† Προεόρτια τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἀρτέμονος, ἐπισκόπου Σελευκείας τῆς Πισιδίας.
Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμων ἐγεννήθηκε στή Σελευκεία τῆς Πισιδίας. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦλθε σέ ἐκεῖνο τόν τόπο, ἔγινε μαθητής του, στή συνέχεια Ἐπίσκοπος τῆς ἴδιας πόλεως, διδάσκαλος τοῦ λαοῦ καί κήρυκας τῆς ἀλήθειας. Ἀφοῦ ἔκανε πολλά θαύματα, ὁδήγησε πολλούς ἀπό τούς εἰδωλολάτρες πρός τόν Κύριο καί τούς ἔκανε Χριστιανούς. Μετά ἀπό αὐτά διοικώντας μέ εὐσέβεια καί θεάρεστο τρόπο τό ποίμνιο, πού τοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ, καί διακυβερνώντας μέ ἀρετή καί σοφία τήν Ἐκκλησία, ἦταν τό σωτήριο λιμάνι γιά ὅλους πού εἶχαν ἀνάγκη, προστάτης τῶν χηρῶν, ὑπερασπιστής τῶν ὀρφανῶν, χορηγός πτωχῶν καί πενήτων.
Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμων, ἀφοῦ πολιτεύθηκε κατά Θεόν καί ὑπηρέτησε σέ ὅλα τόν Κύριο, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας, ἀπολαμβάνοντας τήν αἰώνια ζωή.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ρωμύλου καί Σεκούνδου τῶν αὐταδέλφων.
Οἱ Ἅγιος Μάρτυρες Ρωμύλος καί Σεκοῦνδος ἐμαρτύρησαν στή Μαυριτανία τῆς Ἀφρικῆς[1].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀρτέμονος, πρεσβυτέρου Λαοδικείας.
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἀρτέμων ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) καί ἦταν πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Λαοδικείας. Εἰσελθών μετά τοῦ Ἐπισκόπου τῆς πόλεως Σισιννίου στόν εἰδωλολατρικό ναό, κατέστρεψε τά ἀγάλμα-τα τῶν εἰδώλων τοῦ Ἀπόλλωνος καί τοῦ Ἀσκληπιοῦ. Γι’ αὐτό συνελήφθη καί ὑποβλήθηκε σέ μαρτύρια. Ἔτσι ἄθλησε ὁ Ἅγιος Ἀρτέμων καί ἐσταφανώθηκε ἀπό τόν Κύριο τῆς δόξας.
† Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Τιμολάου καί τῶν αὐτῷ ἑπτά μαρτύρων.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Τιμόλαος καταγόταν ἀπό τόν Πόντο. Ἐμαρτύρησε περί τό 305 μ.Χ. στήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης μαζί μέ ἑπτά ἄλλους Χριστιανούς. Στά Μηναῖα καί στό Ἁγιολόγιο τοῦ Σωφρονίου Εὐστρατιάδου ἀναφέρονται ὡς Μάρτυρες ὀκτώ ἐν Καισαρείᾳ, πού ἑορτάζουν σήμερα, χωρίς νά σημειώνουν τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τιμολάου. Σέ ἄλλα Μηνολόγια ἀναφέρονται τριάντα πέντε Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἐμαρτύρησαν ἐπί αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (360-363 μ.Χ.), ἐνῶ σέ ἄλλα Μαρτυρο-λόγια ἀναφέρονται πενήντα Μάρτυρες. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐτιμοῦσε ἀρχικά τή μνήμη τους στίς 15 Μαρτίου[2].
Οἱ Ἅγιοι αὐτοί Μάρτυρες, ὅταν ἀπεστάλη ἀπόφαση ἀπό τόν ἀσεβή καί παράνομο βασιλέα Ἰουλιανό (361-363 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος διέταξε τούς πιστούς Χριστό νά ἀρνηθοῦν τόν καί νά προσκυνοῦν τούς θεούς τῶν Ἀθνικῶν, ὄχι μόνο δέν ὑπάκουσαν νά κάνουν αὐτό, ἀλλά καί μέ μεγάλο θάρρος περιέρχονταν ὅλη τήν πόλη καί ἔλεγαν μέ μεγάλη φωνή· νά τιμᾶται καί νά λατρεύεται ὁ Χριστός ὡς μόνος Ἀληθινός Θεός. Οἱ θεοί ὅμως πού δέν δημιούργησαν τόν οὐρανό καί τή γῆ, ἄς καταστραφοῦν μαζί μέ ὅσους τούς λατρεύουν. Ἀφοῦ λοιπόν συνελήφθησαν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, παραδόθηκαν στή φυλακή καί ἀφοῦ κατηγορήθηκαν ἀπό τόν Ἰουλιανό, μέ διαταγή ἐκείνου πρόθυμα ἀποκεφαλίσθηκαν ἀνεβαίνοντας πρός τόν Χριστό, τόν Ὁποῖο, ἀφοῦ ἐπόθησαν ἀπό τή βρεφική ἡλικία, δέν Τόν ἀρνήθηκαν καί ἔλαβαν βραβεῖο ἀθανασίας.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ζαχαρίου, τοῦ ἐν Χαρσικίῳ.
