περιόδου αὐτῆς, πού οἱ φλόγες τῶν παθῶν παραμορφώνουν τό ἄλλοτε περικαλλές τοπίο τῆς κοινωνίας μας, ἔρχεται ἡ ἑορτῆ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ὡς ὁμβροτόκος νεφέλη νά δροσίσει τίς ψυχές καί νά χαρίσει στούς ἀνθρώπους ἀναψυχή ἐλπίδος καί αἰσιοδοξίας.

Μέ τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας μας ἀνασταίνεται ἡ ζωή καί ἑδραιώνεται στήν καρδιά μας ἡ ἐλπίδα τῆς ἀενάου προστασίας της. Γιατί ἡ Ὑπεραγία Μητέρα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί Μητέρα ὅλων τῶν Χριστιανῶν δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο μέ τόν θάνατό της. Δέν ἔφυγε μακρυά μας. Μένει «ἀεί ζῶσα» μέσα στήν Ἐκκλησία καί πρεσβεύει ἀκοιμήτως ὑπέρ τῆς κληρονομίας της, δηλαδή ὑπέρ ὅλων ἡμῶν πού εἴμαστε τά παιδιά της, ἀφοῦ ἐκείνη εἶναι Μητέρα καί Εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς ὁποίας ἐμεῖς γευόμαστε τήν κατά Χριστόν ζωή.

Ὁ εὐσεβής λαός μας ἔτσι νοιώθει τήν Παναγία, ἔτσι τήν πιστεύει καί ἔτσι ἐπικαλεῖται τήν μεσιτεία της. Ὡς Μητέρα τῆς ζωῆς, πού μπορεῖ νά δώσει λύσεις σέ ὅλα τά προβλήματά του, νά ἐπέμβει δυναμικά κι ἐκεῖ ὅπου οἱ νόμοι τῆς φύσεως ἀδυνατοῦν νά ἐνεργήσουν, νά ἀνα- καινίσει τούς χαρακτῆρες μέ τήν πνοή τῆς ἀγάπης της, νά χορηγήσει τή ζωή κι ἐκεῖ ὅπου ἡ ἁμαρτία ἔχει ἀρχίσει νά νεκρώνει τίς αἰσθήσεις καί τά χαρίσματα, νά ἀνατείλει φῶς ἐλπίδος ἐκεῖ ὅπου τό σκοτάδι τῆς ἀπογνώσεως ἔχει ἁπλώσει τά νήματά του, μέ ἕνα λόγο, νά φέρει τή χαρά τῆς ἐνθέου ἐγέρσεως στήν καθημερινή ζωή κάθε ἀνθρώπου.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τόν ὑμνολογικό της πλοῦτο, ἡ λαϊκή παράδοση μέ τά ἤθη καί τά ἔθιμα, ἡ εὐσέβεια τοῦ λαοῦ μέ τήν αὐθόρμητη λατρεία σέ κάθε τόπο καί σέ κάθε ἔθνος διαδηλώνουν καί διακηρύττουν αὐτήν τήν πίστη, ὅτι ἡ Παναγία εἶναι Μητέρα τῆς ζωῆς πού ἀνακαινίζει τήν προσωπική, τήν κοινωνική, ἀκόμα καί τήν ἐθνική ζωή. Εἶναι ἄπειρα τά θαύματα τῶν ἐπεμβάσεώς της γιά τή σωτηρία ἀτόμων, πολιτειῶν, στρατευμάτων, ἐθνῶν. Κάθε τόπος ἔχει κάτι νά διηγηθεῖ γιά τήν προστασία τῆς Θεομήτορος καί τήν εὐεργετική της ἐπέμβαση σέ πολέμους, σέ θεομηνίες, σέ ἀρρώστειες, σέ κάθε εἶδος δοκιμασίας.

