Δεν υπάρχει θέμα ή πρόβλημα που να αφορά στον άνθρωπο και συγκεκριμένα στη σωτηρία του ανθρώπου και να μην έχει απαντηθεί από την Αγία Γραφή και την Πατερική θεολογία. Αυτό το αναφέρω προς απάντηση όλων εκείνων που επιδιώκουν μια μεταπατερική αναδόμηση της θεολογίας και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, την κοινωνία και γενικά την κτιστή πραγματικότητα, επηρεασμένοι από φιλοσοφικά ρεύματα και κοιωνιολογικά σχήματα. Μετά θλίψεως μάλιστα, βλέπουμε αυτό να επιτυγχάνεται και έγινε μάλιστα πολύ φανερή αυτή η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, ειδικά κατά την παρούσα περίοδο που διανύουμε.
Όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, με τα μέτρα τα οποία επιβάλλονται εντός των ιερών ναών, όπως η χρήση της μάσκας – ήκουσα μάλιστα ιερομόναχο να βάζει στην ίδια κατηγορία εκκλησίες και αεροδρόμια – η απαγόρευση του ασπασμού των ιερών εικόνων, του ιερού Ευαγγελίου και της χειρός του ιερέως, μου θυμίζει μια περικοπή από τις Πράξεις των Αποστόλων, πιο συγκεκριμένα το πέμπτο κεφάλαιο, το οποίο αναφέρεται στον Ανανία και τη Σαπφείρα. Αυτοί οι δυο ήσαν ένα ανδρόγυνο, το οποίο ηκολούθησε τους αποστόλους και έγιναν μέλη της πρώτης χριστιανικής κοινότητος. Ο τρόπος με τον οποίο ζούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ήταν ο κοινοβιακός. Ζούσαν με κοινοκτημοσύνη, χωρίς τίποτε να ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς, αλλά χωρίς και πάλι να στερούνται αγαθών απαραιτήτων για την εν τω κόσμω διαβίωση τους. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο απόστολος Λουκάς: «οὐδὲ γὰρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· ὅσοι γὰρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένων καὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων· διεδίδετο δὲ ἑκάστῳ καθότι ἄν τις χρείαν εἶχεν».(Πραξ. 4,34-35). Ο Ανανίας, λοιπόν πώλησε ένα κτήμα, με σκοπό να δοθεί το αντίτιμο στους Αποστόλους. Με παρότρυνση, εντούτοις της γυναίκας του, κράτησαν ένα μέρος για τον εαυτό τους.
Οι δυο άνθρωποι αυτοί, όπως παρατηρούμε διακρίνονται για την ολιγοπιστία τους και τον ανθρωποκεντρισμό τους. Ίσως ενδόμυχα να σκέπτονται τα εξής: «Καλή η νέα αυτή διδασκαλία, καλός ο Χριστός, καλή η ζωή στην κοινότητα, μα αν όλα αυτά τελειώσουν εμείς δεν θα έχουμε τίποτε απολύτως, ας κάνουμε, λοιπόν, ότι εμείς νομίζουμε προς δικό μας όφελος». Μήπως αυτή η στάση θυμίζει την σημερινή κατάσταση; Λέμε σήμερα: «καλή η Εκκλησία, καλά τα κηρύγματα καλά όλα, αλλά ας βάλουμε και τη μάσκα μες στην Εκκλησία, γιατί ίσως να μην είναι όλα έτσι». Δεν απέχουμε, λοιπόν, πολλοί από τον Ανανία και τη Σαπφείρα. Όπως αυτοί, έτσι και εμείς θέλουμε να αισθανόμαστε μια βεβαιότητα, την οποία δεν μας την παρέχει ο Θεός, αλλά οι δικές μας ενέργειες. Λέμε και ακούμε το «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθόμεθα», δίχως να το πιστεύουμε πραγματικά.
