Τό Ψυχοσσάββατο πρό τῆς Ἀπόκρεω

Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου
Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Τήν πα­ρα­μο­νή τῆς Κυ­ρι­α­κῆς τῆς Ἀ­πό­κρε­ω ἡ Ἐκ­κ­λη­σί­α μᾶς κα­λεῖ σέ μι­ά πα­γκό­σμι­α ἀ­νά­μνη­ση ὅ­λων «τῶν ἀ­π’ αἰ­ῶ­νος κοι­μη­θέ­ντων εὐ­σε­βῶς, ἐ­π’ ἐλ­πί­δι ἀ­να­στά­σε­ως ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου».  Αὐ­τή πρα­γμα­τι­κά εἶ­ναι ἡ με­γά­λη ἡ­μέ­ρα τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας κα­τά τήν ὁ­ποί­α προ­σευ­χό­μα­στε γι­ά τά κοι­μη­θέ­ντα μέ­λη της. Γι­ά νά κα­τα­λά­βου­με τό νό­η­μα πού ὑ­πάρ­χει στή σχέ­ση τῆς Με­γά­λης Σα­ρα­κο­στῆς καί τῆς προ­σευ­χῆς γι­ά τούς κοι­μη­θέ­ντες θά πρέ­πει νά θυ­μη­θοῦ­με ὅ­τι ὁ Χρι­στι­α­νι­σμός εἶ­ναι ἡ θρη­σκεί­α τῆς ἀ­γά­πης.

Ἡ νέ­α ζω­ή πού μᾶς ἔ­δω­σε ὁ Χρι­στός καί πού με­τα­βι­βά­ζε­ται σέ μᾶς δι­ά τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας εἶ­ναι πά­νω ἀ­π’ ὅ­λα μι­ά ζω­ή συν­δι­αλ­λα­γῆς, «συ­να­γω­γῆς εἰς ἑ­νό­τη­τα ὅ­λων τῶν δι­ε­σκορ­πι­σμέ­νων»,  ἡ ἀ­πο­κα­τά­στα­ση τῆς θραυ­σμέ­νης ἀ­πό τήν ἁ­μαρ­τί­α ἀ­γά­πης. Ἀλ­λά πῶς εἶ­ναι δυ­να­τό ν’ ἀρ­χί­σου­με πο­τέ τήν ἐ­πι­στρο­φή μας στό Θε­ό καί τή συμ­φι­λί­ω­σή μας μ’ Αὐ­τόν, ἄν ἀ­πό μέ­σα μας δέν ξα­να­γυ­ρί­σου­με στή μο­να­δι­κή και­νή ἐ­ντο­λή τῆς ἀ­γά­πης; Ζη­τᾶ­με ἀ­πό τό Θε­ό νά θυ­μη­θεῖ αὐ­τούς πού καί μεῖς θυ­μό­μα­στε καί τούς θυ­μό­μα­στε ἀ­κρι­βῶς γι­α­τί τούς ἀ­γα­πᾶ­με. Προ­σευ­χό­με­νοι γι­’ αὐ­τούς τούς συ­να­ντᾶ­με ἐν Χρι­στῷ, ὁ ὁ­ποῖ­ος Ἀ­γά­πη ἐ­στίν καί πού – ἀ­κρι­βῶς ἐ­πει­δή εἶ­ναι ἀ­γά­πη – ξε­περ­νά­ει τό θά­να­το πού εἶ­ναι ἡ τε­λι­κή νί­κη τοῦ χω­ρι­σμοῦ καί τῆς ἔλ­λει­ψης τῆς ἀ­γά­πης. Μέ­σα στό Χρι­στό δέν ὑ­πάρ­χουν ζω­ντα­νοί καί πε­θα­μέ­νοι γι­α­τί ὅ­λοι εἶ­ναι ζῶ­ντες ἐν Χρι­στῷ.  Αὐ­τός εἶ­ναι ἡ ζω­ή καί αὐ­τή ἡ Ζω­ή εἶ­ναι τό φῶς τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἀ­γα­πώ­ντας τό Χρι­στό ἀ­γα­πᾶ­με ὅ­λους ἐ­κεί­νους πού βρί­σκο­νται ἐν Αὐ­τῷ.

