Χειροτονητήριος λόγος του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. Ιερωνύμου

Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πε Ἀ­θη­νῶν καί πά­σης Ἑλ­λά­δος κ.  Ἱ­ε­ρώ­νυ­με, σε­πτέ Προ­κα­θή­με­νε τοῦ  ἱ­ε­ροῦ  Συν­θρό­νου τῆς κα­θ’ Ἑλ­λά­δα  ἁ­γι­ω­τά­της τοῦ  Χρι­στοῦ  Ἐκ­κλη­σί­ας,

– Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε Μη­τρο­πο­λί­τα  ἀ­πό  Κα­λα­βρύ­των καί  Αἰ­γι­α­λεί­ας

κ. Ἀμ­βρό­σι­ε,

– Σε­βα­σμι­ο­πό­θη­τε τῶν  Ἱ­ε­ραρ­χῶν χο­ρεί­α,

– Τί­μιον πρε­σβυ­τέ­ριον, Χρι­στοῦ δι­α­κο­νί­α, Ὁ­σι­ώ­τα­τες Μο­να­χές, Ἀ­ξι­ό­τι­μοι ἐκ­πρό­σω­ποι τῶν πο­λι­τι­κῶν, αὐ­το­δι­οι­κη­τι­κῶν, στρα­τι­ω­τι­κῶν καί λοι­πῶν ἀρ­χῶν καί ἐ­ξου­σι­ῶν,

– Ἐλ­λο­γι­μώ­τα­τοι κ. κα­θη­γη­ταί,

– Λα­έ τοῦ Κυ­ρί­ου εὐ­λο­γη­μέ­νε.

  «Τίς εἰ­μί ἐ­γώ, Κύ­ρι­έ μου καί τίς ὁ οἶ­κος μου, ὅ­τι ἠ­γά­πη­σάς με ἕως τού­των;» (Β΄ Βα­σι­λει­ῶν 7,18)

Πε­ρί­φρον­τις καί πε­ρι­δε­ής στέ­κο­μαι ἐ­νώ­πιόν Σας, τι­μι­ω­τά­τη ὁμή­γυ­ρις, ἰ­χνη­λα­τῶν μέ φό­βον, ἀ­πο­ρί­αν καί θάμ­βος τά πε­ρί ἐ­μέ σή­με­ρον, ἐν Ἐκ­κλη­σί­ᾳ πλη­θού­σῃ, τε­λού­με­να τοῦ Θε­οῦ μυ­στή­ρια, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νων ἐκ καρ­δί­ας συν­τε­τρι­μέ­νης καί δι­α­πο­ρού­σης τά τοῦ θεί­ου Χρυ­σο­στό­μου λό­για: «Ἆ­ρα ἀ­λη­θῆ τά συμ­βάν­τα πε­ρί ἡ­μᾶς; Καί γέ­γο­νεν ὄν­τως τά γε­γε­νη­μέ­να, καί οὐκ ἐ­ξη­πα­τή­με­θα; Οὐ­δέ νύξ τά πα­ρόν­τα καί ὄ­ναρ, ἀλ­λ’­ ἡ­μέ­ρα ὄν­τως ἐ­στί καί ἐ­γρη­γο­ροῦ­μεν ἅ­παν­τες; Και τίς ἄν ταῦ­τα πι­στεύ­σει­εν, ὅ­τι ἡ­μέ­ρας οὔ­σης, νη­φόν­των ἀν­θρώ­πων και ἐ­γρη­γο­ρό­των, μει­ρα­κί­σκος εὐ­τε­λής καί ἀ­περ­ρι­μέ­νος πρός ὕψος ἀρ­χῆς ἀ­νη­νέ­χθη το­σοῦ­τον;» (Ἰ. Χρυ­σο­στό­μου, Ὅ­τε πρε­σβύ­τε­ρος προ­ε­χει­ρί­σθη….)

