Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς διηγεῖται τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων, ὥστε νά χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνδρες χωρίς τίς γυναῖκες καί τά παιδιά.
Γιά πολλούς ἀνθρώπους τό θαῦμα εἶναι ἕνας μαγικός τρόπος, μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς δυσάρεστες συνέπειες τῆς «παρά φύσιν» ζωῆς μας, χωρίς ὅμως νά σταματήσουμε νά ζοῦμε αὐτή τήν «παρά φύσιν» ζωή. Ὅμως, τό θαῦμα εἶναι ἕνα ἄνοιγμα ἀπό τόν «παρά φύσιν» κόσμο, στόν «κατά φύσιν». Εἶναι μία μετάβαση ἀπό τήν κίβδηλη, τήν παραχαραγμένη πραγματικότητα, στήν ὄντως πραγματικότητα. Αὐτή δέν γνωρίζει τήν ἀνεπάρκεια καί τήν ἔλλειψη, οὔτε τήν ἀρρώστια, τή φθορά καί τό θάνατο. Ἡ πραγματικότητα αὐτή δέ βρίσκεται ἀλλοῦ, ἀλλά βρίσκεται ἀλλιῶς. Δέν εἶναι ἕνας ἄλλος χῶρος, ἀλλά μία ἄλλη κατάσταση. Εἶναι ἡ κυριαρχία τῆς ἀγάπης καί ἡ ἀπουσία τῆς ἁμαρτίας, ἕνας κόσμος πού ἀποκαλύπτεται σέ ὅποιον καί ὅποτε τόν ἀναζητήσει πραγματικά.
Οἱ μαθητές βλέπουν τόν τόπο ἔρημο καί τήν ὥρα περασμένη. Οἱ πέντε ἄρτοι καί τά δύο ψάρια πού ἔχουν μαζί τους ἀμφιβάλλουν ἄν θά φτάσουν νά χορτάσουν καί αὐτούς τούς ἴδιους. Γι’ αὐτό ζητοῦν ἀπό τόν Κύριο νά ἀφήσει τούς ὄχλους νά φύγουν γιά νά βροῦν καί νά ἀγοράσουν τρόφιμα χορταίνοντας τήν πείνα τους. Ὁ Χριστός ὅμως, πού ἔχει περάσει ὅλη τήν ἡμέρα δείχνοντας τήν ἀγάπη του καί θεραπεύοντας τούς ἀρρώστους, δέν συμμερίζεται τή γνώμη τῶν μαθητῶν. Θεωρεῖ ὅτι τά λιγοστά αὐτά τρόφιμα μετά ἀπό τήν προσευχή καί τή θεία εὐλογία ἐπαρκοῦν γιά νά χορτάσουν τόσο κόσμο.
Γιά τό Χριστό, πού ἔβλεπε τόν κόσμο γύρο του φωτισμένο ἀπό τό φῶς τῆς ἀγάπης του, τά πέντε ψωμιά καί τά δύο ψάρια ἦταν ἀρκετά νά θρέψουν τούς πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους πού τόν περιστοίχιζαν. Γιά τούς μαθητές, ὅμως, πού ἔβλεπαν τά ἴδια ὑλικά μέσα ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἐγωκεντρικῆς τους ἀπληστίας, μόλις πού ἔφταναν γιά νά γεμίσουν τά δικά τους στομάχια.
Αὐτό πού ἔκανε ὁ Χριστός, νά θρέψει πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους μέ πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια, δέν ἦταν ὑπερφυσικό. Ἀντίθετα, αὐτό πού συνέβη μέ τούς μαθητές ἦταν ἀφύσικο. Ὁ πραγματικός κόσμος εἶναι αὐτός πού βλέπουμε πλημμυρισμένο ἀπό τό φῶς τῆς ἀγάπης καί ὄχι αὐτός πού βλέπουμε βυθισμένο στό σκοτάδι τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. Ὅποιος δεῖ τόν κόσμο ὅπως τόν βλέπει ὁ Χριστός θά μπορεῖ κι αὐτός, ὄχι μόνο νά θρέψει πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους μέ πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια, ἀλλά «καί μείζονα τούτων ποιήσει».
Σήμερα, μέ τόσο πλοῦτο καί ἀναρίθμητες παραγωγικές πηγές στόν κόσμο, ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ὑποσιτίζονται καί πεθαίνουν ἀπό πείνα. Κυριαρχεῖ στήν κοινωνία μας ἡ ἀπληστία καί ἡ ἀδικία γιατί περίσσεψε τό μίσος καί ἡ κακία.
Μέσα στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως, τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καί τοῦ χορτασμοῦ χιλιάδων ψυχῶν συνεχίζεται. Πρῶτος προσφέρει τά μεγάλα καί ἀνεκτίμητα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός χαρίζοντας τόν «ἄρτον τῆς ζωῆς», τόν ἑαυτό του. Μετατρέποντας τό ψωμί καί τό κρασί τῆς προσφορᾶς μας σέ τίμιο Σῶμα του καί σέ ζωοποιό Αἷμα του, ἁγιάζει τούς πιστούς! Ὅποιος τρώει ἀπ’ αὐτήν τήν τροφή ζεῖ αἰώνια χωρίς νά φοβᾶται τήν πείνα καί τόν θάνατο. Ὅπως ὁ οὐράνιος Ἄρτος τρέφει τό κάθε μέλος χωριστά ἀλλά καί ὁλόκληρο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ἀκριβῶς καί ὁ ἁγιασμός τοῦ χριστιανοῦ ἐπιδρᾶ στήν κοινωνία πού ἀνήκει.
Ὁ πιστός χριστιανός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὡς μέτοχος τῶν θείων μυστηρίων, δέν κλείνει τά μάτια στήν ἀδικία, δέν μένει ἀδιάφορος στόν πόνο, δέν φθονεῖ στή χαρά τοῦ ἄλλου καί δέν χαίρεται στήν δυστυχία. Δίνει ἀπ’ τό ψωμί του, ἀπό τό χρόνο καί τή βολή του, ἀπό τά χρήματά του, ἀπό τήν ἀγάπη του. Καί ὅσο δίνει ἀπό τήν ἀγάπη του, τόσο περισσεύει ἡ χάρη καί ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου στή δική του ζωή καί στή ζωή τῆς κοινωνίας μας. Ἀμήν.
