Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη
Αγαπητοί μου αδελφοί, Χριστός Ανέστη.
Σήμερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μάς καταγράφει στο Ευαγγέλιό του το περιστατικό της θεραπείας κάποιου παραλύτου, που υπέφερε από την ασθένειά του επί τριάντα και οκτώ έτη. Το θαυμαστό αυτό γεγονός γίνεται στην Προβατική Κολυμβήθρα ή την Κολυμβήθρα Βηθεσδά. Ονομαζόταν Προβατική, από την πύλη που ευρίσκεται πλησίον της και από την οποία γινόταν η διέλευση των προβάτων. Την κολυμβήθρα λοιπόν που ευρίσκετο πλησίον της Πύλης, την αποκαλούσαν προβατική κολυμβήθρα. Είχε δε πέντε στοές. Τι ήταν οι στοές; Χώροι όπου στεγάζονταν και έμεναν όλοι οι ασθενείς, αναμένοντες κατά διαστήματα τον άγγελο εξ’ ουρανού να ταράξει τα νερά της. Το Ευαγγέλιο αναφέρει ότι όποιος έμπαινε πρώτος μέσα κατά την ταραχή του ύδατος, γινόταν αμέσως υγιής.
Εκεί παραμένει νύχτα – μέρα, όχι μόνο ο παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, αλλά και πλήθος άλλων ασθενών, τυφλών, χωλών, ξηρών, οι οποίοι αναμένουν με την ελπίδα να εισέλθουν πρώτοι στη κολυμβήθρα για να θεραπευτούν από τον άγγελο του Κυρίου. Όλοι οι ασθενείς που βρίσκονται εκεί, δεν είναι βέβαια άπιστοι. Αντιθέτως, η νυχθημερόν και επί πολλά έτη καρτερική υπομονή τους για το πότε θα κατέβει ο άγγελος Κυρίου να τους θεραπεύσει, μαρτυρεί μάλλον την μεγάλη τους πίστη στον άγιο Θεό μας.
Να ήταν όμως πάντοτε πιστοί; Άραγε οι γύρω τους άνθρωποι είναι πιστοί; Διότι ενώ οι πονεμένοι που στοιβάζονται κάτω από τις πέντε στοές είναι εκατοντάδες, σε μικρή απόσταση ολίγων μέτρων ευρίσκεται το παλάτι, με πλήθος αυλικών που υπηρετούν τον Πόντιο Πιλάτο, όπου όλη η άρχουσα τάξη καλοπερνά απολαμβάνοντας πλουσιοπάροχα τα καλά της γης.
Απέναντι επίσης από τη Προβατική κολυμβήθρα ευρίσκεται και ο Ναός, με πλήθος ιερέων, γραμματέων και νομοδιδασκάλων, οι οποίοι ασχολούνται δυστυχώς μόνο τυπολατρικά με την εφαρμογή του νόμου και την τήρηση της αργίας του Σαββάτου.
Ποιος ασχολείται με τον πόνο τόσων ασθενών που στεγάζονται ανήμποροι στην προβατική κολυμβήθρα; Ποιος ακούει τα βογγητά και τα κλάματά τους; Ποιος ακούει την φωνή και την κραυγή τους, για να τρέξει προς βοήθειά τους; Κανείς, ναι, κανείς δεν τους ακούει. Τους άκουσε όμως ο Κύριος και διδάσκαλός μας, γι’ αυτό και είναι εκεί.
Τι λέγει λοιπόν ο παράλυτος στον Κύριό μας; «Άνθρωπο ουκ έχω». Χιλιάδες οι άνθρωποι που ζουν και κινούνται έξω από την Προβατική Κολυμβήθρα. Αλλά ο παράλυτος λέγει στον διδάσκαλό μας «δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει». Τι τραγική κατάσταση! Το αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου, το αγαπάτε αλλήλους, αγαπάτε τους εχθρούς σας είναι λέξεις, προτάσεις και συναισθήματα άγνωστα γι’ αυτούς.
Η ζωή τους κυλά σαν να μην υπάρχουν δίπλα τους ασθενείς, σαν να μην υπάρχει δίπλα τους πόνος. Ένας κόσμος άσπλαχνος και ιδιοτελής, που κοιτάζει μόνο την προσωπική του ζωή, φροντίζει το προσωπικό του συμφέρον, ζει για να περνά ο ίδιος καλά. Τι κι αν οι άλλοι υποφέρουν, δυστυχούν και πονούν; Ένας λαός σκληρός και άσπλαχνος, μια κοινωνία εγωιστική και φίλαυτη.