Ταῦ­τα καί τοια­ῦτα, ἐν φό­βῳ καί  τρό­μῳ, δι­α­λο­γι­ζό­με­νος πα­ρί­στα­μαι σή­με­ρον ἐ­νώ­πιόν σας ὑ­πα­κού­ων, εἰς τήν φω­νήν τοῦ Κυ­ρί­ου μου, τοῦ κα­λέ­σαν­τός με εἰς τοῦ­το τό ὑ­περ­μέ­γι­στον ἐκ­κλη­σι­α­στι­κόν λει­τούρ­γη­μα, τῆς πα­να­γί­ας δη­λο­νό­τι Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης, νο­ου­μέ­νης κα­τά τόν θεῖ­ον Συ­με­ών Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πον Θεσ­σα­λο­νί­κης «ὡς δῶ­ρον ἴ­διον καί μό­νον ἔρ­γον Θε­οῦ». Με­τά δέ­ους πολ­λοῦ ἐ­νω­τί­ζο­μαι τῆς θεί­ας ἐ­κεί­νης ἐκ­φαν­το­ρι­κῆς φω­νῆς λε­γού­σης τό «ἀ­νά­βα ὧ­δε», εἴ­σελ­θε εἰς τόν γνό­φον τῆς θε­ο­πτί­ας,  πο­ρεύ­ου πρός  τήν ἄρ­ρη­τον φω­το­χυ­σί­αν τῆς Πεν­τη­κο­στῆς,  ἐ­πεί «πρός τό φῶς ὁ­δη­γεῖ ὁ ἀρ­χι­ε­ρεύς, ἐκ­μι­μού­με­νος Χρι­στόν τό φῶς τοῦ κό­σμου….καί πρός αὐ­τόν ἄ­γει τούς ἑ­πο­μέ­νους αὐ­τῷ». Ἡ φω­τι­στι­κή καί τε­λει­ω­τι­κή τά­ξις τῶν ἁγί­ων Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων, «τό δυ­σα­νά­βα­τον  τοῦ­το  ὕ­ψος»  συ­νι­στᾶ τό τε­λει­ό­τε­ρον δῶ­ρον τοῦ Θε­οῦ εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν Του καί τόν κό­σμον ἅπαν­τα. Ἐκ τῆς πα­να­γί­ας Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης «πᾶν δώ­ρη­μα ἡ­μῖν καί φω­τι­σμός κα­τα­πέμ­πε­ται, καί θε­μέ­λιος αὕ­τη καί ἀρ­χή καί πη­γή δε τῆς εὐ­σε­βεί­ας ἐ­στί καί ρί­ζα.» (Συ­με­ών Θεσ­σα­λο­νί­κης).  Θρό­νος Ἀ­πο­στο­λι­κός  ηὐ­πρέ­πι­σται ἐ­νώ­πιόν μου σή­με­ρον, θρό­νος Γεθ­ση­μα­νεί­ου ἀ­γω­νί­ας, Σταυ­ροῦ, θυ­σί­ας ἀλ­λά καί Ἀνα­στά­σε­ως, κα­τά­στι­κτος μέν τοῖς μό­λω­ψι ἀλ­λά καί παν­σθε­νουρ­γός, θρό­νος ὑ­ψί­στης εὐ­θύ­νης ἀλ­λά καί ὑ­περ­βαλ­λού­σης τι­μῆς, κα­θώς «καί τάς κλεῖς  διά τοῦ Πέ­τρου τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι ὁ Χρι­στός ἐ­χα­ρί­σα­το».

Ὁ Ἀρ­χι­ε­ρεύς , ὡς ἔμ­ψυ­χος εἰ­κών τοῦ Θε­οῦ, (ἅ­γιος Νι­κό­δη­μος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της), ὡς ἄγ­γε­λος Θε­οῦ, εἶ­ναι ἡ πη­γή παν­τός ἀγα­θοῦ καί πά­σης εὐ­λο­γί­ας κα­θώς «τά πάν­τα δι­’ ­αὐ­τοῦ τά τῆς Ἐ­κλη­σί­ας τε­λεῖ­ται» (Συ­με­ών Θεσ­σα­λο­νί­κης). Ἀλ­λά καί δοῦ­λος εἶ­ναι ὁ Ἐ­πί­σκο­πος, δι­ά­κο­νος καί ὑ­πη­ρέ­της Ἰ­η­σοῦ  Χρι­στοῦ, ὄρ­γα­νον τῆς θείας χά­ρι­τος, κι­θάρα με­λω­δική τοῦ πα­να­γίου  Πνεύ­μα­τος, ποι­μήν, κη­δε­μών καί προ­στά­της τῶν ἀρ­νίων τοῦ Χρι­στοῦ, «ἀ­νά­δο­χος τῶν ὑπ’ αὐ­τοῦ ποι­μαι­νο­μέ­νων ψυ­χῶν»  φύ­λαξ, ὁ­δη­γός , «σι­το­δό­τις πνευ­μα­τι­κός», δι­δά­σκα­λος, ἰ­α­τρός,  ἐρ­γά­της  τῆς Ἐκ­κλη­σίας καί «κα­λός οἰ­κο­νό­μος τῆς ποι­κί­λης χά­ρι­τος τοῦ Θεοῦ». (Α’ Πετ. 4,10). Μέσα στήν ἀ­νε­ξι­χνί­α­στον παν­σο­φίαν καί παν­το­δυ­να­μίαν Του ὁ  παν­το­κρά­τωρ Θε­ός ἠ­θέ­λη­σε μέ­σα ἀ­πό τήν ἀ­σθέ­νεια καί τήν εὐ­τέ­λεια «τοῦ ὀ­στρα­κί­νου σκεύ­ους» (Β΄Κορ. 4,7) τοῦ ἀν­θρω­πί­νου πλά­σμα­τος νά ὑ­πη­ρε­τοῦν­ται διά τῆς πα­νι­έ­ρου Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης οὐ­ρά­νι­ες ἀ­ξί­ες καί ποι­ό­τη­τες καί ἀ­θά­να­τες ψυ­χές, ὑ­πέρ τῶν ὁ­ποί­ων  ὁ μό­νος Κύ­ριος καί Ποι­μήν ἀ­λη­θής καί Δε­σπό­της τοῦ παν­τός ἐ­νην­θρώ­πι­σε, «ἀ­πέ­θα­νεν καί ἀ­νέ­στη». «Ὤ βά­θος πλού­του καί σο­φί­ας καί γνώ­σε­ως Θε­οῦ! ὡς ἀ­νε­ξε­ρεύ­νη­τα τά κρί­μα­τα αὐ­τοῦ καί ἀ­νε­ξι­χνί­α­στοι αἱ ὁ­δοί αὐ­τοῦ !» (Ρωμ.11,33)