Η διήγηση των πράξεων δεν τελειώνει όμως τόσο απλά, για την ακρίβεια δεν τελειώνει ανώδυνα για τους δυο. Ο Θεός πληροφόρησε τον Απόστολο Πέτρο για την ενέργεια αυτή του ζεύγους και εκείνος είπε στον Ανανία τα εξής: «Ανανία, διατί ἐπλήρωσεν ὁ σατανᾶς τὴν καρδίαν σου, ψεύσασθαί σε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον καὶ νοσφίσασθαι ἀπὸ τῆς τιμῆς τοῦ χωρίου; 4 οὐχὶ μένον σοι ἔμενε καὶ πραθὲν ἐν τῇ σῇ ἐξουσίᾳ ὑπῆρχε; τί ὅτι ἔθου ἐν τῇ καρδίᾳ σου τὸ πρᾶγμα τοῦτο; οὐκ ἐψεύσω ἀνθρώποις, ἀλλὰ τῷ Θεῷ»(Πραξ.5,3-4). Μέχρι και τη στιγμή που ο Ανανίας έλαβε τα χρήματα του κτήματος, δεν είχε αμαρτία, του ανήκαν, αυτή την έκανε, όταν με δόλο και μάλιστα σατανικό τρόπο, μηχανεύεται να κάμει αυτή την πράξη, όταν αποφάσισε δηλαδή να «εξαπατήσει» το Θεό. Μάλιστα, τι λέγει ο Πέτρος; Ότι με αυτή του την κίνηση ο Ανανίας, δεν είπε ψέματα σε κάποιον άνθρωπο, αλλά στο Άγιο Πνεύμα. Και ακούγοντας αυτά τα λόγια, λέγουν οι Πράξεις, εξέπνευσε, όπως το ίδιο συνέβη λίγο αργότερα και στην γυναίκα του.
Αυτή, λοιπόν, είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος και επειδή, όπως ο ίδιος ο Χριστός λέγει, ότι: «Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοίς ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ούκ αφεθήσεται τοίς ανθρώποις… ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. 12,31-32), αυτοί δύο δεν είχαν δυνατότητα μετάνοιας και έτσι απέθαναν. Σήμερα, συμβαίνει το ίδιο πράγμα, δια των ενεργειών μας βλασφημούμε το Άγιο Πνεύμα. Ποια είναι η βασφημία αυτή; Θα μας πει ο σύγχρονος Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Είναι η βλασφημία κατά της αλήθειας και της ζωής, που προέρχονται από το Άγιο Πνεύμα του Θεού». Ο Θεός δεν μας τραβά βιαίως να γίνουμε μέτοχοι της Μυστηριακής Ζωής της Εκκλησίας, του ίδιου δηλαδή του Σώματος του Χριστού, όταν όμως εμείς το αποφασίσουμε, τότε μας θέλει ολοκλήρους και απολύτως, όπως ακριβώς συνέβη με τον Ανανία και τη Σαπφείρα. Δεν γίνεται να μεριζόμαστε, να είμαστε και με το Θεό και με τον κόσμο, δηλαδή το κοσμικό φρόνημα. Μα θα αναρωτηθεί κανείς: «γιατί εμείς δεν πεθαίνουμε, όπως εκείνοι;». Ο θάνατος δεν είναι μόνο ο χωρισμός του σώματος από τη ψυχή αλλά και ο χωρισμός της ψυχής από το Θεό, πρωτίστως, δηλαδή, ο πνευματικός θάνατος. Όταν επομένως εωσφορικά κάποιος εμμένει στην άποψη, ότι εντός του Μυστηριακού Σώματος του Χριστού, εντός της Εκκλησίας, μεταδίδονται ασθένειες, δηλαδή, υποτάσσει το Θεό στις παρα φύσει συνέπειες της μεταπτωτικής κτιστής πραγματικότητας, αλλά και τους φυσικούς νόμους, πάλι όπως εμείς γνωρίζουμε μετά την πτώση, τότε αυτός είναι ήδη νεκρός, είτε είναι λαϊκός, είτε ιερέας, είτε ακόμη και επίσκοπος.
Παναγιώτης Β. Σελίμος
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο info@poimin.gr άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
