Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
«καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν» (Λουκᾶ 14,20)
Ἕνας ἀπὸ τοὺς προσκεκλημμένους τοῦ Μεγάλου Δείπνου, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, σύμφωνα μὲ ὅσα ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὴν τὴν δικαιολογία ἐτόλμησε ἀσύστολα νά προβάλη, ὥστε νὰ μὴν συμμετάσχη σ’ αὐτό. Δὲν μίλησε, ὅπως οἱ προηγούμενοι, οὔτε γιὰ ἀγρούς, οὔτε γιὰ βόδια, ἀλλὰ γιὰ τὸν πρόσφατο γάμο του καὶ τὶς ὑποχρεώσεις, ποὺ ἀπέρρεαν ἀπὸ αὐτόν. Ὀρθά – κοφτὰ ἀπήντησε στὴν ἐπίσημη πρόσκληση: «παντρεύθηκα, γι’ αὐτὸ ἀδυνατῶ νὰ ἔλθω στὸ Τραπέζι!».
Εἶχε ὅμως δίκιο νὰ ἀπουσιάση ἀπὸ τὸ Μεγάλο Δεῖπνο ἐπικαλούμενος ὡς δικαιολογία τὸν πρόσφατο γάμο του; Οὔτε ὅμως ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια μας, οὔτε καὶ ἀπὸ τὴν κοινὴ λογική, δικαιολογεῖται ἡ παραίτησή του ἀπὸ τὴν τιμητικὴ παρουσία του στὴ χαρὰ ἐκείνη. Διότι σὲ χαρούμενη συναναστροφὴ τόν εἶχαν προσκαλέσει. Τὸν κάλεσαν μέ εὐγένεια σὲ ἑορταστικὸ τραπέζι καὶ ὄχι σὲ κάποιο θλιβερὸ ἤ κοπιῶδες καθῆκον.
Δυστυχῶς ἡ παράλογη αὐτὴ καὶ ἀστήρικτη δικαιολογία αἰωρεῖται σὲ πολλῶν τὴ σκέψη καὶ τὴ λογική. Ὅτι τάχα ὁ γάμος γίνεται σοβαρό, ἀξεπέραστο, ἐμπόδιο στὸ χριστιανὸ γιὰ νὰ χαρῆ τὴν πίστη του τηρώντας μὲ ἐπιμέλεια τὰ καθήκοντα του, ὅπως καθορίζονται στὸ Εὐαγγέλιο. Γι’ αὐτὸ καὶ μερικοὶ ἐκφράζουν τὴν ἄποψη, τὴν ἐσφαλμένη, πὼς ὅταν ὕστερα ἀπό χρόνια ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς οἰκογένειας, θὰ φροντίσουν γιὰ τὴ ψυχή τους, θὰ σκεφθοῦν καὶ θὰ πᾶνε στὸ Μεγάλο Δεῖπνο. Τώρα μὲ τὰ δεσμὰ τοῦ γάμου, δυσκολεύονται καὶ ἀναβάλλουν γιὰ πιὸ κατάλληλο χρόνο καὶ περιστάσεις καλύτερες…
Ἀλλά, ἂν ὁ γάμος ἦτο ἐμπόδιο γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς καὶ τήν ἄσκηση τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, τότε δὲν θὰ τὸν εὐλογοῦσε ὁ Κύριος, ἰδίως καθὼς παρευρέθηκε στὸ Γάμο τῆς Κανᾶ καὶ δὲν θὰ ἔφερε μάλιστα καὶ τὸ γαμήλιο Δῶρο Του, ποὺ ἦτο τὸ θαυμασιώτατο Κρασί Του, πού θά ηὔφρανε τούς συνδαιτημόνες. Δικό Του Θέλημα, Ἅγιον καὶ πανσέβαστον, εἶναι «ἡ ἔννομος συζυγία καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐα». Ἐὰν ὁ γάμος ἦτο τόσο μεγάλο καὶ σοβαρὸ ἐμπόδιο γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τοῦ χριστιανοῦ, δὲν θὰ συνιστοῦσε ὁ Ἀπ. Παῦλος στὸν ἔγγαμο χριστιανό λέγοντας, «δέδεσαι γυναικί; Μὴ ζήτει λύσιν» (Α΄ Κορ. 7,27). Δηλαδή χριστιανέ, δέθηκες μέ τά εὐλογημένα δεσμά τοῦ γάμου; Ξέχνα τήν ἀπελευθέρωση… Ἀντίθετα, ὁ σεπτός διδάσκαλος θὰ τοῦ συνιστοῦσε τὴν γρήγορη λύση ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ γάμου.