Διά τοῦ­το σή­με­ρον, Πα­νά­γι­ε Κύ­ρι­ε καί Δέ­σπο­τα τῆς ζω­ῆς μου «κα­γώ ὁ ἁ­μαρ­τω­λός καί ἀ­νά­ξιος δοῦ­λος Σου τά  με­γα­λεῖ­α τῶν θαυ­μά­των Σου ἐκ­δι­η­γού­με­νος, συ­νε­χό­με­νος φό­βῳ, ἐν κα­τα­νύ­ξει  με­τά τοῦ θεί­ου Ἱ­ε­ράρ­χου τῆς με­γα­λω­νύ­μου Θεσ­σα­λο­νί­κης Συ­με­ώ­νος, βο­ῶ Σοι» : «Βα­βαί τοῦ μυ­στη­ρί­ου! τήν τοῦ Θε­οῦ ἐ­ξου­σί­αν καί δύ­να­μιν ἄν­θρω­πος λαμ­βά­νει καί εἰς θρό­νον αὐ­τοῦ τοῦ Θε­οῦ κα­τα­ξι­οῦ­σθαι  κα­θῆ­σθαι. Ὤ τοῦ θαύ­μα­τος !» (Συ­με­ών Θεσ­σα­λο­νί­κης, Δι­ά­λο­γος, κεφ. ΣΖ,PG 155,420A).  Ἡ  θε­ο­τί­μη­τος ἱ­ε­ρω­σύ­νη ὡς μυ­στή­ριον μέ­γα ἀ­παι­τεῖ πί­στιν ἀκλό­νη­τον, εὐ­λά­βειαν, τα­πεί­νω­σιν καί σε­μνό­τη­τα. Ὡς κρι­τή­ριον καί ποι­ό­τη­τα ζω­ῆς ζη­τεῖ κα­θα­ρό­τη­τα, ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κόν ἤθος καί φό­βον Θε­οῦ. Ὡς μαρ­τύ­ριον προϋ­πο­θέ­τει ἡ­ρω­ϊ­σμόν, αὐ­τα­πάρ­νη­σιν καί γεν­ναι­ό­τη­τα. Ὡς δι­α­κο­νί­α ἀ­με­τά­πτω­τον ἀγά­πην καί θυ­σι­α­στι­κόν φρό­νη­μα. Ἀ­λη­θῶς δέν γνω­ρί­ζω τί ἀπό ὅ­λα αὐ­τά δι­α­θέ­τω… Πι­θα­νόν τί­πο­τα! Ὅ­μως, ὁ­μο­λο­γῶ τήν ἁ­γνήν δι­ά­θε­σίν μου, τήν εἰ­λι­κρι­νῆ πρό­θε­σιν καί τήν ἀ­νι­δι­ο­τε­λήν μου προ­αί­ρε­σιν καί ἀ­πό­φα­σιν νά ἐρ­γα­σθῶ «ὅ­ση μοι δύ­να­μις», ἕ­ως τῆς ἐ­σχά­της μου ἀ­να­πνο­ῆς γιά τήν ἀ­γά­πην Σου Κύ­ρι­ε. Σέ ἀ­κού­ω καί πά­λιν σή­με­ρον, ἰ­δί­ως σή­με­ρον, νά μέ ἐ­ρω­τᾶς τό τρί­τον, καρ­δι­ο­γνῶ­στα Σω­τῆρ μου, ἐ­άν Σέ ἀ­γα­πῶ. Καί ἐγώ ὁ κε­χρια­ῖος δού­λος Σοῦ ἀ­παν­τῶ, ὅ­τι, ἄν καί ἀ­νά­ξιος τῆς δι­κῆς Σου με­γα­λω­νύ­μου ἀ­γά­πης, ἀ­πό τῆς πρώ­της νε­ό­τη­τός μου  μέ ὅ­λην τήν δύ­να­μιν τῆς ψυ­χῆς μου σέ ἀ­γα­πῶ.

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε Πά­τερ,

Ἐ­πι­τρέ­ψα­τέ μοι, τήν ἱ­ε­ράν  ταύ­την ὥ­ραν, νά συν­τά­μω τόν  πτω­χόν μου λό­γον , ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­δυ­να­τί­ζει ἔ­τι μᾶλ­λον ἐκ­φε­ρό­με­νος ἐ­νώ­πιον σε­πτῶν καί πο­λι­ῶν Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων ἐ­χόν­των λι­πα­ράν θε­ο­λο­γι­κήν παι­δεί­αν καί ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κήν ἐμ­πει­ρί­αν δα­ψι­λε­στά­την καί νά πε­ρι­ο­ρι­σθῶ εἰς τό νά κα­τα­θέ­σω λό­γους εὐ­γνω­μο­σύ­νης καί εὐ­χα­ρι­στί­ας.

