Την Κυριακή 12 Ιουλίου, εορτή του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία και κήρυξε τον Θείο Λόγο στην πανηγυρίζουσα επι τη μνήμη του Οσίου Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μουτσιάλη.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβαμσιώτατος ευλόγησε το κόλυβο του Οσίου. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:
«Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος».
Ὁ στίχος αὐτός τοῦ προφητάνακτος καί ψαλμωδοῦ Δαβίδ βρίσκει ἀπόλυτη ἐφαρμογή του στόν ἑορταζόμενο σήμερα καί τιμώμενο ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως ὅμως πανηγυριζόμενο στήν Ἱερά αὐτή Μονή, ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.
Διότι ὄντως ὁ Κύριος εἶναι αὐτός πού ἐθαυμάστωσε καί χαρίτωσε καί ἁγίασε καί τίμησε μέ τίς πλούσιες δωρεές του τόν σύγχρονό μας αὐτόν ὅσιο, τόν ὅσιο Παΐσιο.
Ὅλοι γνωρίζουμε ποιός ἦταν ὁ τιμώμενος ὅσιος. Ἦταν ἕνας ἁπλός καί ταπεινός ἄνθρωπος, πού ἔφθασε στό Ἅγιο Ὄρος κινούμενος ἀπό ἀγάπη στόν Θεό καί ζῆλο γιά νά ζήσει τή μοναχική καί ἰσάγγελη ζωή. Ἦταν ἕνας ἁπλός καί ταπεινός μοναχός, πού ἔφερε στήν ψυχή του, μαζί μέ τόν πόνο τῆς προσφυγιᾶς, τήν εὐσέβεια καί τήν ἀσκητική παράδοση τῆς πατρίδος του, τῆς ἁγιοτόκου Καππαδοκίας. Ἦταν ἕνας ἁπλός καί ταπεινός μοναχός, ὅμως ἦταν συγχρόνως καί ἕνας γενναῖος μαχητής τοῦ Πνεύματος, ἕνας ἐργάτης τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος, ἕνας μύστης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, πού ἔκρυβε, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, κάτω ἀπό τόν σκώλωπα τῆς σαρκός τό μεγαλεῖο τῶν οὐρανίων ἀποκαλύψεων τίς ὁποῖες ἀξιώθηκε νά ζήσει.
Καί δέν χρειάζεται νά ἀναζητήσει κανείς τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο «ἐθαυμάστωσε» καί ἐπί γῆς καί στόν οὐρανό τόν ὅσιο Παΐσιο ὁ Θεός, διότι εἶναι σαφής καί ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πού λέγει: «ἐπί τίνα ἐπιβλέψω, εἰ μή ἐπί τόν καθαρόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου;»
Καθαρός καί ἡσύχιος, ταπεινός καί ὑπάκουος στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ ὅσιος Παΐσιος. Γι᾽αὐτό καί ἐπέβλεψε τόσο πολύ ὁ Θεός ἐπ᾽ αὐτόν καί τόν χαρίτωσε καί τόν κόσμησε μέ οὐράνια χαρίσματα καί δωρεές, ὥστε νά προστρέχουν σέ αὐτόν ἐν ζωῇ ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας καί μορφώσεως, ζητώντας τίς συμβουλές του καί τήν εὐχή του. Γι᾽ αὐτό, τόσο ὅσο ζοῦσε ὅσο καί μετά τήν κοίμησή του ὑποκλίνονται μέ σεβασμό οἱ σοφοί καί οἱ ἐπιστήμονες τοῦ κόσμου, ἐντρυφοῦν στούς λόγους καί στίς διδαχές του οἱ θεολόγοι, τόν ἐπικαλοῦνται οἱ εὐσεβεῖς πιστοί καί ἐνισχύονται μέ τίς πρεσβεῖες του ὅσοι τίς ζητοῦν, ἰδιαιτέρως ὅμως ὅσοι εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν συναντήσουμε καί νά τόν γνωρίσουμε, ὅπως καί οἱ παλαιότερες ἀδελφές τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Ἀδελφότητος, οἱ ὁποῖες συνεδέοντο μαζί του πνευματικά.
