Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Ι. Μητρόπολη Χίου

Μετά τῆς προσηκούσης ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί λειτουργικῆς λαμπρότητος, τηρουμένων τῶν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προβλεπομένων μέτρων, ἐτελέσθη τήν Κυριακήν 21^ην Μαρτίου ἐ.ἔ. εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν Χίου ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί, ἐν συνεχείᾳ, ἡ Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία  προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν  κ. Μάρκου, ὁ ὁποῖος εἰς τό θεῖον κήρυγμα μεταξύ ἄλλων ἀνέφερε: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔχουσα ἀκλόνητον τήν Πίστιν εἰς τόν Θεῖον Αὑτῆς Δομήτορα, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, συμφώνως πρός τό πνευματοφόρον κήρυγμα τῶν θεοπνεύστων Ἀποστόλων καί τάς Ἱεράς Ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων, ἑορτάζει καί τιμᾷ σήμερον «τό πολύτιμον τζιβαϊρικόν» κατά τόν εὐσεβῆ ἀγωνιστήν τοῦ 1821 Ἰωάννην Μακρυγιάννην, τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Της.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς θεολογικήν διδασκαλίαν σωτηρίας ψυχῶν.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς ὑποστατικόν ἰδίωμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς πολιτισμικόν στοιχεῖον τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς θεόσδοτον ἀφετηρίαν ἱεραποστολικῆς ἐκδρομῆς πρός «ἄλλα πρόβατα» (Ἰωάν. ι΄, 16), πρός «πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. κη΄,19),  πρός «λαούς καθημένους ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (πρβλ. Ματθ. δ΄, 16).

Τιμᾷ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ὡς κανόνα βίου, ὡς τρόπον ζωῆς.

«Ἀλλ’ ὅμως διά τήν ἄφατον καί ἀμέτρητον φιλανθρωπίαν» Του ὁ Θεός Λόγος, διά τῆς σαρκώσεώς Του καί ὅλου τοῦ ἐπί γῆς σωτηριώδους ἔργου Του, καθιστᾷ πάλιν τόν ἄνθρωπον ἱκανόν πρός ἐπιτέλεσιν τῶν θείων ἐντολῶν. Ὁ «τοῦ Θεοῦ Λόγος δι’ ἑαυτοῦ παρεγένετο, ἵν’ ὡς εἰκών ὤν τοῦ Πατρός τόν κατ’εἰκόνα ἄνθρωπον ἀνακτίσαι δυνηθῇ» (Μ. Ἀθανασίου, Περί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου 13. P.G. 25, 120). Διά τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος, ἀναπλαττόμενος γίνεται νέος «σύμμορφος τῆς εἰκόνος τοῦ Υἱοῦ» (Ρωμ. η΄, 29).

Τό ἀχρειωθέν «κατ’εἰκόνα» ἀποκτᾶ καί πάλιν τό ἀρχαῖον κάλλος, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου καθίσταται ἱκανός νά δεχθῇ τό θεῖον θέλημα καί ἡ ἀνθρωπίνη βούλησις ἐνισχύεται εἰς τό νά θελήσῃ καί νά ἐπιτελέσῃ τοῦτο. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ συμμορφωθείς πλήρως πρός τό θεῖον θέλημα «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄, 8), προβάλλων ὡς πρότυπον διά πάντα πιστόν ἤ «ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα» ἐπακολουθήσωμεν «τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α Πέτρου β΄, 21). Οὕτως ὁ ἄνθρωπος συμμορφούμενος τῷ Χριστῷ, ταυτιζομένης ἑκουσίως τῆς βουλήσεως καί τῆς ἐνεργείας αὐτοῦ πρός τό θεῖον θέλημα καί ἐργαζόμενος διά τῆς κοινωνίας μετά τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, κατά τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται πληρεστέρα, ὁδεύει πρός τό «καθ’ ὁμοίωσιν». «Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ᾧ σύνοικος ὁ Λόγος…μορφήν ἔχει τήν τοῦ Λόγου∙ ἐξομοιοῦται τῷ Θεῷ… Θεός δέ ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος γίνεται, ὅτι βούλεται ὁ Θεός». (Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως, Παιδαγωγός γ΄1. P.G. 8, 556).

Αὐτό εἶναι τό οὐσιαστικόν περιεχόμενον τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτό εἶναι τό βαθύτερον νόημα τῆς ἀναστηλώσεως καί προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Αὐτή εἶναι ἡ λαμπρότης τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτή εἶναι ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου».

Εἰς τήν Ἀρχιερατικήν Θείαν Λειτουργίαν συμμετέσχον ὁ Διοικητής τῆς 96 Α.Δ.Τ.Ε. Ταξίαρχος Κωνσταντῖνος Κολοκοτρώνης καί ἡ «Ὀρθόδοξος Χριστιανική Ἕνωσις Κυριῶν καί Νεανίδων», ἡ ὁποία ἐτέλεσεν καί τήν καθιερωμένην ἀρτοκλασίαν καί τό Ἱ. Μνημόσυνον διά τά κοιμηθέντα μέλη τῆς Ἑνώσεως.

Περί τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ἐντός τοῦ Ἱ. Ναοῦ ἐγένετο ἡ Λιτανεία τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων  κατά τήν συνήθη ἐκκλησιαστικήν τάξιν.

Ἐπίσης, ὁ Σεβασμιώτατος ἐτέλεσεν Ἐπιμνημόσυνον Δέησιν ὑπέρ τῶν ἀειμνήστων Ἀρ­χιμανδρίτου Μα­κα­ρί­ου Βαρ­λᾶ, τῶν γο­νέ­ων του Χα­ρα­λάμ­πους καί Κα­λιρ­ρό­ης Βαρ­λᾶ καί τῆς Ζωῆς Βαρλᾶ, συζύγου τοῦ μεγάλου εὐεργέτου τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Παναγιώτου Χαρ. Βαρλᾶ, ὁ ὁποῖος ἐδώρησεν είς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Χίου δύο διαμερίσματα  διά τήν φιλοξενίαν Χίων φοιτητῶν καί φοιτητριῶν, ὡς καί χρηματικόν ποσόν διά τήν χορήγησιν ἐτησίως Ὑποτροφίας εἰς φοιτητήν ἤ φοιτήτριαν.