Όσοι πόνεσαν… αυτόν τον καιρό…

Όσοι πέρασαν με πόνο αυτή τη φοβερή Μ. Τεσσαρακοστή.

Όσοι έκλαψαν ή απλά δάκρυσαν και λυπήθηκαν κατάβαθα για όλα αυτά τα μέτρα για την Εκκλησία και το λαό…

Όσοι μίλησαν ειλικρινά ο ένας στον άλλο και εξέφρασαν τη θλίψη τους για τις κλειστές εκκλησίες.

Όσοι προσευχήθηκαν και ζήτησαν δικαιοσύνη από τον Αληθινό και Ζωντανό Θεό…

Όσοι δεν κατάπιαν αμάσητα τα δελτία ειδήσεων των ακριβοπληρωμένων καναλιών…

Όσοι δεν σταμάτησαν τη νηστεία της Μ. Τεσσαρακοστής, αν και ήξεραν ότι δεν θα μεταλάβουν.

Όσοι μπήκαν στον κόπο να ψάξουν μέσα στο απέραντο διαδίκτυο, αλλά και μέσα στην ψυχή τους την αλήθεια για τη δοκιμασία.

Όσοι δεν φοβήθηκαν την εξουσία, αλλά και την επικινδυνότητα ενός ιού, και είπαν: «Δεν πειράζει, εγώ θα εκκλησιασθώ, θα μεταλάβω κι ας πεθάνω για τον Χριστό».

Όσοι κουράστηκαν και περπάτησαν και κινδύνεψαν για να βρούνε κατακόμβες, για να μη χάσουν τη Θ. Κοινωνία…

Όσοι δεν συμβιβάστηκαν με την τηλεόραση και τον εγκλεισμό και πήγαν να συμπαρασταθούν στους μοναχικούς ιερείς και σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη.

Όσοι δεν λυπήθηκαν να ξυπνήσουν νωρίς τα παιδιά τους και να τα πάνε έστω έξω από το ναό να τα κοινωνήσουν.

Όσοι ιερείς τόλμησαν να πειθαρχήσουν στο Θεό και όχι στον Καίσαρα και λειτούργησαν μετά δακρύων το Σώμα και το Αίμα του Χριστού κάπου μέσα στα αχανή αστικά κέντρα, μέσα σε σπίτια, σε υπόγεια, σε δάση και ησυχαστήρια, «εν σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» (Εβρ. ια΄ 38).

Όσοι αξιώθηκαν να κοινωνήσουν με ταπείνωση και με καρδιακό πόνο και για όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν, αν και ήθελαν να μετάσχουν του Ποτηρίου της Ζωής.

Όσοι δεν λογάριασαν τα 150 ή τα 300 €, ακόμη και το πεντοχίλιαρο, υπέρ Χριστού και Εκκλησίας.

Όσοι δυσκολεύτηκαν επειδή ζούνε σε ακραία φτώχεια και έμειναν λόγω προστίμων κλεισμένοι στα σπίτια τους παρά τη θέλησή τους.

Όσοι επίσκοποι και ιερείς έσπασαν τον αποκλεισμό, ή έκλαψαν με το λαό, ή έστω φώναξαν και διαμαρτυρήθηκαν και «ορκίστηκαν» να μη ανεχθούν άλλη τέτοια ταπείνωση για την Νύμφη του Χριστού Εκκλησία.

Όσοι, έστω εκ των υστέρων, κατάλαβαν το λάθος και την αδικία που υπέστη η Εκκλησία και ενώ βιάστηκαν να τοποθετηθούν, τώρα ανακρούουν «εν μετανοία πρύμναν».

Όσοι άκουσαν τους Γεροντάδες του Αγίου Όρους και έβαλαν προτεραιότητες Θεού στην προκείμενη συγκυρία.

Όσοι αστυνομικοί δεν βιάστηκαν να αντιδράσουν στα τηλέφωνα και στα βιντεάκια των καταδοτών και προδοτών και σεβάστηκαν την εκκλησία και τη συνείδησή τους.

Όσοι ένιωσαν τον εμπαιγμό στο πετσί τους, αλλά δεν τόλμησαν να τον κοινοποιήσουν προς τα έξω από κάποιον υπολογισμό για τη δουλειά ή την οικογένειά τους.

