Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

 Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας – Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

(Ματθαίου Ἃ΄ 1-25)

Ὅσο πλησιάζει ἡ εὐλογημένη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, τόσο καὶ περισσότερο ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὸ μεγάλο καὶ κοσμοσωτήριο αὐτὸ γεγονός. Ἀκριβῶς στὴν προετοιμασία αὐτὴ ἐντάσσεται καὶ ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ θὰ ἀναγνωστεῖ στοὺς Ἱερούς μας Ναοὺς τὴν Κυριακή.

Ἔχει πολὺ σημαντικὸ μήνυμα νὰ μᾶς δώσει ὁ γενεαλογικὸς κατάλογος τῶν προγόνων τοῦ Ἰησοῦ κατὰ τὸ ἀνθρώπινον, ποὺ μᾶς παραθέτει ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Θέλει νὰ μᾶς κατὰ δείξει ὅτι ὁ ἐκ τῆς Παρθένου ἐρχόμενος Κύριος, εἶναι κατ’ εὐθείαν ἀπόγονός του Προφήτη καὶ βασιλιὰ Δαυίδ, καὶ τοῦ μεγάλου Πατριάρχη Ἀβραάμ.

Σὲ τί ὅμως ὠφελεῖ ἡ γνῶσις καὶ πραγματικότητα ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀπόγονός του Δαυὶδ καὶ τοῦ Ἀβραάμ; Διότι ὁ Θεὸς καὶ στὶς δύο αὐτὲς μεγάλες προσωπικότητες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, στὶς ὁποῖες οἱ Ἑβραῖοι ἔχουν μεγάλη ὑπόληψη, εἶχε σαφῶς καὶ ἐπανειλημμένως ὑποσχεθεῖ ὅτι ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους του θὰ γεννηθεῖ ἄρχοντας καὶ βασιλέας αἰώνιος, τοῦ ὁποίου τὸ κράτος θὰ εἶναι θαυμαστὸ καὶ ἡ βασιλεία … ἀκατάλυτη, καὶ θὰ βασιλεύσει στοὺς αἰῶνες. Ἑπομένως ὁ Χριστός, τοῦ ὁποίου τὴν γέννηση περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς εἶναι ὁ Μεσσίας, τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑποσχέθηκε στοὺς ἐκλεκτοὺς ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καὶ τὴν ὑπόσχεσή του αὐτὴ ἐκπληρώνει τώρα μὲ τὴν γέννησή Του.

Στὴν συνέχεια τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀπὸ τὸν στίχο 18 μέχρι καὶ τὸν 25ο, ὁ ἱερὸς Ματθαῖος μᾶς περιγράφει τὰ γεγονότα ποὺ προηγήθηκαν τῆς ὑπερφυσικῆς γέννησης τοῦ Χριστοῦ. Φαίνεται καθαρὰ ἡ δυσχερὴς θέση τοῦ Ἰωσὴφ ὅταν διαπιστώνει τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς Παναγίας. Ἀκολούθως περιγράφεται ἡ ἐπέμβαση τοῦ οὐρανοῦ, μέσω τοῦ ἀγγέλου, ὁ ὁποῖος ἄγγελος τοῦ λύνει τὴν ἀπορία καὶ τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι «τὸ γὰρ ἐν αὐτὴ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματος ἐστὶν Ἁγίου».

Ἀκόμα τὸ ἱερὸ κείμενο μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν βιβλικὴ σχέση καὶ σύνδεση ποὺ διέπουν τὶς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὰ γεγονότα ποὺ πραγματοποιοῦνται καὶ ἑρμηνεύουν τὶς ἀναμενόμενες «ρήσεις τῶν Προφητῶν» στὸ Θεανδρικὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πόσο χαρακτηριστικὰ εἶναι τὰ θεόπνευστα λόγια του Ματθαίου : «Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἴνα πληρωθεῖ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος. Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρι ἔξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὁ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἠμῶν ὁ Θεὸς» (Μάτθ. Ἃ΄ 22-23).

Φυσικὰ ὁ ὄντως «δίκαιος» Ἰωσήφ, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁγίας του Θεοῦ ὑπακοῆς, παρέλαβε τὴν μητέρα τοῦ Παιδίου καὶ «οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὐ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Μάτθ. Ἃ΄ 24-25).

Στὸν τελευταῖο (25ο) στίχο τῆς περικοπῆς, διακηρύσσεται καθαρὰ ὅτι ἡ Παρθένος ἔμεινε Παρθένος ἰσοβίως. Ὅτι ὁ Ἰωσήφ, κατανόησε τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ σεβασμὸ μοναδικὸ στάθηκε ἀπέναντί της Παναγίας καὶ Θεοτόκου, καὶ οὐδεὶς ἄλλος δεσμὸς τὸν συνέδεσε μαζί της πλὴν τῆς παραδειγματικῆς προστασίας τὴν ὁποία τῆς ἐξασφάλισε.

Ἀδελφοί μου. Τὸ σχέδιον τῆς σωτηρίας μᾶς πραγματοποιήθηκε. Ἡ σωτηρία μᾶς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἂς προσέξουμε πολύ. Μὴ ἀπατηθοῦμε ὅτι ἀλλοῦ καὶ ὄχι στὸν Σωτήρα Χριστὸ θὰ βροῦμε τὴν σωτηρία μας, ὅπως φαντάζονται οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας, τῆς πλάνης, καὶ τοῦ ὑπερφίαλου ἐγωϊσμοῦ.

Προσοχὴ μὴ ἀπατηθεῖ κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀρνητὲς τῆς πίστεως οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ λατρεύουν, ὡς θεούς, ἱδρυτὲς ἀνθρωπίνων συστημάτων.

Προσοχή, μὴ πλανηθεῖ κανεὶς στὸ σκοτάδι τῆς ἀνθρώπινης ἀβεβαιότητας.

Ἂς ἔχουμε πάντοτε ὑπ’ ὄψιν μας ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενὶ ἡ σωτηρία, οὐδὲ γὰρ ὄνομα ἐστὶν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὢ δεῖ σωθεῖναι ὑμᾶς» (Πράξ. Ἀποστόλων Δ΄ 12), δηλαδή, δὲν εἶναι δυνατὸν μὲ τίποτε ἄλλο νὰ ἐπιτύχουμε τὴν σωτηρία, ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Διότι δὲν ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πλὴν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, κανένα ἄλλο ὄνομα, τὸ ὁποῖο νὰ ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ὁρίστηκε νὰ σωθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς. Συνεπῶς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, Αὐτὸν καὶ μόνο ὀφείλουμε νὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ πιστέψουμε ὡς Σωτήρα μας. Ἀμήν.