Ποι­ό εἶ­ναι τό νό­η­μα τῶν προ­σευ­χῶν μας γι­ά τούς νε­κρούς; Μή­πως ζη­τοῦ­με ἀ­πό τό Θε­ό νά κά­νει κά­ποι­α ἀ­δι­κί­α; Βε­βαί­ως ὄ­χι. Μέ τήν προ­σευ­χή μας ἀ­πο­δει­κνύ­ου­με ὅ­τι οἱ νε­κροί δέν ἔ­ζη­σαν μά­ται­α. Μαρ­τυ­ροῦ­με, ὅ­τι μα­ζί μέ τά πολ­λά λά­θη πού ἔ­κα­μαν στή ζω­ή τους, βο­ή­θη­σαν νά φυ­τευ­τεῖ ὁ σπό­ρος τῆς ἀ­γά­πης. Προ­σευ­χό­μα­στε γι­’ αὐ­τούς μέ ἀ­γά­πη καί εὐ­γνω­μο­σύ­νη καί θυ­μό­μα­στε τήν πα­ρου­σί­α τους ἀ­νά­με­σά μας. Ἡ προ­σευ­χή μας γι­’ αὐ­τούς πρέ­πει νά στη­ρί­ζε­ται καί ἀ­πό τίς πρά­ξεις μας. Ἐ­άν στή ζω­ή μας δέν καρ­πο­φο­ρεῖ ὁ σπό­ρος πού αὐ­τοί ἔ­σπει­ραν μέ­σα μας, τό­τε οἱ προ­σευ­χές μας γι­’ αὐ­τούς θά­’ ναι ἀ­λη­θι­νά ἀ­δύ­να­μες.

Πρέ­πει νἄ­μα­στε σέ θέ­ση νά λέ­με: «Κοί­τα­ξε, Χρι­στέ μου, αὐ­τός ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­ζη­σε καί μ’ ἔ­κα­νε νά τόν ἀ­γα­πή­σω, μοὔ­δω­σε πα­ρα­δεί­γμα­τα ν’ ἀ­κο­λου­θή­σω καί τ’ ἀ­κο­λου­θῶ». Καί θἄρ­θει ἡ μέ­ρα πού θά μπο­ροῦ­με νά λέ­με: «Ὅ,τι κα­λό βλέ­πεις στή ζω­ή μου δέν εἶ­ναι δι­κό μου. Ἐ­κεῖ­νος μοῦ τὄ­δω­σε, πά­ρε το καί ἄς εἶ­ναι αὐ­τό προ­σφο­ρά στήν αἰ­ώ­νι­α μνή­μη του, καί ἴ­σως-ἴ­σως στή συγ­χώ­ρε­σή του».

Ἡ ζω­ή τοῦ κα­θε­νός μας δέν λή­γει μέ τόν θά­να­τό μας πά­νω στή γῆ καί τή γέν­νη­σή μας στόν ἄλ­λο κό­σμο. Ἡ πα­ρου­σί­α μας σφρα­γί­ζει ὅ­ποι­ον συ­να­ντή­σου­με. Αὐ­τή ἡ εὐ­θύ­νη συ­νε­χί­ζε­ται καί με­τά θά­να­τον κι ἔ­τσι οἱ ζω­ντα­νοί συν­δέ­ο­νται μέ τούς νε­κρούς γι­ά τούς ὁ­ποί­ους καί προ­σεύ­χο­νται. Γι­ά τούς νε­κρούς ἐ­μεῖς οἱ ζω­ντα­νοί δέν ἀ­νή­κου­με πλή­ρως σ’ αὐ­τό τόν κό­σμο· γι­ά μᾶς οἱ νε­κροί ἀ­νή­κουν ἀ­κό­μη στήν ἱ­στο­ρί­α τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας. Ἡ προ­σευ­χή μας γι­’ αὐ­τούς εἶ­ναι οὐ­σι­α­στι­κή γι­α­τί ἐκ­φρά­ζει τήν πλη­ρό­τη­τα τῆς κοι­νῆς μας ζω­ῆς.

«Μνή­σθη­τι Κύ­ρι­ε τῶν ἐ­π’ ἐλ­πί­δι ἀ­να­στά­σε­ως ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου κε­κοι­μη­μέ­νων πα­τέ­ρων καί ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν, καί πά­ντων τῶν ἐν εὐ­σε­βεί­ᾳ καί πί­στει τε­λει­ω­θέ­ντων, καί συγ­χώ­ρη­σον αὐ­τοῖς πᾶν πλημ­μέ­λη­μα ἑ­κού­σι­όν τε καί ἀ­κού­σι­ον, ἐν λό­γῳ, ἤ ἔρ­γῳ, ἤ κα­τά δι­ά­νοι­αν πλημ­με­λη­θέν ὑ­π’ αὐ­τήν.

Καί κα­τα­σκή­νω­σον αὐ­τούς ἐν τό­ποις φω­τει­νοῖς, ἐν τό­ποις χλο­ε­ροῖς, ἐν τό­ποις ἀ­να­ψύ­ξε­ως, ἔν­θα ἀ­πέ­δρα λύ­πη, πᾶ­σα ὀ­δύ­νη, καί στε­να­γμός, ὅ­που ἡ ἐ­πι­σκο­πή τοῦ πο­σώ­που σου εὐ­φραί­νει πά­ντας τούς ἀ­π’ αἰ­ῶ­νος Ἁ­γί­ους σου.

Χά­ρι­σαι αὐ­τοῖς τήν Βα­σι­λεί­αν σου, καί τήν μέ­θε­ξιν τῶν ἀ­φρά­στων καί αἰ­ω­νί­ων σου ἀ­γα­θῶν, καί τῆς σῆς ἀ­πε­ρά­ντου καί μα­κα­ρί­ας ζω­ῆς τήν ἀ­πό­λαυ­σιν».