Ίσως όμως έτσι να ήταν άλλοτε σαν χαρακτήρες και αυτοί που ασθένησαν και βρέθηκαν στην Προβατική Κολυμβήθρα. Ο πόνος και η ασθένειά τους ωστόσο λειτούργησε μέσα τους ως φάρμακο θεραπευτικό, μαλάκωσε πλέον την ψυχή και την καρδιά τους. Τώρα αντιμετωπίζουν τη μοναξιά. Έτσι γίνεται πάντα, διότι κάθε θλίψη, πόνος, βάσανο, ασθένεια, θάνατος που παραχωρεί ή επιτρέπει ο Κύριός μας, λειτουργεί τελικά για τον πιστό ασθενή ως θεραπευτικό φάρμακο. Ο πονεμένος αλλάζει χαρακτήρα, αρχίζει να διακρίνει όσα δεν έβλεπε λίγο πιο πριν, αναζητά τα πνευματικά αίτια της ασθένειας και του πόνου του. Τώρα ελπίζει στον Θεό, αναγνωρίζει τα αμαρτήματά του, μετανοεί για τις αδικίες που τυχόν ως άνθρωπος έπραξε κατά των συνανθρώπων του. Ξέρει πια να ζητά συγγνώμη, ταπεινώνεται και μαθαίνει να αγαπά.
Ο πονεμένος άνθρωπος παύει να ζει εγωκεντρικά και διώχνει την φιλαυτία του. Μοιράζεται ό,τι έχει και δεν έχει με τους συνανθρώπους του, νιώθει πλέον τον πόνο του διπλανού. Θυμηθείτε, αδελφοί μου, τους αγίους μας που λένε ότι όλα τα βάσανα που υποφέρουν άνθρωποι και λαοί δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η πλούσια θεραπεία που παρέχει σ’ αυτούς το έλεος του Θεού, για να τους σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Αυτό συμβαίνει και με τον παράλυτο του σημερινού Ευαγγελίου. Ο Κύριός μας λέγοντάς του «πήγαινε υγιής στο σπίτι σου και μην αμαρτήσεις ξανά, γιατί θα πάθεις χειρότερα», μαρτυρεί ότι η αμαρτία ήταν η αιτία της τριανταοχτάχρονης ασθένειάς του.
Αδελφοί μου, δύο κόσμοι υπάρχουν στο σημερινό Ευαγγέλιο: Ο κόσμος του πόνου και ο κόσμος της αναισθησίας και της υποκρισίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στον πρώτο, αλλά προτιμά να κάνει ότι δεν βλέπει και δεν ακούει. Ένας κόσμος που δεν έμαθε δυστυχώς ν’ αγαπά και να συμπονά. Ένας κόσμος που συχνά είναι αφοσιωμένος τυπολατρικά στην εφαρμογή της τήρησης των νόμων του Θεού, αλλά η καρδιά του πολύ μακριά απέχει απ’ τον αληθινό Θεό.
Λέγουν μερικοί ότι πιστεύουν στο Θεό, αλλά ο Θεός δεν υπάρχει στην καθημερινή τους ζωή. Ζουν οι ίδιοι σαν όλους τους άλλους που δεν πιστεύουν. Ενεργούν, σκέπτονται και δραστηριοποιούνται σαν να είναι άθεοι. Θα θυμηθούν βέβαια τον Θεό τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές στις εκκλησίες, για να τελέσουν τα τυπολατρικά τους καθήκοντα. Είναι όμως έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή τους δοθεί η ευκαιρία, να κατακρίνουν οποιονδήποτε δουν να παραβαίνει κάποια εντολή του Θεού. Ομοιάζουν έτσι στους Ιουδαίους που κατέκριναν τον παράλυτο, επειδή μετέφερε το κρεβάτι του την ημέρα του Σαββάτου, που ήταν αργία. Δεν συγκινήθηκαν οι δυστυχείς από την αγάπη του Χριστού που θεράπευσε ένα κατάκοιτο. Δεν τον πόνεσαν που υπέφερε και βασανιζόταν δεκάδες χρόνια, ώστε να τον συγχαρούν που τώρα είναι υγιής και περπατά. Πλημμύρισε η κακία την μη αγαπώσα καρδιά τους. Τον κατέκριναν γιατί πήρε το κρεβάτι του από την Προβατική Κολυμβήθρα για να το πάει σπίτι του, ενώ ήταν ημέρα Σάββατο. Αυτοί είμαστε αδελφοί μου. Το Ευαγγέλιο περιγράφει πολύ καλά τα κρύφια της σκληρής καρδιάς μας. Γι’ αυτό και δύσκολα θα ξεφύγουμε από την γέενα του πυρός εάν δεν αλλάξουμε, όπως είπε ο Κύριός μας.
Αδελφοί μου, μέσα από το σημερινό ανάγνωσμα ο Κύριος μάς διδάσκει ότι ο πόνος είναι θεραπευτικό φάρμακο της αγάπης του Θεού, για να αλλάξουμε και να γίνουμε άνθρωποι της ταπείνωσης, της συγχώρησης και της αγάπης. Η θλίψη και η ασθένεια είναι οδός αναγνώρισης των αμαρτιών και των αδικιών μας που οδηγεί την ψυχή μας στην σωτηρία. Εμείς ας μη μιμηθούμε τους Ιουδαίους. Εμείς ας ακολουθήσουμε τον διδάσκαλό μας όπου Αυτός πηγαίνει, διότι Αυτός είναι η Ζωή και η Σωτηρία μας. Αμήν.
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