Εἶναι ἄγνωστο πότε ἤκμασε ὁ Ὅσιος Ζαχαρίας, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἀσκητικό ἔγκλειστο βίο[3]. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης θεωρεῖ ὅτι εἶναι ὁ πνευματικός υἱός τοῦ Ὁσίου Καρίωνος († 24 Νοεμβρίου), περί τοῦ ὁποίου γίνεται λόγος στό Γεροντικόν, ἀλλά ὁ προσδιορισμός «ὁ ἐν Χαρσικίῳ» ἀποκλείει τόν Ἐρημίτη τῆς Αἰγύπτου Ζαχαρία. Ἴσως τό Χαρσίκιον πρέπει νά ταυτίσουμε μέ τή μονή «τήν ἐν Χαρσιανῷ», στήν Καππαδοκία, τήν ὁποία ἔκτισε ὁ Ὅσιος Νικηφόρος († 23 Ὀκτωβρίου).
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Μαρτίνου τοῦ Θηβαίου.
Ὁ Ὅσιος Μαρίνος ἔζησε καί ἀσκήτεψε στή Θηβαῒδα τῆς Αἰγύπτου καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀβραάμ, τοῦ ἐν τῷ ὄρει Λάτρῳ ἀσκήσαντος.
Ὁ Ὅσιος Ἀβραάμ ἀπό τήν παιδιή ἡλικία ἀγάπησε τήν ἀγγελι-κή καί μοναχική πολιτεία καί ἀφοῦ διένειμε ὅλη τήν περιουσία αὐτοῦ στούς πτωχούς, ἔγινε μοναχός. Ἦταν τύπος καί παράδειγμα ὁσιακῆς βιοτῆς καί πολιτείας καί πολλοί προσέτρεχαν σέ αὐτόν, γιά νά ὠφεληθοῦν πνευματικά καί νά λάβουν τήν εὐχή του. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ Ὅσιος ἀγαποῦσε τήν ἡσυχία ἔφυγε ἀπό τόν τόπο πού ἀσκήτευε καί ἦλθε στό ὄρος τοῦ Λάτρου, ὅπου διῆλθε τό ὑπόλοιπο τοῦ βίου του μέ νηστεία, προσευχή, δάκρυα καί ἐγκράτεια. Ἐτσι, ἀφοῦ ὑπερέβαλε στήν ἀρετή ὅλους τούς περιευρεθέντες καί ἀφοῦ τούς ἐνουθέτησε τά πρός σωτηρία, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ζαχαρίου, τοῦ ἐν τῆ Λαύρα τοῦ Κιέβου ἀσκήσαντος.
Ὁ Ὅσιος Ζαχαρίας ἔζησε κατά τόν 11ο καί 12ο αἰώνα μ.Χ. καί ἀσκήτεψε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Πέτρου καί Στεφάνου, τῶν ἐν Καζάν μαρτυρησάντων.
Οἱ Ἅγιος Μάρτυρες Πέτρος καί Στέφανος ἐμαρτύρησαν τό ἔτος 1552 στήν περιοχή τοῦ Καζάν ἀπό τούς Μογγόλους.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Παρθενίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Παρθένιος καταγόταν ἀπό τή Μυτιλήνη καί ἐγεννήθηκε ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους, οἱ ὁποῖοι ἐφρόντισαν γιά τήν κατά Θεόν ἀνατροφή του. Ὁ Παρθένιος ἀφοσιώθηκε στίς μελέτες καί ἔγινε ἕνας ἀπό τούς λόγιους τῆς ἐποχῆς του. Ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί λίγο ἀργότερα ἐξελέγη Ἐπί-σκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Χίου. Μετά παρέλευση ἀρκετοῦ χρόνου ἐκλήθηκε στόν πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, περί τά τέλη τοῦ ἔτους 1656.
Ὡς Πατριάρχης ἀναδείχθηκε ἄνδρας εὐλαβής, χρηστός στόν τρόπο, λόγιος καί ζηλωτής ὅλων τῶν ἔργων τῆς εὐσέβειας καί τῆς ἀρετῆς καί ὑποστηρικτής τῆς ἑλληνικῆς παιδείας.