Όσοι μέρα νύχτα έμειναν στο σπίτι τους και προσεύχονταν, επειδή τα παιδιά τους επηρεασμένα από τα φοβικά συνθήματα της τηλεενημέρωσης δεν τους άφησαν να ξεμυτήσουν από το σπίτι.

Όσες ζύμωναν πρόσφορα αυτές τις μέρες και τα πήγαιναν έξω από τους ναούς να διαβασθούν, χωρίς οί ίδιες να μπορούν να λειτουργηθούν.

Όσοι ξεροστάλιαζαν έξω από τις κλεισμένες εκκλησιές πότε θ΄ανοίξουν να ασπαστούν το Σταυρό και τον Επιτάφιο.

Όσοι περίμεναν με λαχτάρα το άγιο Φως που όμως δεν έφτασε ποτέ στην πόλη τους.

Όσοι κληρικοί δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με τις άδειες εκκλησιές και τέλεσαν με συνοχή καρδίας καθ΄υπακοή τις μοναχικές ακολουθίες χωρίς να μπορέσουν να δώσουν ποτέ μια εξήγηση σε όλο αυτό που γινόταν.

Όσοι αρχιερείς ζήτησαν συγγνώμην από το Θεό και το λαό και δεσμεύτηκαν ότι θα μιλήσουν και θα ορθοτομήσουν στην κατάλληλη ώρα.

Όσοι έδωσαν υπόσχεση στον εαυτό τους και στο Θεό να αγωνιστούν για μια «Ζώσα και ελεύθερη Εκκλησία».

Όσοι δεν ξεγελάστηκαν και δεν είπαν στις όποιες δημοσκοπήσεις ότι « εκείνο που μας έλειψε ήταν το κομμωτήριο» και όχι η Εκκλησία.

Όσοι αναγκάστηκαν να μείνουν μόνοι στα χωριά τους χωρίς τα παιδιά και τα εγγόνια τους ή αποκλεισμένοι σε άλλα σπίτια και δωμάτια από τον φόβο δήθεν της μεταδοτικότητας της νόσου.

Όσοι έσπασαν το φράγμα του ήχου και άνοιξαν τέρμα μεγάφωνα, τηλεοράσεις, κόρνες ναών και κοινοτικών γραφείων, για να ακούσουν οι πολλοί το Μήνυμα της Αναστάσεως.

Όσοι ιερείς πήγαν τελικά και κοινώνησαν αρρώστους, ετοιμοθανάτους κλπ και έκαναν το αυτονόητο καθήκον τους.

Όσοι κράτησαν κλειστό το στόμα τους και δεν μαρτύρησαν σε επικίνδυνους την Εκκλησία της Ερήμου.

Όσοι δεν συμβιβάστηκαν με την αισχροκέρδεια και κράτησαν τις τιμές στα ράφια των καταστημάτων τους αμετακίνητες.

Όσοι δεν κολακεύτηκαν και δεν βολεύτηκαν με τα 400, 600, 800 € και ησύχασαν λέγοντας ότι καλά περάσαμε και φέτος το Πάσχα.

Όσοι σκέφτονται να αντισταθούν στον επερχόμενο υποχρεωτικο πονηρό (;) εμβολιασμό.

Όσοι τέλος παρά την οποιαδήποτε διαφορετική νοοτροπία και ιδεολογία υποστήριξαν το δίκιο της Εκκλησίας του Χριστού.

Όλοι αυτοί, και όσοι άλλοι, τους οποίους δεν κατανονομάσαμε «δι΄ άγνοιαν ή λήθην ή πλήθος ονομάτων», όλοι αυτοί που δεν συμβιβάστηκαν με τους «εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» (Φιλιπ. γ΄18), όλοι αυτοί, δεν θα χάσουν τον ουράνιο μισθό τους, τη δικαίωση των πόθων τους, τη δόξα της Αναστάσεως, τη χαρά της Εκκλησίας, τα Τίμια Δώρα του Χριστού μας.

Καθόλου απίθανο, ότι όλοι αυτοί δε θα χάσουν και την επαλήθευση των προφητειών και την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία της Ορθοδοξίας μας στην Μεγάλη Εκκλησία στην Αγιά Σοφιά, στην πόλη των Ονείρων μας.

«Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν, ευθύτητας είδε το πρόσωπον Αυτού» (Ψαλμ. ι΄7).

«Θεός εστι ο δικαιών» (Ρωμ. η΄33).