Πανηγυρικός Ἑσπερινός τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στό Παλαιό Φάληρο

Ὅπως κάθε χρόνο, τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, πανευφήμων καί Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, Παρασκευή 28 Ἰουνίου, τελέσθηκε στόν αὔλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου στό Ξηροτάγαρο Παλαιοῦ Φαλήρου, ὁ καθιερωμένος Πανηγυρικός Ἑσπερινός πρός τιμήν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, χάρις στόν ὁποῖο ἡ Πατρίδα μας δέχτηκε τόν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

Στόν Ἑσπερινό χοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών, μέ τήν παρουσία καί συμμετοχή ὁλόκληρου σχεδόν τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί πλῆθος πιστῶν χριστιανῶν, κυρίως ἀπό τήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Παλαιοῦ Φαλήρου, ἀλλά καί ἀπό τίς λοιπές ὅμορες ἐνορίες. Προσῆλθαν γιά νά τιμήσουν στόν τόπο πού ἀποβιβάστηκε, ἐρχόμενον ἀπό τή Βέροια στήν Ἀθήνα, τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολο, Κήρυκα τῶν Ἐθνῶν καί Ἱδρυτή τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Παῦλο.

Τήν πανηγυρική ὁμιλία, κατά τόν ἑόρτιο Ἑσπερινό, ἐκφώνησε ὁ Αἰδ. Πρεσβ. Σπυρίδων Χιόνης, θεολόγος – νομικός, Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Ἀργυρουπόλεως, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στόν λόγο τοῦ σταυροῦ.

Ὁ ὁμιλητής ὑπογράμμισε ὅτι δέν θά κάναμε λάθος, ἄν ἰσχυριζόμασταν πώς τόν ἀπόστολο Παῦλο τόν ἀπασχολεῖ ἕνα πρόβλημα διαχρονικό : Ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀπελευθέρωσή του ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τίς συνέπειές της, τόν θάνατο. Ἡ ἁμαρτία σάν ἀσθένεια κατοικεῖ μέσα του, τόν κάνει νά ἐπαναλαμβάνει τίς ἴδιες καί τίς ἴδιες πράξεις πού σιχαίνεται, πού δέν τίς θέλει. Γιατί τήν ἴδια στιγμή πού κατεργάζεται τήν ἀνομία, τήν ἴδια στιγμή ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει τό ἀγαθό, τό σωστό, τήν ἀρετή, τή θεοφιλή ζωή. Ἀλλά «πεπραμένος ὑπό τήν ἁμαρτίαν» καθώς εἶναι, διαπράττει αὐτό πού δέν θέλει, αὐτό πού στίς στιγμές τῆς ὀρθοφροσύνης του μισεῖ. Διαπράττει τήν ἁμαρτία! Πρόκειται γιά ἕναν φαῦλο κύκλο νόμου – ἁμαρτίας – ἐνοχῆς. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι βαθιά δυστυχισμένος : «Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τίς μέ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου»; «Τί δυστυχισμένος ἀληθινά πού εἶμαι;», θά ἀναφωνήσει στό 7ο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς. Δηλαδή, ποιός μπορεῖ νά μέ λυτρώσει ἀπό τήν ὕπαρξη αὐτή πού ἔχει ὑποταχθεῖ στόν θάνατο;

Ἐν συνεχείᾳ τόνισε ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπορρίπτει καί τίς τρεῖς ἀπαντήσεις τῆς ἐποχῆς του στό ἐρώτημα περί λυτρώσεως : (α) Ἀπορρίπτει τίς θρησκεῖες καί τίς λατρεῖες τοῦ ἑλληνορρωμαϊκοῦ κόσμου, διότι εἶναι εἴδωλα. Μέ ἄλλα λόγια, εἶναι προβολές τοῦ ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ καί τῆς ἀνθρώπινης ἀνάγκης. (β) Ἀπορρίπτει τή φιλοσοφία, διότι δέν ὁδηγεῖ σέ σχέση μέ τόν Θεό, οὔτε ἐξυψώνει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά τόν παραδίδει σέ μάταιους συλλογισμούς δίχως ὠφέλεια, δίχως ἀνάπαυση. Καί (γ) ἀπορρίπτει καί τόν Ἰουδαϊκό νόμο. Αὐτός, ὁ Ἑβραῖος, ὁ πιστός τηρητής τῶν πατρικῶν παραδόσεων, ὁ εὐσεβής Φαρισαῖος, ἀπορρίπτει τόν Νόμο! Ὁ μωσαϊκός νόμος μέ τίς ἐντολές του καταδεικνύει τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἅγιος, ἀλλά ἀπό μόνος του δέν λυτρώνει τόν ἄνθρωπο. Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ λύτρωση;

«Ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν» (Α΄ Κορ. 1,23) θά γράψει ἀργότερα στούς Κορινθίους. Δηλαδή, ἐμεῖς ὅμως κηρύττουμε τόν σωτήρα Χριστό καί μάλιστα σταυρωμένο· ἕνα κήρυγμα προσβλητικό γιά τούς Ἰουδαίους κι ἀνόητο γιά τούς Ἐθνικούς. Ὁ Χριστός, ὁ σταυρός Του. Αὐτό εἶναι τό κεντρικό μήνυμα τοῦ Παύλου, ὁ πυρήνας τοῦ κηρύγματός του.

Ὁλοκληρώνοντας τήν ὁμιλία του ὁ π. Σπυρίδων Χιόνης εἶπε ὅτι, στόν σταυρό ὁ Ἰησοῦς Χριστός πέθανε γιά τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀπό ἄφατη γι’ αὐτούς ἀγάπη. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι πλέον ἀποξενωμένος ἀπό τόν Θεό ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του. Δέν ὑπόκειται στήν «ὀργή» τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἐπέλθει εἰρήνη καί καταλλαγή διότι ἡ ἁμαρτία, τό ἐμπόδιο αὐτό, ἤρθη διά τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ.

Στό τέλος τοῦ Πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Σεβασμ. Ποιμενάρχης μας κ. Συμεών, ἀφοῦ εὐχαρίστησε τόν ὁμιλητή π. Σπυρίδωνα, προέτρεψε τούς πιστούς νά διαβάσουν τίς δεκατέσσερεις ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου, καί εὐχήθηκε ἔτη πολλά σέ ὅσους φέρουν τά ὀνόματα τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων, ἁγίων Πέτρου καί Παύλου καί ἔχουν τά ὀνομαστήριά τους.