Ὁ γάμος, ἡ δημιουργία οἰκογένειας, ἡ ἀνατροφὴ παιδιῶν δὲν εἶναι ἐμπόδια στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ἐὰν ἦτο ἐπαναλαμβάνομε ἐμπόδιο, τότε, κατὰ τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον, «οὐκ ἂν εἰσήνεγκεν γάμον εἰς τὸν βίον ὁ τῶν ὅλων Δημιουργὸς Θεός». Δηλαδή ὁ Παντοδύναμος δέν θά καθιέρωνε γιά τούς θνητούς τόν γάμο.Δὲν πρέπει, λοιπόν, νὰ λογίζεται ἐμπόδιο ὁ γάμος καὶ δικαιολογία γιὰ νὰ εἴμαστε μακρυὰ ἀπὸ τὸ Μεγάλο Δεῖπνο, ἀφοῦ καὶ ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἡσαΐας καὶ ὁ μέγας Μωυσῆς, καὶ ὁ Γενάρχης Ἀβραὰμ καὶ ὁ Ἀπ. Πέτρος, ὁ ὁποῖος ἀγάπησε ὅσον λίγοι τὸν Κύριο, καὶ ἡ Ἁγία Σολομονή, ἡ πολύτεκνος καί καλλίτεκνος, καὶ ὁ Διάκονος Φίλιππος ἦσαν ἔγγαμοι. «καὶ οὐδὲν ἐνταῦθα εἰς ἀρετὴν παρεβλάβησαν». Σέ τί τούς ἔβλαψε ὁ γάμος;».
Ἑπομένως, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, γιὰ τὴν ἀσθενική μας πίστη ἤ τὴν ὀλιγωρία μας στὴν ἐκτέλεση τῶν χριστιανικῶν μας καθηκόντων ἄς μὴ προβάλωμε ὡς δικαιολογία τὰ ἀμέτρητα καθήκοντα καὶ τὶς πολλαπλὲς ὑποχρεώσεις μας μέσα στὴν οἰκογένεια.
Ἡ ἱστορία τῆς χριστιανικῆς μας κοινωνίας, παλαιὰ καὶ νέα, ἔχει ἄπειρα παραδείγματα νὰ μᾶς δείξη ὡραίων, εὐλογημένων, χριστιανικῶν οἰκογενειῶν. Πού ἔλαμψαν μὲ τὴν ποικίλη προκοπή τους καὶ ἀνεδείχθησαν μέσα στὸ κοινωνικὸ σύνολο καί τήν Ἐκκλησία, μὲ τὴν προσφορά τους. Πού ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» ἐξαίρετα παιδιά, μὲ ἀρχὲς καὶ ἀξιόλογο κοινωνικὸ ἔργο. Πού ἔζησαν κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπολαμβάνοντας τὶς μικροχαρὲς τῆς ἐφήμερης αὐτῆς ζωῆς καὶ ὑπερβαίνοντας μὲ εὐκολία τὶς δυσκολίες της.
Οἱ οἰκογένειες αὐτές, ποὺ δικαίως τὶς χαρακτηρίζομε χριστιανικές, καὶ ποὺ ἦσαν καὶ εἶναι ὑπόδειγμα μέσα στὴν κοινωνία μας, τὸ φῶς καὶ τὸ ἅλας της, μὲ δυναμισμὸ ἀφαιροῦν τὴν δικαιολογία ἀπὸ τὸν προσκεκλημμένο τοῦ Μεγάλου Δείπνου τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ὅτι δηλαδή ὁ γάμος του τὸν ἐμπόδιζε νὰ ἀπολαύση τὴν εὐτυχία ἐκείνης τῆς τιμητικῆς προσκλήσεως. Ὄχι! μὲ σεμνότητα μᾶς λέγουν: Ὁ Γάμος εἶναι εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅταν τελεῖται χριστιανοπρεπῶς, ὅταν οἱ προθέσεις καὶ οἱ σκοποὶ του ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιον. Ὅταν τὸ σπίτι τῆς οἰκογένειας εἶναι «κατ’οἶκον Ἐκκλησία», ὅταν κτίζεται ἐπάνω στὴν πέτρα, ἡ δὲ Πέτρα εἶναι ὁ Χριστὸς! Ἀμήν.