Τό μεγαλύτερο θαῦμα τῆς Παναγίας εἶναι αὐτό τῆς συνεχοῦς ὑπάρξεώς της μέσα στήν καρδιά μας, μέσα στήν συνείδησή μας, μέσα στήν πίστη μας, μέσα στήν ζωή μας. Ἡ ἐνθύμισή της εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἀναπνοή μας. Εἶναι αὐτό πού βγαίνει αὐθόρμητα ὡς ἱκετευτική κραυγή στίς δύσκολες ὧρες, αὐτό πού κάνει ἀκόμα καί τόν ἀδιάφορο νά φωνάξει τό ὄνομά της ὅταν κινδυνεύει, αὐτό πού κάνει ἀκόμα καί τόν ἄθεο στό κρεββάτι τοῦ πόνου νά φωνάξει «Παναγιά μου». «Ἐν παντί τόπῳ τῆς δεσποτείας τοῦ Κυρίου» ἡ Παναγία εἶναι παροῦσα. Σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς ἡ μορφή της δεσπόζει καί κυριαρχεῖ. Ἀλλοίμονο στόν κόσμο ἄν ἀρχίσει νά σβήνει ἀπό τήν ψυχή του αὐτή τήν γλυκειά μορφή. Θά σβήσει τήν ἴδια τή ζωή του καί θά αὐτοκαταδικασθεῖ σέ αἰώνιο μαρασμό. Ὅπου ὑπάρχει ἡ Παναγία, ὅπου ἀκούγεται τό ὄνομά της, ὅπου ὑπάρχουν Ἐκκλησίες καί Μοναστήρια της, ὅ,που τιμῶνται τά Ἱερά εἰκονίσματά της, ἐκεῖ βασιλεύει ἡ εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ μεσουρανεῖ ἡ ἐλπίδα, ἐκεῖ ὑπάρχει ζωή, ἐκεῖ ὑπάρχει ὁ Θεός, ἀφοῦ πάντοτε μαζί μέ τόν Χριστό εἶναι ἡ Παναγία καί μαζί μέ τήν Παναγία εἶναι ὁ Χριστός.

«Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν ἁμαρτωλοί καί ταπεινοί καί προσπέσωμεν ἐν μετανοίᾳ».  Εἶναι τόσο πολλά τά παράλογα πού συμβαίνουν στήν κοινωνία μας, εἶναι τόσο βαθειά ἡ σήψη τοῦ κόσμου καί ἡ διαστροφή, εἶναι τόσο ἀπειλητικά τά ὅσα τεκταίνονται γιά τόν κόσμο ὁλόκληρο, πού καμμιά ἀνθρώπινη δύναμη δέν μπορεῖ νά τά μεταστρέψει παρά μόνο ἡ μεσολάβηση μιᾶς ἰσχυρῆς προσωπικότητος, ἁγνῆς, ἀδιάφθορης, πνευματικῆς, θεϊκῆς. Αὐτή εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ἡ Παναγία, ἡ ὁποία ὅπως τότε γενόμενη σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀνάπλαση τοῦ κόσμου διεβίβασε τόν ἄνθρωπο ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία τῆς καινῆς κτίσεως, ἔτσι καί σήμερα μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἀνομίας καί ἀπό τήν ἀπειλή τῆς ὑποκριτικῆς εὐημερίας πού μᾶς κάνει νά σαπίζουμε μέσα στά πάθη μας καί νά μᾶς συνάξει στήν δική της αὐλή, στήν ἁγία Ἐκκλησία, ἑνωμένους, δυνατούς, ἀποφασισμένους γιά μιά «ἐν ἐπιγνώσει» κατά Χριστόν ζωή.

Ἡ πρός Αὐτήν ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη μας εἶναι δεδομένη. Ἄς ἐνεργοποιήσουμε τίς πνευματικές δυνάμεις, ἄς τήν πλησιάσουμε περισσότερο, ἄς προσπέσουμε ἐν μετανοίᾳ καί ἡ θαυματουργική ἐπέμβασή της εἶναι ἀσφαλής καί βέβαια.

Σᾶς εὔχομαι αὐτή ἡ πίστη πρός τήν Θεοτόκο νά γίνει ἐνέργεια ἐμπράκτου ἱκετευτικῆς κινήσεως γιά νά ἀλλάξει ἡ ζωή ὅλων μας καί νά ἐπιστρέψει ἡ εἰρήνη στίς καρδιές μας, ἡ ἀνθρωπιά στίς κοινωνίες καί ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.

«Ὁ γλυκασμός τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, Χριστιανῶν ἡ προστάτης», νά γλυκαίνει κάθε πόνο καί νά γίνει προστατευτική ἀσπίδα γιά κάθε ἄνθρωπο πού κινδυνεύει καί βασανίζεται.

«Παναγία Δέσποινα ὑπό τήν σκέπην Σου πάντες οἱ δοῦλοι Σου φεύγομεν καί παρακαλοῦμεν Σε οἱ ἀνάξιοι».

† Ὁ Φθιώτιδος ΝΙΚΟΛΑΟΣ

(*) Απόσπασμα από το βιβλίο « Θεομητορικά Νεύματα», του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου, των Εκδόσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.