«Κόσμος καὶ εὐτυχία!»

Τί ὄμορφος κόσμος αὐτὸς ποὺ ζοῦμε… πόσο τυχεροί, ὅσοι εἴμαστε ἀκόμα ἐδῶ, γιὰ νὰ τὸν δοῦμε… ἄς ἦταν ὅλη ἡ ζωή μας σὰν καὶ σήμερα,
ποὺ εἶναι ὅλα γύρω μας τόσο ὄμορφα, τόσο ἤμερα… καὶ αὐτὸς ὁ οὐρανός, εἶναι τόσο γαλανός, τόσο φωτεινός, τόσο κατανυκτικός!
Ἂχ! αὐτὴ ἡ στιγμή, ἂς κράταγε ἕναν αἰώνα… ἂς ἦταν σήμερα ὁ χρόνος νὰ σταμάταγε… καὶ νὰ μὴν ἔφτανε ποτέ, ποτέ, τὸ δειλινό, αὐτὸ τὸ σκοτεινό!
Ἡ φύση γύρω μας, μᾶς γεμίζει εὐτυχία!!!
Ὁ κόσμος, στὸν ὁποῖο ζοῦμε, ὑποτίθεται, εἶναι εὐτυχισμένος!!!
Ἡ ἐπιστήμη, πλέον, ἀσύλληπτα μπροστά!!!
Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴ δική μας εὐτυχία!!!
Οἱ παράγοντες, φίλοι μου, πού ἀφοροῦν στὴν εὐτυχία, εἶναι κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχό μας… αὐτὸ σημαίνει ὅτι μποροῦμε νὰ βελτιώσουμε τὴν εὐτυχία μας, κάνοντας ἀλλαγὲς στὸν τρόπο ποὺ σκεφτόμαστε καὶ ἐνεργοῦμε… ἆρα, ἡ εὐτυχία, εἶναι στὸ χέρι μας! Γιατί;
Γιατὶ εὐτυχία εἶναι ἡ ψυχικὴ ἱκανοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, προερχόμενη ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τὴν ἐπιτυχία τῶν σκοπῶν του… εἶναι ἡ κατάσταση τῆς πλήρους ἱκανοποιήσεως πού γεμίζει ὅλη τὴ συνείδηση…
Ἑπομένως, φίλοι μου, δὲν ὑπάρχει μόνιμη εὐτυχία, ὑπάρχουν μόνο στιγμὲς εὐτυχίας…!
Γιατί, ὅμως, ὁ κόσμος δὲν εὐτυχεῖ;
Τό μόνο πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ παρατηρήσῃ κανείς, μόλις κοιτάξει τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων στὶς μέρες μας, εἶναι μία κατάθλιψη… μόνο λίγα παιδάκια, ὄχι ὅλα καὶ ὄχι σὲ ὅλες τὶς ὧρες, δείχνουν ξέγνοιαστα καὶ χαρούμενα…
Πρόσωπα ὀργισμένα, ἀνήσυχα καὶ βιαστικά… πρόσωπα καχύποπτα ἢ παγερὰ ἀδιάφορα… πρόσωπα σὲ παραλήρημα θριάμβου γιὰ γελοῖες ἐπιτυχίες… πρόσωπα λαίμαργα γιὰ κάθε εἴδους ἡδονὲς καὶ προπαντὸς πρόσωπα ποὺ διψοῦν γιὰ παρανομία, γιὰ διαστροφή, γιὰ κάτι τὸ ἀλλόκοτο… πρόσωπα μὲ τὴν έκφραση τῆς εἰρωνείας στὰ χείλη, τοῦ χλευασμοῦ καὶ τῆς ἀηδίας…!
Καὶ τί θὰ σκέφτονταν κανείς!!!
Τὸ αὐτονόητο: ἄνθρωποι μὲ τόση ἐλευθερία, μὲ τόση ἄνεση… ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀπολαμβάνουν, ὅ,τι ἐπιθυμοῦν, χωρὶς ἐμπόδια καὶ ἀναστολές, τουλάχιστον θὰ περίμεναν μία ἱκανοποίηση, μία ἀνάπαυση… ἢ τὸ λιγότερο, ἕνα πρόσωπο εὐχαριστημένο…!
Ἀντί, ὅμως, ὅλων αὐτῶν, πλασάρεται ἕνα ψεύτικο ὕφος… γίνονται τὰ τραγούδια οὐρλιαχτὰ καὶ βογκητά… ζωγραφίζονται ἀφηρημένες καρικατοῦρες, ποὺ διαφημίζονται ὡς ἔργα τέχνης… ἀσκημίζουν οἱ ἄντρες τὰ μοῦτρα τους καὶ τὰ μαλλιά τους… τὰ ναρκωτικὰ θεωροῦνται ἀπαραίτητα… τὰ παρὰ φύσιν καὶ τὸ ἔγκλημα, πλέον, νομιμοποιοῦνται… οἱ νέοι καταφεύγουν στὶς απίθανες καὶ πολὺ δυνατὲς γεύσεις… καὶ τελικά, κάθε τί ἁπλό, φυσικὸ καὶ μέτριο, θεωρεῖται ξεπερασμένο, σιχαμένο καὶ ταπεινωτικό.