Καί αὐτό εἶναι ὄντως ἕνα θαῦμα, ἕνα θαυμαστό γεγονός, τό ὁποῖο ἐπιτελεῖ ὁ Θεός γιά νά δοξάσει τόν ἐκλεκτό δοῦλο του, ἀλλά καί γιά νά δείξει σέ μᾶς ποιός εἶναι ὁ τρόπος καί ποιός εἶναι ὁ δρόμος γιά νά ἑλκύσουμε τή χάρη του καί νά τόν πλησιάσουμε.
Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς στήν ψυχή μας τήν ταπείνωση καί τήν ἁπλότητα, τίς δύο μεγάλες αὐτές ἀρετές πού κοσμοῦσαν τήν ψυχή τοῦ τιμωμένου ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτη. Οἱ ἀρετές αὐτές ἔχουν μεγάλη σημασία καί μεγάλη ἀξία ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας, κατά τίς ὁποῖες ὁ ἐγωισμός κυριαρχεῖ παντοῦ, σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, καί ὅλοι πιστεύουμε ὅτι εἴμεθα κάτι σπουδαῖο καί μεγάλο. Κυριαρχεῖ στίς ἡμέρες μας, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ ἁπλότητα συκοφαντεῖται καί χλευάζεται ὡς ἀφέλεια καί ἡ ταπείνωση ὡς ἔλλειψη προσωπικότητος καί δυνάμεως.
Οἱ κρίσεις ὅμως γιά τίς δύο μεγάλες ἀρετές, τήν ἁπλότητα καί τήν ταπείνωση, εἶναι κοσμικές, εἶναι ἀπόψεις ἀνθρώπινες, πού διαστρεβλώνουν τήν ἀλήθεια καί προσπαθοῦν νά μᾶς παρασύρουν σέ δρόμο ἀντίθετο ἀπό αὐτό τοῦ λόγου καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑψηλοφροσύνη μπορεῖ νά μᾶς δημιουργοῦν πρόσκαιρα τήν ἰδέα ὅτι ἔχουμε ἀξία, ὅτι μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε ὅ,τι θέλουμε, ὅτι ἀξίζουμε τόν σεβασμό καί τήν τιμή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά δέν μᾶς βοηθοῦν νά βαδίσουμε τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, δέν μᾶς βοηθοῦν νά πλησιάσουμε τόν Θεό.
Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑψηλοφροσύνη κάνουν τόν ἄνθρωπο εὐάλωτο στήν ἁμαρτία, γιατί δέν τόν ἔχει τή θεία χάρη νά τόν συνοδεύει καί νά τόν σκεπάζει, καθώς «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν».
Ἀντίθετα, ὅποιος ἀγωνίζεται νά ἀποκτήσει τήν ταπείνωση, αὐτός βαδίζει τόν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς ἀρετῆς, διότι ἡ ταπείνωση δέν εἶναι μόνο προϋπόθεση κάθε ἀρετῆς, ἀλλά καί ἐκείνη πού διαφυλάττει ὅ,τι κερδίζουμε στόν πνευματικό μας ἀγώνα. Γι᾽ αὐτό καί οἱ πατέρες διδάσκουν ὅτι ὁποιαδήποτε ἀρετή δέν συνοδεύεται ἀπό τήν ταπείνωση, σύντομα θά ἐξαφανισθεῖ καί ἀποδειχθεῖ μάταιος ὁ κόπος μας γιά τήν ἀπόκτησή της, διότι ἡ ὑπερηφάνεια ἀνοίγει τή θύρα στόν κλέπτη τῶν πνευματικῶν θησαυρῶν, τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται νά μᾶς τούς στερήσει.
Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, πού τιμοῦμε σήμερα τόν ὅσιο Παΐσιο, νά ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωση καί τήν ἁπλότητα, πού ἔκαναν τόν ἑορταζόμενο ὅσιο νά ξεχωρίζει καί νά διακρίνεται ὄχι μόνο ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά ξεχωρίζει καί νά διακρίνεται στά μάτια τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἔχουμε διά τῶν πρεσβειῶν του τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά προκόπτουμε στήν ἐν Χριστῷ ζωή καί νά κερδίσουμε τή σωτηρία μας.
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο info@poimin.gr άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