Τήν ἄ­πει­ρον εὐ­γνω­μο­σύ­νην,  δου­λι­κήν προ­σκύ­νη­σιν καί ὑ­πο­τα­γήν κα­τα­θέ­τω δο­ξο­λο­γι­κῶς πρός τόν ἐν Τριά­δι προ­σκυ­νού­με­νον Θε­όν, τῶν ἀνελ­πί­στων καί τῶν θαυ­μα­σί­ων Θε­όν, τόν ἀ­ξι­ώ­σαν­τά με τοια­ύτης εὐ­λο­γί­ας, τι­μῆς καί χά­ρι­τος. Τό  καρ­δι­ο­στά­λα­κτον δά­κρυ­ον τῆς εὐ­χα­ρι­στί­ας καί τῆς ἀ­πεί­ρου εὐ­γνω­μο­σύ­νης μου ἀ­κο­λού­θως ἐμ­πι­στεύ­ο­μαι υἱ­ο­πρε­πῶς εἰς τε τήν Ὑ­πε­ρα­γί­αν Θε­ο­τό­κον, τήν Με­γα­λο­σπη­λαι­ώ­τισ­σαν, τήν προ­στά­τι­δα τῆς Μο­νῆς τῆς με­τα­νοί­ας μου καί τήν φι­λό­στορ­γον μη­τέ­ρα τῆς ζω­ῆς μου, καί εἰς πάν­τας τούς ἁ­γί­ους τούς πε­ρι­σκέ­πον­τάς με διά τῶν θε­ο­δέ­κτων εὐ­χῶν των.

Εὐ­γνω­μο­σύ­νην καί εὐ­χα­ρι­στί­ας ὀ­φεί­λω πρός ἅ­παν­τας τούς Σε­βα­σμι­ω­τά­τους Ἀρ­χι­ε­ρεῖς, τούς συγ­κρο­τοῦν­τας τήν Ἱ­ε­ράν Σύ­νο­δον τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, πού ἐ­πέ­βλε­ψαν μέ ἀ­γά­πην καί στορ­γήν πρός τήν ἀ­να­ξι­ό­τη­τά μου καί μέ ἀ­νέ­δει­ξαν, μέ τήν τι­μί­αν καί θε­ο­κί­νη­τον ψῆ­φον τους, Ἐπί­σκο­πον καί Μη­τρο­πο­λί­την τῆς θε­ο­σώ­στου, ἱστο­ρι­κῆς καί πα­νεν­δό­ξου  Μη­τρο­πό­λε­ως Κα­λα­βρύ­των καί Αἰ­γι­α­λεί­ας εἰς δι­α­δο­χήν μά­λι­στα τοῦ γεν­ναι­ό­φρο­νος ὁ­μο­λο­γη­τοῦ καί ἀ­γω­νι­στοῦ πο­λυ­σε­βά­στου προ­κα­τό­χου καί Γέ­ρον­τός μου, Μη­τρο­πο­λί­του κ. Ἀμ­βρο­σί­ου.

Ἐ­πι­θυ­μῶ, ὅ­μως, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε, νά στρα­φῶ τήν ὥ­ραν ταύ­την τήν ἱ­ε­ράν , πρω­τί­στως πρός τό σε­πτόν πρό­σω­πόν Σας ὡς πρός πα­τέ­ρα ἀ­γα­θόν καί νά Σᾶς ἐκ­φρά­σω τήν  ὁ­λο­κάρ­διον εὐ­γνω­μο­σύ­νην μου. Κα­τα­φι­λῶ μέ βα­θύ­τα­τον σε­βα­σμόν καί ἀφο­σί­ω­σιν τήν χα­ρι­τό­βρυ­τον δε­ξιάν Σας, «τήν ἡ­γι­α­σμέ­νην καί κε­χα­ρι­τω­μέ­νην καί τό με­τα­δο­τι­κόν τῆς θεί­ας χά­ρι­τος ἔχου­σαν.. καί χα­ρι­σμά­των πα­ρε­κτι­κήν». Σᾶς εὐ­γνω­μο­νῶ ὄ­χι μό­νον δι­ό­τι διά τῶν τι­μί­ων χει­ρῶν Σας ἐν­τός ὀ­λί­γου θά λά­βω τήν τρι­σμέ­γι­στον χά­ριν τῆς Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης, ἀλ­λά καί δι’ ὅ­λα τά ἀ­γα­θά καί λί­αν δι­δα­κτι­κά πού ἐ­πί δω­δε­κα­ε­τί­αν ἔ­μα­θον πλη­σί­ον Σας  ἀ­πό τῆς πο­λυ­ευ­θύ­νου θέ­σε­ως τοῦ Γραμ­μα­τέ­ως τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου, πού ἡ ἀ­γά­πη Σας μοῦ ἐ­νε­πι­στεύ­θη. Ἡ σύ­νε­σις, ἡ λι­πα­ρά γνῶ­σις τῶν πο­λυ­πλό­κων ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν πραγ­μά­των, ἡ βα­θιά πί­στις, ἡ ὀ­ξυ­δέρ­κεια, ἡ δι­ο­ρα­τι­κό­της καί ἡ σω­φρο­σύ­νη πού Σᾶς χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ἀ­πο­τε­λοῦν σπου­δαί­α ἐ­χέγ­γυ­α ἀ­σφα­λοῦς πη­δα­λι­ου­χί­ας τοῦ σκά­φους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος «ἐν και­ρῷ χει­μῶ­νος βα­ρυ­τά­του». Ὅ­λα ὅ­σα ἐ­δι­δά­χθην πλη­σί­ον σας ὅ­λα αὐ­τά τά χρό­νια θά ἀ­πο­τε­λοῦν δι’ ἐ­μέ πο­λύ­τι­μα πνευ­μα­τι­κά ἐ­φό­δια διά τήν τα­πει­νήν ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κήν καί ποι­μαν­το­ρι­κήν δι­α­κο­νί­αν μου  εἰς τόν  Ἀμ­πε­λώ­να τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Ὁ Ἅγιος Θε­ός εὔ­χο­μαι νά Σᾶς χα­ρί­ζει γιά  ἔ­τη πολ­λά εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν Του.