Ἡ ἀγάπη του πρός τήν παιδεία καί τό ἐνδιαφέρον του γιά νά μή σβήσει τό καντῆλι τοῦ φωτός καί τῆς γνώσεως τόν ὁδήγησαν νά ἀπευθύνει ἐπιστολή πρός τό Μητροπολίτη πρώην Νικαίας, ὁ ὁποῖος ἦταν πολύ πλούσιος καί διέμενε στήν Ταυρίδα, πλησίον τοῦ βασι-λέως τῶν Κοζάκων, διά τῆς ὁποίας τόν παρακαλοῦσε νά ἐνισχύσει τό ἔργο τῆς άναπτύξεως τῆς ἑλληνικῆς παιδείας. Ἡ ἐπιστολή αὐτή περιέπεσε στά χέρια τῶν Τούρκων. Ἔτσι ὁ Σουλτάνος Ἰμπραήμ ὁ Α΄ διέταξε τή θανάτωση τοῦ Ἁγίου Παρθενίου.
Ὁ Ἱερομάρτυς Παρθένιος συνελήφθη τό Σάββατο τοῦ Λαζά-ρου, τοῦ ἔτους 1657, καί πιεζόμενος νά δεχθεῖ τόν Ἰσλαμισμό, γιά νά ἀποφύγει τό θάνατο, ἐστάθηκε σταθερός καί ἀκλόνητος στή χριστιανική πίστη. Γιά τό λόγο αὐτό τόν ἐκρέμασαν στήν καγκελωτή πύλη τή λεγόμενη Παρμάκ-Καποῦ. Τό ἱερό λείψανό του παρέμεινε κρεμάμενο ἐπί τρεῖς ἡμέρες καί μετά ἐρρίφθη στή θάλασσα. Ἀργότερα τό περισυνέλεξαν οἱ Χριστιανοί καί τό ἐνταφίασαν μέ εὐλάβεια στή λεγόμενη νῆσο «τῶν Πριγκίπων»[4].
† Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Ὄρους τοῦ Συννέφου, ἐν Τβέρ τῆς Ρωσίας.
† Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τοῦ θαύματος ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Δύο Χριστιανοί φίλοι, ὁ Ἰωάννης καί ὁ Σέργιος, ἔταξαν νά υἱοθετήσουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον σάν σαρκικοί ἀδελφοί, μπροστά στήν ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας στή μονή τῶν Σπηλαίων τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου. Ὁ Ἰωάννης ἦταν πλούσιος καί εἶχε ἕνα ἑπτάχρονο υἱό, τόν Ζαχαρία. Ὁμως ὁ Ἰωάννης ἀρρώστησε πολύ. Πρίν τό θάνατό του ἀνέθεσε τήν ἐπιμέλεια καί φροντίδα τοῦ υἱοῦ του Ζαχαρίου στό φίλο του Σέργιο, στόν ὁποῖο ἐμπιστεύθηκε καί μιά μεγάλη ποσότητα χρυσροῦ, ὥστε νά τά δώσει στόν υἱό του Ζαχαρία, ὅταν αὐτός ἔφθανε σέ ὥριμη ἡλικία.
Ὅταν ὁ Ζαχαρίας μεγάλωσε, ἐζήτησε τό χρυσάφι ἀπό τόν Σέργιο. Ἐκεῖνος ἀρνήθηκε ὅτι εἶχε παραλάβει κάτι τέτοιο ἀπό τόν πατέρα του. Τότε ὁ Ζαχαρίας εἶπε: «Ἀφήσατέ τον νά ὁρκισθεῖ μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἔγινε σαρκικός ἀδελφός μέ τόν πατέρα μου. Καί ἄν ὁρκισθεῖ ὁτι δέν πήρε τίποτε ἀπό τόν πατέρα μου Ἰωάννης, ἐγώ δέν θά ζητήσω τίποτε ἀπό αὐτόν». Ὅταν ὁ Σέργιος ὀρκίσθηκε αὐτό πού ἰσχυριζόταν, ἤθελε νά πλησιάσει, γιά νά ἀσπασθεῖ τήν εἰκόνα, ἀλλά μιά δύναμη τόν ἐκρατοῦσε καί δέν μποροῦσε. Ἄρχισε τότε νά καλίει καί νά φωνάζει πρός τούς Ὅσιους Πατέρες Ἀντώνιο καί Θεοδόσιο: «Μήν ἀφήνετε αὐτόν τόν ἀνελέητο δαίμονα νά μέ καταστρέψει!». Ἦταν δαίμονας πού τοῦ ἐπιτέθηκε κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ.
Μετά ἀπό αὐτό ὁ Σέργιος ἀπεφάσισε νά παραδώσει τό χρυσό στόν Ζαχαρία. Ὅταν ἄνοιξαν τό κιβώτιο διεπίστωσαν ὅτι ἡ ποσότητα εἶχε διπλασιασθεῖ. Ὁ Ζαχαρίας, ἀφοῦ παρέλαβε τό χρυσό, τό προσέφερε στό μοναστήρι καί ἔγινε μοναχός. Ἐκεῖ ἔζησε γιά πολύ καιρό μέ ἄσκηση καί προσευχή καί ἔγινε πλούσιος σέ οὐράνια χαρίσματα.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν!