«Αγαπητοί μου Πατέρες και αγαπητοί μου Αδελφοί,
Βρίσκομαι σήμερα εδώ στο Κουμαρίτσι, σε αυτό το μπαλκόνι της Ρούμελης, σε αυτό το μπαλκόνι της Οίτης, σε αυτό το μπαλκόνι της ελευθερίας.
Ξέρετε, μία διαφορά μας με τους κατά ανατολάς γείτονές μας, που ασεβούν σήμερα και βλασφημούν και υβρίζουν τα ιερά και τα όσια του χριστιανισμού, μία μεγάλη διαφορά μας είναι, ότι εμείς στην αρχιτεκτονική μας έχουμε μπαλκόνια, ενώ στη δική τους αρχιτεκτονική δεν έχουν μπαλκόνια. Η δική τους αρχιτεκτονική, και δεν το λέω με καμιά διάθεση εχθρότητας, είναι καταδικασμένη να κοιτάει κάτω στη γη και πάντοτε τα σπίτια τους τα χτίζανε στους βάλτους, όχι όπως οι Ρωμιοί, στα ψηλά βουνά με μπαλκόνια και με ανοιχτή θέα.
Χαίρομαι λοιπόν που βρίσκομαι εδώ και σήμερα, που είναι μία πολύ δύσκολη μέρα για το χριστιανισμό, θα ήθελα εδώ από το Κουμαρίτσι της Φθιώτιδος να εκφράσω πρώτιστα σαν απλός χριστιανός και κατόπιν σαν Επίσκοπος, το παράπονό μου από το δήθεν πολιτισμένο κόσμο.
Η Αγία Σοφία είναι μνημείο του ενωμένου χριστιανισμού, του αδιαίρετου χριστιανισμού. Είναι μνημείο όλων των πολιτισμένων ανθρώπων, του πολιτισμένου κόσμου. Αν λοιπόν υπήρχαν πραγματικά πολιτισμένοι άνθρωποι, θα έπρεπε σε όλες τις χώρες του κόσμου, όλοι σήμερα να είναι στους δρόμους.
Αλλά δυστυχώς έτσι κατάντησε η ανθρωπότητα: είμαστε ικανοί να βγαίνουμε στους δρόμους για χίλια δυο άλλα πράγματα και να κάνουμε ακόμη και παρελάσεις υπερηφάνειας για δήθεν διαφύλαξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την περιφρούρηση κάθε εκκεντρικότητας και αυτά τα οποία αγγίζουν τις ρίζες του πολιτισμού, τις ρίζες του σύγχρονου πολιτισμού, του δυτικού πολιτισμού, αφήνουν ασυγκίνητη δυστυχώς την Δύση και το Δυτικό χριστιανισμό.
Να προσευχηθούμε, να κλάψουμε, να μετανοήσουμε, να προβληματιστούμε και να παρακαλέσουμε το Θεό να εκπληρώσει θα έλεγα όχι τις προφητείες, αλλά να εκπληρώσει τους πόθους όλων αυτών που μέσα στους αιώνες έχυσαν το αίμα τους, όχι απλώς για την ελπίδα της λευτεριάς, αλλά για το όνειρο, ότι «πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα ναι».
Θα ήθελα λοιπόν σήμερα εδώ από το Κουμαρίτσι, το ελάχιστο που μπορούμε, να ψάλλουμε όλοι μαζί, να ψάλλουμε «Τη Υπερμάχω».
Και επειδή οι δοκιμασίες φανερώνουν τα αισθήματα και τις προθέσεις του καθενός και φανερώνουν τους φίλους των Εθνών και των Λαών, τούτη η δοκιμασία είναι μία πρόκληση για να φανούν, αν υπάρχουν, φίλοι και ποιοι είναι, φίλοι στην πράξη και όχι στα λόγια.
Αλλά είναι και μία ευκαιρία σε όλους αυτούς που το παίζουν κατά καιρούς προοδευτικοί, άνθρωποι τάχατες της προόδου, διανοούμενοι, πνευματικοί άνθρωποι και υπερασπιστές των δικαιωμάτων αυτού του τόπου, να δούμε αν θα είναι τούτη την ώρα τόσο λαλίστατοι, όσο είναι κατά καιρούς. Είναι ώρα πρόκλησης και ευθύνης».