Ἐ­πί­σης ἐ­πι­θυ­μῶ νά μνη­μο­νεύ­σω αὐ­τήν τήν ἁ­γί­αν ὥ­ραν μέ  βα­θύ­τα­τον σε­βα­σμόν καί εἰ­λι­κρι­νῆ υἱ­ι­κήν εὐ­γνω­μο­σύ­νην τοῦ σε­πτοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ  ἀ­οι­δί­μου ἀ­πο­στο­λό­φρο­νος Ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Ἀ­θη­νῶν καί πά­σης Ἑλ­λά­δος κυ­ροῦ Χρι­στο­δού­λου, μέ τοῦ  ὁ­ποί­ου τήν πα­τρι­κήν εὐ­λο­γί­αν προ­σε­λή­φθην ὡς με­τα­κλη­τός Κλη­ρι­κός τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Κα­λα­βρύ­των καί Αἰ­γι­α­λεί­ας, εἰς τήν Ἱ­ε­ράν Σύ­νο­δον τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος. Ἄς εἶ­ναι αἰ­ω­νί­ως ἀ­νέ­σπε­ρος καί φω­ταυ­γής ἡ  μνή­μη του καί εἴ­θε νά ἔ­χω τήν ἁ­γί­αν εὐ­χήν Του.

Εὐ­χα­ρι­στί­ας θερ­μάς, υἱι­κήν εὐ­γνω­μο­σύ­νην καί σε­βα­σμόν ἐκ­φρά­ζω καί πρός Ἐ­σᾶς, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε Γέ­ρον­τα καί πα­τέ­ρα μου.  Σεῖς μέ χει­ρο­κρα­τή­σα­τε μέ τήν στι­βα­ράν δε­ξιάν Σας καί μέ ὁδη­γή­σα­τε εἰς τήν μο­να­χι­κήν πο­λι­τεί­αν, διά τῶν εὐ­χῶν τοῦ  τό­τε Πνευ­μα­τι­κοῦ μου  πα­τρός, Ἀρ­χιμ. Παύ­λου Πα­πα­λε­ξί­ου, νῦν δέ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Σερ­βί­ων καί Κο­ζά­νης, τόν ὁ­ποῖ­ον ἐκ μέ­σης καρ­δί­ας εὐ­γνω­μο­νῶ. Σεῖς, τι­μι­ώ­τα­τε Δέ­σπο­τα, ὡς πα­τήρ φι­λό­στορ­γος, μέ ἐ­μυ­στα­γω­γή­σα­τε εἰς τά ἐν­δό­τε­ρα τοῦ θυ­σι­α­στη­ρί­ου  διά τῆς εἰς δι­ά­κο­νον  καί, ἐν συ­νε­χεί­ᾳ, εἰς πρε­σβύ­τε­ρον χει­ρο­το­νί­ας, πού ἔ­λα­βα ἀ­πό τά τί­μια χέ­ρια Σας. Πο­λύ­τι­μη κλη­ρο­νο­μιά οἱ συμ­βου­λές καί οἱ δι­δα­χές Σας, ἐστή­ρι­ξαν τά πρῶ­τα δει­λά βή­μα­τα τῆς μο­να­χι­κῆς καί ἱ­ε­ρα­τι­κῆς δι­α­κο­νί­ας μου καί στη­ρί­ζουν μέ­χρι σή­με­ρα τήν πο­ρεί­αν μου, ἰ­δι­αι­τέ­ρως σέ ὧ­ρες με­γά­λων θλί­ψε­ων καί ἰ­σχυ­ρῶν δο­κι­μα­σι­ῶν, πού ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ μου ἐ­πέ­τρε­ψεν καί λί­αν προ­σφά­τως νά ὑ­πο­μεί­νω. Δό­ξα τῷ Θεῷ, πάν­των ἕ­νε­κεν! Κυ­ρί­ως, ὅ­μως, τό φω­τει­νόν πα­ρά­δειγ­μά Σας μοῦ ἐ­δί­δα­ξεν τήν ἀ­ξί­αν τῆς ἀπο­στο­λι­κῆς ἁ­πλό­τη­τος, τό με­γα­λεῖ­ον τῆς τα­πει­νώ­σε­ως, τόν πλοῦ­τον τῆς εἰ­λι­κρί­νειας καί τῆς ἀ­νι­δι­ο­τέ­λειας, ἀ­φοῦ κα­θη­με­ρι­νῶς ἀ­νε­κά­λυ­πτα εἰς τό τί­μιον πρό­σω­πόν Σας τί ση­μαί­νει ἕ­νας Ἐ­πί­σκο­πος νά θυ­σιά­ζει «τήν ψυ­χήν αὐ­τοῦ ὑ­πέρ τῶν προ­βά­των». (Ι­ω.10,11). Σᾶς εὐ­χα­ρι­στῶ εὐ­γνω­μό­νως «κα­τά πάν­τα καί διά πάν­τα.» Θα εἶ­μαι δί­πλα Σας πάν­το­τε υἱ­ός εὐ­γνώ­μων καί ὁ­λο­πρό­θυ­μος.

Ἐ­πι­προ­σθέ­τως, εὐ­χα­ρι­στῶ τούς Σε­βα­σμι­ω­τά­τους Μη­τρο­πο­λί­τας, οἱ ὁ­ποῖ­οι μέ τό­σην ἀ­γά­πην καί τι­μήν πρός τήν ἐ­λα­χι­στό­τη­τά μου ἠ­θέ­λη­σαν νά γί­νουν σή­με­ρον, διά τῆς σε­πτῆς λει­τουρ­γι­κῆς καί συμ­προ­σευ­χη­τι­κῆς συμ­με­το­χῆς τους  πο­λύ­τι­μοι συγ­κυ­ρη­ναῖ­οι εἰς τόν Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κόν σταυ­ρο­α­να­στά­σι­μον δό­λι­χόν μου.

Εὐ­γνω­μό­νως ὡ­σαύ­τως ἐ­πι­θυμῶ νά εὐ­χα­ρι­στήσω ὅ­λους τούς κατά πάντα ἀ­ξί­ους Ἀρ­χι­γραμ­μα­τεῖς τῆς ἁ­γίας καί Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκ­κλη­σίας τῆς Ἑλ­λά­δος, καί ὅ­λους τούς πρα­γμα­τικά σπου­δαί­ους κλη­ρι­κούς καί τούς φι­λο­τί­μους λα­ϊ­κούς συ­νερ­γά­τας στήν δε­κα­ο­κτα­ετῆ ἱ­ε­ρο­συ­νο­δι­κήν μου πο­ρείαν καί δι­α­κο­νίαν. Πρῶ­τον εἰς  αὐ­τόν τόν ἱ­ε­ρόν κα­τά­λο­γον τῆς εὐ­γνω­μο­σύ­νης ἀ­να­γράφω, πάνυ ἀ­ξι­ο­χρέως, τόν κατά πάντα «ἰ­σό­ψυ­χον» (Φι­λιπ.2,20) ἀ­δελ­φόν μου καί ἐ­πι­στή­θιον φί­λον ἀπό τῶν εὐ­λο­γη­μέ­νων ἐ­κεί­νων χρό­νων τῆς πρώ­της νε­ό­τη­τός μας, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τον Μη­τρο­πο­λί­την Σερ­ρῶν καί Νι­γρί­της, κ. Θε­ο­λό­γον. Μέ βα­θείαν εὐ­γνω­μο­σύ­νην εὐ­χα­ρι­στῶ τούς Σε­βα­σμι­ω­τά­τους Μη­τρο­πο­λί­τας Πα­τρῶν κ. Χρυ­σό­στο­μον, Πει­ραιῶς κ. Σε­ρα­φείμ, Κο­ρίν­θου κ. Δι­ο­νύ­σιον, Κη­φι­σίας κ. Κύ­ριλ­λον, Χίου      κ. Μᾶρ­κον, Νέας Ἰ­ω­νίας κ. Γα­βριήλ, Πε­ρι­στε­ρί­ου κ. Κλή­μεν­τα, κα­θώς ἐ­πί­σης, καί τόν νῦν Ἀρ­χι­γραμ­μα­τέ­α τῆς Ἱε­ρᾶς Συ­νό­δου ἐ­ψη­φι­σμέ­νον Ἐ­πί­σκο­πον Ὠρεῶν κ. Φι­λό­θε­ον. Ἐ­πί­σης μέ αἰ­σθή­μα­τα εἰ­λι­κρι­νοῦς εὐ­γνω­μο­σύ­νης ἀσπά­ζο­μαι τάς χα­ρι­το­βρύ­τους δε­ξιάς τῶν Σε­βα­σμι­ω­τά­των Μη­τρο­πο­λι­τῶν, Σπάρ­της κ. Εὐ­στα­θί­ου, Σά­μου κ. Εὐ­σε­βί­ου, Και­σα­ρια­νῆς κ. Δα­νι­ήλ, Σύ­ρου κ. Δω­ρο­θέ­ου, Χαλ­κί­δος κ. Χρυ­σο­στό­μου, Μεσ­ση­νί­ας      κ. Χρυ­σο­στό­μου, Ἰ­λί­ου κ. Ἀ­θη­να­γό­ρου ὡς καί τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ μου δι­δα­σκά­λου, Μη­τρο­πο­λί­του Με­σο­γαί­ας κ. Νι­κο­λά­ου γιά τήν πολ­λήν τους ἀγά­πην πρός τό τα­πει­νόν μου πρό­σω­πον.

Μέ αἰ­σθή­μα­τα εὐ­γνω­μο­σύ­νης ἐ­πί­σης εὐ­χα­ρι­στῶ τούς ἀ­γα­πη­τούς μου πα­τέ­ρας καί ἀ­δελ­φούς συμ­μο­να­στάς εἰς τήν σε­βα­σμί­αν Μο­νήν τῆς με­τα­νοί­ας μου, τῆς Πα­να­γί­ας τῆς Με­γα­λο­σπη­λαι­ω­τίσ­σης, διά τήν ἀ­γά­πην, τήν προ­σευ­χήν καί τήν συμ­πα­ρά­στα­σίν τους καθ΄ ὅ­λα τά χρό­νια τῆς μο­να­χι­κῆς μου πο­λι­τεί­ας καί τῆς δι­α­κο­νί­ας μου ὡς Ἡ­γου­μέ­νου Αὐ­τῆς. Συμ­πο­ρευ­τή­κα­με ἀ­δελ­φι­κῶς, συμ­προ­σευ­χη­θή­κα­με, συλ­λει­τουρ­γή­σα­με, πα­λέ­ψα­με, μέ στή­ρι­ξαν καί τούς στή­ρι­ξα σέ δύ­σκο­λες στιγ­μές καί πει­ρα­σμούς. Ἡ Πα­να­γί­α Μη­τέ­ρα μας εἴ­θε νά εὐ­λο­γή­σει τήν Ἱ­ε­ράν Μο­νήν τοῦ Με­γά­λου Σπη­λαί­ου ὥ­στε νά εὑ­ρε­θεῖ ἕνας νέ­ος καί ἱ­κα­νό­τε­ρος ἐ­μοῦ, Πα­τέ­ρας καί προ­στά­της Αὐ­τῆς, πρός συ­νέ­χι­σιν καί κα­τά Χρι­στόν προ­κο­πήν τοῦ ἱ­ε­ροῦ ἔρ­γου.

Τόν πο­λύ σε­βα­στόν μου π. Ἰ­ω­άν­νην Πε­τρό­που­λον, Γε­νι­κόν Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κόν Ἐ­πί­τρο­πον τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Κα­λα­βρύ­των καί Αἰ­γι­α­λεί­ας, πού ἐκ νε­α­ρᾶς ἡ­λι­κί­ας μοῦ ἐ­νέ­πνευ­σε τόν ἅ­γιον πό­θον διά τήν ἱ­ε­ρω­σύ­νην καί μέ ἐ­νί­σχυ­ε πνευ­μα­τι­κῶς, εὐ­γνω­μό­νως εὐ­χα­ρι­στῶ. Εὐ­χα­ρι­στῶ γιά τίς προ­σευ­χές του τόν π. Χρῆ­στον Ρέλ­λαν, Ἐ­πί­τι­μον Γε­νι­κόν Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κόν Ἐπί­τρο­πον Αἰ­γί­ου καί ἐ­πί πολ­λά ἔ­τη πο­λύ­τι­μον συ­νερ­γά­την τοῦ σε­πτοῦ μας Ποι­με­νάρ­χου.

Εὐ­χα­ρι­στῶ ὁ­λο­θύ­μως τόν Πα­νο­σι­ο­λο­γι­ώ­τα­τον Ἀρ­χιμ.      π. Ἰ­ω­α­κείμ Βε­νι­α­νά­κην, Πρω­το­σύγ­κελ­λον τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Κα­λα­βρύ­των καί Αἰ­γι­α­λεί­ας, ὅ­λους τούς πα­ρόν­τας πα­τέ­ρας καί ἀ­δελ­φούς, Κα­θη­γου­μέ­νους, ἀ­δελ­φούς κλη­ρι­κούς, τούς ἐγ­γύς καί τούς μα­κράν ἀ­δελ­φούς καί πα­τέ­ρας, τίς Ὁ­σι­ώ­τα­τες Μο­να­χές, τούς ἐκ­προ­σώ­πους τῶν Ἀρ­χῶν, τῆς Το­πι­κῆς Αὐ­το­δι­οι­κή­σε­ως Αἰ­γι­α­λεί­ας καί Κα­λα­βρύ­των,  τούς ἐκ­προ­σώ­πους φο­ρέ­ων καί συλ­λό­γων καί ὅ­λους τούς τι­μί­ους ἀ­δελ­φούς καί πα­τέ­ρας, κλη­ρι­κούς καί λα­ϊ­κούς τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Κα­λα­βρύ­των καί Αἰ­γι­α­λεί­ας, πού θε­λή­σα­τε νά μοῦ χα­ρί­σε­τε τήν πο­λύ­τι­μον χα­ράν τῆς συμ­με­το­χῆς σας εἰς τήν προ­σω­πι­κήν μου Πεν­τη­κο­στήν, ἐρ­χό­με­νοι σή­με­ρον εἰς τόν πα­νί­ε­ρον Μη­τρο­πο­λι­τι­κόν Να­όν Ἀ­θη­νῶν, ὥ­στε νά συμ­προ­σευ­χη­θῆ­τε δι’  ἐ­μέ τόν ἀ­τε­λῆ «ἵ­να ἔλ­θῃ ἐ­π’ ἐ­μὲ ἡ δύ­να­μις καὶ ἡ χά­ρις τοῦ Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος». Με βα­θεῖα συγ­κί­νη­ση εὐ­χα­ρι­στῶ καί ὅ­λους τούς εὐ­σε­βεῖς δα­σκά­λους μου – ζῶν­τας τε καί κε­κοι­μη­μέ­νους-  ὅ­λων τῶν ἐκ­παι­δευ­τι­κῶν βαθ­μί­δων.