Παρὰ ταῦτα, ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ὁ γίγαντας τῆς ἐπιστήμης, τῆς τεχνολογίας καὶ γενικὰ τοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι δυστυχὴς καὶ μάλιστα μὲ βαριὰ δυστυχία, συνδυασμένη μὲ ψυχοπάθεια!!!
Ἂν σταθῇ ἔνας σημερινὸς ἄνθρωπος καὶ σκεφτεῖ τί θέλει αὐτὸς καὶ ὅλος ὁ κόσμος… ποιός εἶναι ὁ κοινὸς τελικὸς στόχος τοῦ πολιτισμένου κόσμου, μᾶλλον θὰ παραδεχτῇ ὅτι, δὲν βλέπει τελικὸ στόχο, οὔτε ὑπάρχει κοινὸς κόσμος οὔτε δικός του, καὶ ξέρετε γιατί; ἁπλούστατα, γιατὶ δὲν ἀντέχει νὰ σκέφτεται πὼς ὑπάρχει τέλος!!!
Ἁπλῶς, ἀρκεῖται σὲ μικρὲς ἢ μεγάλες καθημερινὲς ἡδονές!!!
Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχει ἕνα πρόσωπο, τὸ πρόσωπο τῆς ἀλαζονείας, ποὺ ἐπιδιώκει τὴν κατάκτηση καὶ τὴν κατάχρηση τῆς δημιουργίας ἀπὸ τὸ κάθε ἄτομο… διακρίνουμε μὲ μεγάλη σαφήνεια τὴν καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος, τὴν ἀσφυξία τῶν ἀνθρώπων τῶν πόλεων, τὴν ἐξόντωση τῶν εἰδῶν, τὴν ἐξάντληση τῶν ὀρυκτῶν, τὴ μόλυνση τῶν θαλασσῶν καὶ τελικὰ τὸν ἀφανισμὸ τῶν καθυστερημένων λαῶν…!
Καὶ τελικά, τί κάνουμε; ποῦ ὁδηγούμαστε;
Καί, ὅμως, φίλοι μου, τὴν εὐτυχία τὴν ἔχουμε στὰ χέρια μας, γιατὶ μᾶς τὴν ἔδωσε ὁ Θεός!
Καὶ “ἔκατσε ὁ Θιὸς καὶ σκέφτηκε, ἤντα στὴ γῆ πομένει, νὰ φτιάξῃ μὲ τὰ χέρια του, γιὰ νὰ τὴν ὀμορφαίνῃ…”
Μερικὲς φορές, ἡ ὀμορφιὰ κάποιων τοπίων πάνω στὴν γῆ, εἶναι τόσο ἀπίστευτη, πού, ἴσως, θὰ νόμιζε κανείς, ὅτι εἶναι ἀπὸ ἄλλον πλανήτη… τὰ τοπία, εἶναι γεμάτα μὲ ἐκπληκτικὴ δυναμικότητα, ποὺ μᾶς ἀφήνουν ἄναυδους. Ἡ γῆ, τελικά, εἶναι τόσο ὄμορφη! Αὐτὴ μᾶς ἠρεμεῖ, αὐτὴ μᾶς ἀγκαλιάζει… ἂς γυρίσουμε στὶς ρίζες μας!
Πῶς νὰ σωπάσω μέσα μου/ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ κόσμου;/ Ὁ οὐρανὸς δικός μου/ ἡ θάλασσα στὰ μέτρα μου./ Πῶς νὰ μὲ κάνουν νὰ τὸν δῶ/ τὸν ἥλιο μ’ ἄλλα μάτια;/ Στὰ ἡλιοσκαλοπάτια/ Μ’ ἔμαθε ἡ μάνα μου νὰ ζῶ…/ Στοῦ βούρκου μέσα τὰ νερά/ ποιά γλῶσσα μοῦ μιλᾶνε/ αὐτοὶ ποὺ μοῦ ζητᾶνε/ νὰ χαμηλώσω τὰ φτερά; (Κώστας Κινδύνης Στιχουργός)
Τί ὄμορφος ὁ κόσμος ποὺ ζοῦμε… πόσο τυχεροί εἴμαστε… ἂς ἦταν ὅλη ἡ ζωή μας σὰν καὶ σήμερα, ποὺ εἶναι ὅλα γύρω μας τόσο ὄμορφα, τόσο ἤμερα… Ἂχ! αὐτὴ ἡ στιγμή, ἂς κράταγε ἕνα αἰώνα… ἂς ἦταν σήμερα ὁ χρόνος νὰ σταμάταγε…

Στοχαστής