Κυριακή Γ Νηστειών «Προϋποθέσεις αληθινής πνευματικότητας» Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη

Βρισκόμαστε με την χάρη του θεού στη μέση της Αγίας Τεσσαρακοστής. Είμαστε μεσόστρατα του όμορφου πνευματικού ταξιδιού. Οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μάς όρισαν εδώ στα μισά να ατενίσουμε, να αφουγκραστούμε και να προσκυνήσουμε τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας.  Ο μαρτυρικός Σταυρός, που επάνω του ανοίγοντας ο Κύριος τα χέρια Του αγκάλιασε όλη την ανθρωπότητα, αποτελεί το εφαλτήριο για την πνευματική πορεία του καθενός μας.  Ο Σταυρός αυτός είναι κριτήριο και μέτρο υγιούς πνευματικότητας.  Τελικά ο κάθε Σταυρός γίνεται ευκαιρία και εισιτήριο παραδείσου.

  Βασική προϋπόθεση της πνευματικότητας, άρα και της νηστείας και της προσευχής και γενικότερα κάθε προσπάθειας, είναι η ελευθερία.  Αυτό το μεγάλο Δώρο του θεού στον άνθρωπο που δυστυχώς λίγοι το καταλαβαίνουν, λιγότεροι το αξιοποιούν και ακόμη πιο λίγοι το βιώνουν.  Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πνευματική ζωή με το ζόρι δεν νοείται! Θέλει ελευθερία, χαρά και λεβεντιά η πνευματικότητα, όχι πίεση, ούτε θλίψη και άγχος. Η ελευθερία είναι προϋπόθεση σε κάθε ανθρώπινη σχέση.  Σε όλα και με όλους πρέπει να είμαστε ελεύθεροι.  Άλλωστε εδώ έγκειται και η φύση της αμαρτίας που μας προξενεί δέσμευση και ανελευθερία.

  Μας λέει ο Χριστός μας καθαρά ότι όποιος θέλει να τον ακολουθήσει, όποιος δηλαδή θέλει να έχει πνευματική ζωή πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό του.  Αν θέλω δηλαδή ελεύθερα να είμαι μαθητής Εκείνου πρέπει να είμαι έτοιμος να χάσω, να αδικηθώ, να ταπεινωθώ, να μην γίνεται το θέλημα μου, να είμαι πάντα τελευταίος, για να είμαι καλός μαθητής.  Δυστυχώς εμείς  τα αντίθετα πράττουμε και για το λόγο αυτό η μεγαλύτερη ασθένεια της εποχής μας είναι ο εγωισμός.  Εξαιτίας του έχουμε τόσα ναυάγια στις σχέσεις μας, τόσα διαζύγια στα ζευγάρια μας, τόσα νεύρα με τα παιδιά μας, δυσκολίες με τους γονείς μας, τόση κόντρα με τους συνεργάτες μας. Όλα αυτά γιατί κάνουμε το αντίθετο από τον λόγο Του Κυρίου μας.

  Αποτέλεσμα της εγωιστικής μας διάθεσης για όλα είναι και το χαρακτηριστικό ότι δεν θέλουμε στην ζωή μας δυσκολίες.  Αισθανόμαστε δυσφορία όταν έχουμε πειρασμό, θα θέλαμε αν μπορούσαμε να τον αποφύγουμε. Είμαστε φυγόπονοι και ανυποψίαστοι στην ευλογία Του Σταυρού, του πειρασμού, του πόνου και της δυσκολίας.  Δεν αξιοποιούμε όλα αυτά που είναι Δώρα Θεού.  Αυτό δεν νοείται με την απλή λογική.  Πολλές φορές μοιάζει παράλογο ή ανόητο.  Μα έτσι είναι ο Σταυρός, μωρία.  Όχι δυσκολία αλλά ευλογία.  Όχι τιμωρία αλλά χαρά.  Άλλωστε αυτό τον δρόμο που χάραξε ο Χριστός μας, ακολούθησε νέφος μαρτύρων, ομολογητών, οσίων και έμειναν στην αιωνιότητα μαζί Του.

   Όλα αυτά για να ακολουθήσουμε πιστά τον κύριο μας.  Οι προϋποθέσεις είναι συγκεκριμένες, ξεκάθαρες και απλές.  Δεν επιδέχονται αλλοίωση ή αμφισβήτηση.  Ακολουθώ τον Κύριο σημαίνει ακολουθώ την Εκκλησία.  Υπακούω στον Κύριο σημαίνει κάνω ό,τι λέει, ό,τι πρεσβεύει η Εκκλησία.  Και αυτό γιατί η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος  εις τους αιώνες.  Αν όμως η προσευχή μου, η νηστεία μου και γενικότερα η προσπάθεια μου στα πνευματικά είναι όπως εγώ θέλω ή όπως εγώ νομίζω ή ακόμα πιο αληθινά όπως εμένα βολεύει, μάλλον ακολουθώ το θέλημά μου και όχι τον Χριστό.  Με την ευχή, την ελπίδα και την προσευχή αγαπητοί μου στο υπόλοιπο της τεσσαρακοστής, μα και όλης μας της ζωής να ακολουθούμε αληθινά, ουσιαστικά και πνευματικά την εκκλησία σηκώνοντας ο καθένας μας τον δικό του προσωπικό Σταυρό που όμως είναι το εισιτήριο για τον παράδεισο.

ΑΜΗΝ!