Εἴδαμε στήν προηγούμενη Κυριακή γιά τήν αἰτία τῆς Θείας Λατρείας, δηλαδή τήν ἀνάγκη νά ἀπευθύνεται ὁ πιστός στόν Πλάστη του καί Λυτρωτή του. Καί νά Τοῦ ἐκφράζει τήν ἀγάπη του, τήν εὐγνωμοσύνη του-ταυτόχρονα καί τά αἰτήματά του.
Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τόν τρόπο τῆς Λατρείας μας. Οἱ Ἀπόστολοι, θέλοντας νά ζοῦν καί νά λατρεύουν κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ρώτησαν τόν Ἰησοῦ: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι».
Καί ὁ Κύριος τούς ὑπέδειξε τό «Πάτερ ἡμῶν». Ἀπό ἐκείνη τήν διδαχή τοῦ Χριστοῦ πηγάζει καί ὁ τρόπος τῆς λατρείας τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
α) Πρῶτα ἀπ΄ὅλα ἀπευθύνονται στόν Κύριό τους, ὅπως θά ἀπευθύνονταν στόν πατέρα τους. Ἡ αἴσθηση τοῦ «πατέρα» στόν ἄνθρωπο εἶναι αἴσθηση ἐμπιστοσύνης, ἀγάπης, σεβασμοῦ καί αἰτήματος συγχωρήσεως τῶν λαθῶν μας. Κυρίως, ὅμως, αἴσθηση ἐμπιστοσύνης. Ὁ δέ φόβος τοῦ πατέρα εἶναι στήν πραγματικότητα φόβος ἀποκαλύψεως τῶν ἄσχημων πτυχῶν τοῦ ἑατοῦ μας. β) Ἔπειτα -εἴτε στήν προσωπική προσευχή, εἴτε στήν ὁμαδική – μιλᾶμε γιά ὅλους μας ˙ ἔχουμε συνεχώς τήν ἐπίγνωση πώς ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, πώς τίποτε δέν εἶναι ἰδιωτικό ἤ ἀτομικό. Γι΄αὐτό καί μιλᾶμε στόν πληθυντικό: «ἡμῶν», «ἡμῖν» κλπ. Δηλαδή ζητάμε ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό μας ἀλλά γιά ὅλους.
γ) Ἔχουμε συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος μας καί ζητάμε γι΄αὐτό συγγνώμη ἀπό τόν Πατέρα μας.
δ) Ἀποφεύγουμε τήν ὑποκρισία καί τήν κατάκριση. Δηλαδή ἔχουμε συγχωρήσει καί τούς ἀδελφούς πού μᾶς ἀδίκησαν.
ε) Καταλήγουμε στήν δοξολογία τοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων, τοῦ ἄπειρου Θεοῦ, τοῦ Παντοδύναμου καί Πανάγαθου.
Αὐτά τά πέντε χαρακτηριστικά διατρέχουν κάθε Λατρευτική μας πράξη. Κάθε τελετουργία καί τύπο τῆς Ἐκκλησίας.
π.Π.Μαρ.