Πολλὲς φορές, φίλοι μου, ψάχνω νὰ βρῶ τὸν ἑαυτό μου!!! νὰ βρῶ ποιός, τελικά, εἶμαι!!! νὰ μὲ γνωρίσω καλύτερα, ἀπ’ ὅτι νομίζω ὅτι μὲ ξέρω…
Νὰ καταλάβω τὴν κάθε μου ἐνέργεια, τὴν κάθε μου κίνηση… νὰ δῶ τὸν ἔσω μου ἑαυτό…
Πρᾶγμα εὔκολο ἐ!!!
Χμμμμ!!! πρᾶγμα ἀφάνταστα δύσκολο!
Γιατί, ὅμως;
Γιατὶ μέσα μου, ὑπάρχει αὐτὸς ὁ ἄλλος ἑαυτός μου, ποὺ τὰ θέλει ὅλα γιὰ πάρτη του… τὰ θέλει ὅλα γιὰ τό “φαίνεσθαι”… ὅλα γιὰ τὸ θεαθῆναι: ἐγώ… ἐγώ… καὶ συνεχῶς ἐγώ!!!
Νομίζω ὅτι, αὐτὸ τὸ “ἐγώ”, εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη κατάρα ποὺ δέρνει τὴν ἀνθρωπότητα…
Σὲ κάθε μας ἐνέργεια… ἀκόμη καὶ στὴν παραμικρή μας κίνηση, ἐπίκεντρο θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ Θεός! Νὰ στρέφουμε ὅλο μας τὸν ἑαυτό, ὅλο μας τὸ εἶναι, πρὸς τὸ Θεό! Νὰ κινούμαστε ταπεινά… ὅ,τι κάνουμε νὰ τὸ κάνουμε μὲ φιλότιμο… νὰ τὸ κάνουμε γιὰ τὸ Χριστό… νὰ τὸ κάνουμε ἀπὸ ταπείνωση… ὄχι ἀπὸ κενοδοξία… οὔτε νὰ ἀκούσουμε τὸ “μπράβο” ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους!!!
Δαιμόνιο, εἶναι καὶ ἡ ταπεινολογία!
Τὸ λένε καὶ αἴσθημα κατωτερότητος. Ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση δὲν μιλάει, δεν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή: «εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀνάξιος, ἐλάχιστος πάντων…». Φοβᾶται ὁ ταπεινός, μήπως, μὲ τὶς ταπεινολογίες, πέσῃ στὴν κενοδοξία. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν πλησιάζει ἐδῶ!
Μὴ χάσουμε, φίλοι μου, αὐτὴ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ταπεινώσεως… εἶναι η μεγαλύτερη ὀμορφιά!
Ὑπάρχουν, βεβαίως, καὶ νοθεῖες τῆς ταπεινώσεως, ὅπως εἶναι ἡ ταπεινοσχημία, ἡ ὁποία πῆρε τὴν τελωνικὴ φωνὴ καὶ τὴν ἔκανε φαρισαϊκή!!!
Ἡ γνήσια, ὅμως, ταπείνωση κρύβεται. Ὁ ταπεινόσχημος δεν είναι ταπεινός. Ταπεινὸς γίνεσαι, ὅταν κρίνῃς τὸν ἑαυτό σου καὶ δέχεσαι κριτικὴ γιὰ συγκεκριμένα λάθη σου!
Ἂν ἀγαπήσουμε τὸ Θεό, ὁ νοῦς θὰ εἶναι συνέχεια στὸ πῶς νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό… καὶ ὄχι στὸ πῶς νὰ ἀρέσουμε στοὺς ἀνθρώπους.
Ὅταν κάποιος, κάνῃ κάτι ταπεινὰ καὶ μὲ ἀγάπη, δὲ ζητᾶ νὰ βρῇ ἀναγνώριση…
Ὅταν, ὅμως, ἀπαιτῇ τὴν ἀναγνώριση, ἔχει μέσα του ἐγωισμό… ἔχει μέσα του ἀνθρωπαρέσκεια… πρᾶγμα βαρύ• πολὺ βαρύ!!!
Δυστυχῶς, οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι θέλουμε τὴν ἀρετή, ἀλλὰ θέλουμε καὶ κάτι ποὺ νὰ τρέφῃ τὴν ὑπερηφάνειά μας, δηλαδὴ ἀναγνώριση, πρωτεῖα… καὶ ἔτσι μένουμε μὲ ἕνα κενὸ στὴν ψυχή μας, τὸ κενὸ τῆς κενοδοξίας! Ὅσο μεγαλώνει ἡ κενοδοξία, τόσο μεγαλώνει καὶ τὸ κενὸ μέσα μας, καὶ τότε, οὐαί! τόσο περισσότερο ὑποφέρουμε!!!
Ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μᾶς γεννᾶ τὴν ταπείνωση. Ὅσο περισσότερο γνωρίζουμε τὸν ἑαυτό μας, τόσο περισσότερο ἀνοίγουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ βλέπουμε καθαρότερα τὴ μεγάλη μας ἀδυναμία, τὴν ἀθλιότητά μας, τὴν ἀχαριστία μας…
Συνάμα, βλέπουμε τὴ μεγάλη ἀρχοντιὰ καὶ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ… ὁπότε, συντριβόμαστε ἐσωτερικά… ταπεινωνόμαστε πολὺ καὶ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ πολύ.
Ὅταν ὑπάρχει ταπείνωση, ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ ρίξῃ τὴν ψυχή… ὁ ταπεινὸς δὲν πέφτει, καὶ ξέρετε γιατί; γιατὶ βαδίζει χαμηλά.
Μόνον ὅταν ζοῦμε στὴν ἀφάνεια νιώθουμε μεγάλη χαρά… γιατί τότε θὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ θὰ νιώθουμε καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴ ζωή, τὴν παρουσία Του δίπλα μας.
Στοχαστής