Η Δ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(14-4-2013)
Ἡ Δ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν σήμερα καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει τήν ἀσκητική μορφή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, συγγραφέως τῆς Κλίμακος.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης σέ ἡλικία 16 περίπου ἐτῶν προσέφερε τόν ἑαυτό του στόν Χριστό ὡς «θυσίαν εὐάρεστον καί δεκτήν», μέ τό νά εἰσέλθῃ στόν ζυγό τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας στό ὄρος Σινᾶ.
Ὑποτάχθηκε καί ἐμπιστεύθηκε τήν ψυχή του σέ ἕνα ἄριστο κυβερνήτη, ἕναν ἅγιο Γέροντα ἀσκητή, καί ἔτσι ἀκίνδυνα ἐταξίδευε τό μεγάλο, ἐπικίνδυνο καί τρικυμιῶδες ταξείδι τῆς παρούσης ζωῆς μέ θαυμαστή ἄσκησι καί αὐταπάρνησι.
Ἀφοῦ λοιπόν ἔτσι πολιτεύθηκε ἐπί 19 χρόνια καί στολίσθηκε μέ τά κατορθώματα τῆς μακαρίας ὑποταγῆς, ὅταν πιά ὁ ἅγιος Γέροντας πού τόν ἐπαιδαγώγησε εἶχε φύγει ἀπό αὐτή τή ζωή, τότε ἀποδύθηκε καί ὁ ἴδιος στόν ἀγῶνα τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς, κρατῶντας στά χέρια του σάν ὅπλα δυνατά τίς ἱερές εὐχές τοῦ Γέροντά του, γιά νά καταρρίψη μέ αὐτές τά ὀχυρώματα τοῦ σατανᾶ.
Σέ ἕνα ἐρημητήριο, πού ἀπεῖχε 8 χιλ. ἀπό τό Μοναστῆρι τοῦ Σινᾶ διαβίωσε 40 ὁλόκληρα χρόνια, χωρίς ὀκνηρία καί ἀμέλεια, πυρπολούμενος πάντοτε ἀπό τόν διακαῆ ἔρωτα καί τήν φλόγα τῆς θείας ἀγάπης.
Ἔτρωγε ἀπ’ ὅλα ὅσα ἐπιτρέπονται στούς Μοναχούς, πολύ λίγο ὅμως. Ἔτσι ὥστε μέ μεγάλη σοφία νικοῦσε συγχρόνως τό κέρας τῆς ἀλαζονείας καί τῆς οἰήσεως. Διότι μέ τήν λίγη τροφή συνέθλιβε μέ κάθε τρόπο τήν κοιλία, τήν μανιώδη καί ἄπληστη αὐτή δέσποινα. Καί μέ τό ὅτι ἔτρωγε λίγο καί ἀπ’ ὅλα τά φαγητά νικοῦσε καί ὑποδούλωνε τήν τυραννία τῆς κενοδοξίας. Μέ ἀνδρεία ὁ ἀνδρεῖος ἀπέφυγε, μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν μόνωσί του καί τήν στέρησι τῶν ἀναγκαίων γιά τή συντήρησί του, τήν προσκύνησι τῶν εἰδώλων (δηλ. τήν φιλαργυρία καί τήν προσκόλλησι στά ὑλικά) καί τίς σαρκικές ἐπιθυμίες.
Τήν ψυχή του τήν ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο πού τήν ἀπειλοῦσε κάθε στιγμή, δηλ. ἀπό τήν ἀκηδία καί τήν ἀδράνεια, κεντρίζοντάς την μέ τό κεντρί τῆς μνήμης τοῦ θανάτου. Ἐνωρίτερα δέ εἶχε θανατώσει μέ τό ξίφος τῆς ὑπακοῆς, τήν τυραννική ὀργή καί μέ τήν σιωπή του τήν κενοδοξία καί τήν ἀντίθεο ὑπερηφάνεια.
Ἀλλά, τί νά ποῦμε καί γιά τό μεγάλο χάρισμα τῆς πηγῆς τῶν δακρύων τοῦ Ὁσίου; Χάρισμα πού δέν βρίσκεται σέ πολλούς. Τῶν δακρύων αὐτῶν τό ἀπόκρυφο ἐργαστήριο σώζεται ἀκόμη μέχρι σήμερα καί εἶναι ἕνα πολύ μικρό σπήλαιο … Ὁ ὕπνος πού ἔπαιρνε ἦταν τόσος, ὅσος χρειάζονταν γιά νά μή βλαφθῆ τό μυαλό του ἀπό τήν ἀγρυπνία. Ὅλη ἡ πορεία τῆς ζωῆς του ἦταν προσευχή ἀένναος καί ἔρωτας ἀνέκφραστος πρός τόν Θεόν.
Ἦταν ἀκόμη καί ἰατρός τῶν κρυφῶν παθῶν ὁ ἄνθρωπος αὐτός τοῦ Θεοῦ.
Γιά νά κόψη τήν ἀφορμή «τῶν ζητούντων ἀφορμήν», ἐσιώπησε γιά ὡρισμένο διάστημα καί σταμάτησε τό μελιστάλακτο ῥεῖθρο τοῦ διδασκαλικοῦ του λόγου. Ὅταν, ἀργότερα, ἄρχισαν νά τόν ἱκετεύουν καί νά τόν παρακαλοῦν νά συνεχίση τόν λόγο τῆς διδαχῆς του, ὑπεχώρησε ἀμέσως αὐτός πού δέν εἶχε μάθε νά ἀντιλέγη καί συνέχισε πάλι τήν προηγούμενη τακτική του.
Ἐπειδή λοιπόν τόσο πολύ τόν ἐθαύμαζαν, διότι ὑπερτεροῦσε ὅλων σέ ὅλα, ὅλοι μαζί οἱ Μοναχοί σάν ἕνα νέο Μωϋσῆ τόν ἀνέβασαν μέ τήν βία στόν ἡγουμενικό θρόνο.
Καί ὡς ὑποτακτικός, καί ὡς ἐρημίτης, ἀλλά καί τέλος ὡς Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ ὑπῆρξε ὁ ἀφιερωμένος καί ἀφοσιωμένος στόν Κύριο ἄνθρωπος, ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος καί οὐράνιος ἄνθρωπος.
Νά ἔχωμε τίς θεοπειθεῖς ἅγιες εὐχές καί πρεσβεῖες του καί πρωτίστως τήν Χάρι καί τήν εὐλογία Του.Ἀμήν.-