Εις μνημόσυνον αιώνιον Τιμοθέου Ιερομονάχου

«Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθης καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθης. Ἡρπάγης, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσίν σου ἤ δόλος ἀπατήσῃ τήν ψυχήν σου» (Σοφ. Σολ. 4:10-11).

Πέρασαν κιόλας 40 ημερες απο την εις εις Κύριον εκδημία του Σεβαστού και φιλάρετου Αρχιμανδρίτου Τιμόθεου Παπαδάκη, Ιερατικου Προϊσταμένου της Ενορίας Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ηρακλείου Αττικής, εκπλήρωσε τον κοινόν του βίου χρέος και προσετέθη τοις πατράσιν αυτού.

Στην αγγελία της κοιμήσεως του ξαφνιάστηκα δυσάρεστα. Συγκίνηση με πλημμύρισε. Ο πατέρας Τιμόθεος ήταν αγαπητός σε όλους. Πάντοτε χαμογελαστός, προσηνής, φιλάρετος, λαμπρός συνεχιστής της γνήσιας Ορθόδοξης μοναχικής παραδόσεως και της μοναχικής ακρίβειας.

Τον γνώρισα και συνδέθηκα πνευματικά μαζί του μέσω του Μακαριστού Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας Κωνσταντίνου το 2012.

Το ασκητικό ήθος του, η αξιοπρέπεια, η διάκρισή, η ευπρέπεια και η ευγένεια του αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Ετσι δίδασκε και διοικούσε ο γέροντας, με καρδιά γεμάτη με τη Χάρη του Θεού, που «τά ἀσθενῆ θεραπεύει καί τά ἐλλείποντα αναπληροί» . Με το παράδειγμα και κυρίως με την υπομονή και την ταπείνωση του κατά τό βιβλικό «ἀπ’ ἐμοῦ ὄψεσθε καὶ οὕτω ποιήσετε» (Κριτ. 7, 17).

Ο Γέροντας ήταν αναμφίβολα κόσμημα της Εκκλησίας, με βαθιά γνώση της Αγίας Γραφής, με την θύραθεν παιδεία, με το χάρισμα της διαλεκτικής και της διάκρισης των πατέρων με την απαστράπτουσα αρετή, τον ταπεινό λευίτη που είχε μια αφάνταστη ψυχική λαμπρότητα. Η ευταξία, η ιεροπρέπεια και η λειτουργική του χάρη τον έκαναν έναν από τους ωραιότερους μυσταγωγούς της θείας λατρείας.

Ο αείμνηστος Γέροντας υπήρξε πρότυπο Ιερέως. Αγνός και τίμιος, ευθύς και ανιδιοτελής. Παραδοσιακός Ιερέας, κρατούσε όλη την αυστηρότητα για τον εαυτό του και εξαντλούσε όλη του την επιείκεια για τους άλλους. Συνετός και σώφρων. Συγχωρητικός αλλά προπάντων δίκαιος.

Σεμνός, ταπεινός, διακριτικός, αφιλάργυρος, φιλάνθρωπος, φιλόθεος, ευγενής, φιλακόλουθος, έγινε «τύπος των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α΄ Τιμ. 11, 12-13).

Αφιέρωσε όλο το βίο του στην ομολογία και την προάσπιση της Ορθοδόξου πίστεως, η φωνή του μιλούσε τη γλώσσα της αλήθειας, ηταν ωσεί φωνή υδάτων πολλών.

Διστάζω να καταθέσω περαιτέρω επαίνους και γεγονότα, με την απόλυτη βεβαιότητα πως θα προσέκρουα στη συνειδητή και συστηματική ροπή του προς την αφάνεια. Ένιωσα όμως την ανάγκη να γράψω μερικές σκέψεις μου για τον σεβαστό Γέροντα Τιμόθεο.

Γέροντα σε νιώθουμε ταχυδρόμο των προσευχών και των δεήσεών μας, των δακρύων και των εκ βάθους στεναγμών μας. Σε αποχαιρετούμε με την προσδοκία της κοινής Αναστάσεως και με την ελπίδα της νέας συνάντησής μας «εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας του Θεού».

Τον φροντίζει τώρα η Υπεραγία Θεοτόκος.

Καλή Ανάσταση.