Κυριακή των Βαΐων – Το Δείπνον του Χριστού

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ἐποίησαν οὖν αὐτῶ δεῖπνον ἐκεῖ» (Ἰωάν. 12,2)

Πόσες εἰκόνες, Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, δὲν μεταδίδει στὴ σκέψη μας τὸ σημερινό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῶν Βαῒων! Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ δείπνου, ποὺ ἑτοίμασε μὲ πολλή, ὅπως πάντα, ἐπιμέλεια ἡ οἰκογένεια τοῦ Λαζάρου. Ἦταν τὸ δεῖπνο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης, ποὺ ἀκολούθησε τὸ δεῖπνο τῆς παρηγοριᾶς. Στὴν οἰκογένεια τους εἶχε ἀπόλυτη ἐφαρμογὴ ὁ λόγος τοῦ Ψαλμωδοῦ. «Τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμὸς καὶ εἰς τὸ πρωῒ ἀγαλλίασις» (Ψαλμ. 29,6). Tό βράδυ θρῆνος καί κλαυθμός καί τό πρωί χαρά καί ἀγαλλίαση!

Τί μεταβολὴ ἀπροσδόκητη τῶν πραγμάτων! Χθὲς ἔκλαιγαν καὶ θρηνοῦσαν τὸν ἀγαπημένο τους ἀδελφὸ καὶ σήμερα τὸν ἔχουν μαζί τους στὸ τραπέζι τῆς εὐχαριστίας μαζὶ μὲ τὸν Νεκρεγέρτη Χριστό, ὁ Ὁποῖος «τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πιστούμενος», ἐπιβεβαιώνοντας τήν ἐκ νεκρῶν μελλοντική ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀνέστησε τὸν φίλον Του Λάζαρον τετραήμερον νεκρόν.

Ἦτο ἕνα σπάνιο, μοναδικὸ Δεῖπνο. Μὲ συνδαιτημόνα ἕναν ποὺ πρὶν λίγο ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο, τὸν κόσμο τῶν πνευμάτων. Μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Κύριο τῆς Δόξης, Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι «ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις». Τί ἀτμόσφαιρα θὰ ἐπεκράτησε! Ποιὰ αἰσθήματα θὰ κυριάρχησαν στὴν καρδιὰ των! Ἕνας πρώην νεκρὸς! Ὁ Θεάνθρωπος, ποὺ ἑτοιμάζεται γιὰ τὸν ἑκούσιο καὶ φρικτὸ θάνατο! Οἱ μαθητὲς μὲ τὸν ἄστατο ἀκόμη ἐσωτερικό, ψυχικό κόσμο!

Ποιὸς δὲν θὰ ἤθελε νὰ παρευρίσκεται στὸ Δεῖπνο αὐτὸ καὶ νὰ ζοῦσε κάτι ἀπὸ τὰ συναισθήματα, ποὺ συγκλόνιζαν τοὺς συνδαιτημόνες του! Νὰ ὅμως ποὺ ὁ Κύριος μᾶς ὑπέδειξε παρόμοια δεῖπνα, ὅπου μπορεῖ καὶ Ἐκεῖνος νὰ εἶναι παρὼν! Μάλιστα, παρών ! Στὸ δεῖπνο τῆς οἰκογένειας. Ἐξάλλου σαφέστατα δὲν μᾶς ἐξήγησε, ὅτι «οὗ εἰσὶ δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν»; (Ματθ. 18,20). Ἀκόμη καί δύο-τρεῖς συγκεντρωμένοι στό Ὄνομα Μου, Ἐγώ θά εἶμαι ἀνάμεσα τους!

Νὰ-ἄς τολμήσουμε νά τό παρουσιάσωμε – τὸ δεῖπνο τῆς οἰκογένειας, ὅπου ὑπάρχει μεγίστη πιθανότητα, παρὼν – φρικτὸν εἰπεῖν! – νὰ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας. Ὅταν διοργανώνεται εἰς τὸ Ὄνομά Του! Καὶ πότε ἕνα οἰκογενειακὸ δεῖπνο ἑτοιμάζεται στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Ὅταν προσκαλοῦνται ἐπισκέπτες στὸ σπίτι γιὰ νὰ μετάσχουν στὸ δεῖπνο αὐτοί, ποὺ ἐπιθυμεῖ Ἐκεῖνος. Καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἐξάλλου σὲ ἕνα τραπέζι δὲν νιώθουμε τόσο εὐχάριστα, ὅταν δίπλα μας κάθονται ἄνθρωποι, ποὺ δὲν εἶναι τῆς ἀρεσκείας μας.

Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ ἐπισκέπτες, ποὺ ὅταν τοὺς δεῖ ὁ Κύριος νὰ φθάνουν στὸ σπίτι μας τόσο θὰ χαρῆ, ποὺ ἀοράτως θὰ ἔλθη καὶ Ἐκεῖνος νὰ μετάσχη στὸ δεῖπνο μας; Μᾶς τὸ ἐξήγησε ὁ Ἴδιος. Ἀκοῦστε Τον. «Ὅταν ποιῆς ἄριστον ἤ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φίλους σου, μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου, μηδὲ τοὺς συγγενεῖς σου, μηδὲ γείτονας πλουσίους, μήποτε καὶ αὐτοὶ σὲ ἀντικαλέσωσι, καὶ γενήσεταί σοι ἀνταπόδομα. Ἀλλ’ ὅταν ποιῆς δοχήν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς. Καὶ μακάριος ἔση, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναι σοι. Ἀνταποδοθήσεται γὰρ ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων» (Λουκᾶ 14,12-14).

Ὁρίστε μὲ ποιὰ σύνθεση προσκεκλημένων ὁ Κύριος μας θὰ τιμήση μὲ τὴν Παρουσία Του τὸ δεῖπνο μας, ὅπως ἐτίμησε τὸ Δεῖπνο τοῦ Λαζάρου καὶ τῶν ἀδελφῶν του, Μάρθας καὶ Μαρίας. Δεῖπνο εὐλογημένο, τοῦ Χριστοῦ μας Δεῖπνο, ὄχι ἀπὸ τὰ δεῖπνα ἐκεῖνα τῆς σκοπιμότητος, τὰ δεῖπνα τοῦ συμφέροντος, τὰ δεῖπνα τῆς συναλλαγῆς καὶ τῆς διαφθορᾶς. Δεῖπνα ὀλέθρου. Δεῖπνα τοῦ πονηροῦ.

Γι’ αὐτὸ καὶ τέτοιες ἅγιες ἡμέρες στὸ Βυζάντιο, ὅπου τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ οἱ ἐπιθυμίες Του εἶχαν κάποτε τὴν πρέπουσα θέση στή ζωή του, οἱ Αὐτοκράτορες καλοῦσαν στὸ παλάτι μὲ τοὺς ἀξιωματούχους των πτωχοὺς ἀνθρώπους, ἄρρωστους, ἀνάπηρους καὶ μάλιστα μιμούμενοι τὸν Δεσπότη Χριστὸ ἔσκυβαν καὶ τοὺς ἔπλυναν τὰ πόδια, ἔτρωγαν μαζί τους στὸ ἐπίσημο τραπέζι, καὶ τοὺς φιλοδωροῦσαν γενναίως.

Ἀσφαλῶς ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων καὶ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, παρεκάθητο στὴ βασιλικὴ Τράπεζα εὐλογώντας τοὺς πιστούς του ἄρχοντας.

Δεῖπνο, λοιπόν, οἰκογενειακὸ μὲ προσκεκλημένο τὸν Ἰησοῦ Χριστό μας! Ἄς δώσωμε τὴν πρέπουσα σημασία στὰ λόγια Του. Δὲν εἶναι ὅλα αὐτά ἀνεδαφικοὶ θρησκευτικοὶ ρομαντισμοί. Ἤ ἀποκυήματα γραφικῆς, νο- σηρῆς θρησκευτικότητας. Δέν εἶναι χίμαιρες καί θρησκευτικές φαντασιώσεις. Ὅσοι τὰ ἐφήρμοσαν-καί δέν εἶναι λίγοι αὐτοί- ἔζησαν ὅλο τὸ μεγαλεῖο τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καὶ ταπεινώσεως. Γένοιτο ἀπὸ ὅλους μας. Ἀμὴν!