Ἄ­φη­σα τε­λευ­ταί­ους τούς κα­τά σάρ­κα συγ­γε­νεῖς μου εἰς τούς ὁ­ποί­ους ὀ­φεί­λω αἰ­ώ­νιον εὐ­γνω­μο­σύ­νην καί ἀ­γά­πην. Ἔν­δα­κρυς μνη­μο­νεύ­ω τῆς ἀ­γά­πης, τῆς στορ­γῆς, τοῦ κα­θη­με­ρι­νοῦ ἀ­γώ­νος, τῶν πολ­λῶν κό­πων καί τῶν με­γά­λων μό­χθων τῶν μα­κα­ρι­στῶν γο­νέ­ων μου, Δη­μη­τρί­ου καί Βα­σι­λι­κῆς, πού μέ πολ­λάς θυ­σί­ας, δά­κρυ­α, προ­σευ­χάς καί στε­ρή­σεις ἀ­νέ­θρε­ψαν ἐ­μέ καί τά ἀ­δέλ­φια μου, εἰς τήν ζω­ήν αὐ­τήν. Ἐ­πί­σης μέ βα­θεί­αν συγ­κί­νη­σιν μνη­μο­νεύ­ω καί  τοῦ  ὀ­νό­μα­τος τῆς  μα­κα­ρι­στῆς καί εὐ­γε­νε­στά­της Νι­κο­λί­τσας Λε­νῆ, μη­τρός τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του μας κ. Ἀμ­βρο­σί­ου. Ἡ ἰ­δί­α πρίν πολ­λά ἔ­τη εἶ­χε προ­βλέ­ψει ὅ­τι θά δι­α­δε­χθῶ τόν πε­φι­λη­μέ­νον υἱ­όν της καί μέ εἶ­χε πα­ρα­κα­λέ­σει νά στα­θῶ πλη­σί­ον του ὡς «λαμ­πά­δα ἀναμ­μέ­νη καί υἱ­ός πραγ­μα­τι­κός», ὅ­περ, μέ τήν βο­ή­θειαν τοῦ Θε­οῦ θά πρά­ξω. Μνη­μο­νεύ­ω με­τά βα­θυ­τά­του σε­βα­σμοῦ καί τῶν σε­πτῶν ὀ­νο­μά­των τῶν ἀ­να­παυ­ο­μέ­νων ἐν χώ­ρᾳ ζών­των, πα­τέ­ρων, Εὐ­σε­βί­ου Γι­αν­να­κά­κη πνευ­μα­τι­κοῦ καί Γέ­ρον­τος τῆς Γυ­ναι­κεί­ας Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς μας, Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Θε­ο­λό­γου Βε­ρί­νου  καί  Γε­ωρ­γί­ου Μπίρ­μπα ἐ­πί πολ­λά ἔ­τη Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κοῦ Ἐ­πι­τρό­που Κα­λα­βρύ­των. Εἶ­μαι βέ­βαι­ος ὅ­τι οἱ ψυ­χές τους ἀγάλ­λον­ται τήν στιγ­μήν αὐ­τήν εἰς τόν οὐ­ρα­νόν καί ἑ­νώ­νουν τάς προ­σευ­χάς τους μέ τάς ἰ­δι­κάς μας. Ἡ προ­σευ­χή τους ἀ­πό τήν Βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ πού προ­γεύ­ον­ται καί ἡ ἄ­νω­θεν εὐ­χή τους ἀ­πο­τε­λοῦν δι’ ἐ­μέ ἐφό­διον πο­λύ­τι­μον καί ἐ­νί­σχυ­σιν πνευ­μα­τι­κήν.

Εὐ­χα­ρι­στῶ ἐγ­καρ­δί­ως τά κα­τά σάρ­κα ἀ­δέλ­φια μου ὡς καί τίς οἰ­κο­γέ­νει­ές τους, κα­θώς δέν στά­θη­καν πο­τέ ἐμ­πό­διον εἰς τήν κλῆ­σιν καί τήν ἀ­πο­στο­λήν μου, ἀλ­λά μοῦ συμ­πα­ρα­στά­θη­καν πάν­το­τε μέ ἀ­γά­πην, στορ­γήν καί δι­ά­κρι­σιν.

Καί τα­ νῦν, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε Πά­τερ καί Δέ­σπο­τα, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι ἅ­γιοι Ἀρ­χι­ε­ρεῖς, πα­τέ­ρες καί ἀ­δελ­φοί, ὑ­ψώ­σα­τε χεί­ρας ἱκέ­τι­δας καί ἐ­κτε­νῶς δε­ή­θη­τε τοῦ Με­γά­λου καί Ἄ­κρου Ἀρ­χι­ε­ρέ­ως Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἵ­να, ἐ­μέ τόν εὐ­τε­λῆ καί ἐ­λά­χι­στον ἀ­να­δεί­ξῃ  ἄ­ξιον οἰ­κο­νό­μον τῆς με­γά­λης ταύ­της ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κῆς τι­μῆς και ἀ­ξί­ας, εὐ­χαῖς καί ἱ­κε­σί­αις τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου τῆς Τρυ­πη­τῆς καί Με­γα­λο­σπη­λαι­ω­τίσ­σης, τῶν Ὁ­σί­ων Πα­τέ­ρων ἡμῶν Ἱ­ε­ρω­νύ­μου, Λε­ον­τί­ου, Ἀ­λε­ξί­ου τοῦ ἀν­θρώ­που τοῦ Θε­οῦ, Συ­με­ών, Θε­ο­δώ­ρου καί Εὐ­φρο­σύ­νης, Κτι­τό­ρων τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς τοῦ Με­γά­λου Σπη­λαί­ου καί πάν­των τῶν ἁ­γί­ων. «Ὁ Θε­ός ἱλά­σθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ». (Λου­κ18,13). Ναί Κύ­ρι­ε, σύ οἶ­δας ὅ­τι φι­λῶ σε. Λά­λει Κύ­ρι­ε, ὁ δοῦ­λος Σου ἀ­κού­ει καί ὑπα­κού­ει! Ἀμήν.