Πολλές φορές αναρωτιόμαστε, που είναι ο Θεός; γιατί δεν ακούει την προσευχή μας, το κλάμα μας, το παρακαλετό μας. Με αυτό το σκεπτικό εύκολα μπορεί κάποιος να καταλήξει στο αβίαστο συμπέρασμα: « Άρα δεν υπάρχει Θεός!».
Μάθαμε, δυστυχώς, στη ζωή μας να παίρνουμε ό, τι θέλουμε είτε με θεμιτό ,είτε πολλές φορές με αθέμιτο τρόπο και αυτή την αυταρχική συμπεριφορά την περνάμε και στη σχέση μας με το Θεό. Νομίζουμε πως ο Θεός είναι αναγκασμένος να μας κάνει όλα τα χατίρια. Είναι λες και τρίβουμε ένα λυχνάρι και βγαίνει ένα τζίνι το οποίο είναι υποχρεωμένο να μας εκπληρώσει όποια χάρη του ζητήσουμε.
Όπως είπαμε πιο πάνω, το ότι δεν εισακούγεται αμέσως πολλές φορές η προσευχή μας, δεν σημαίνει και ότι ο Θεός δεν υπάρχει ή ότι κρύβεται. Ο Θεός είναι παρών για όλους. Και εδώ είναι που ταιριάζει και ο τίτλος του κειμένου που είναι παρμένος από το γνωστό τραγούδι. «Κάνε ένα βήμα, να κάνω Εγώ το επόμενο». Αυτό έρχεται και μας λέει ο Θεός. «Εγώ» μας λέει «είμαι εδώ. Κάνε εσύ το πρώτο βήμα, το οποίο είναι η καλή σου προαίρεση και εγώ θα κάνω το επόμενο».
Τι σημαίνει όμως όταν λέμε να δείξουμε καλή προαίρεση; Σημαίνει να ταπεινωθούμε, να υπομείνουμε και να επιμείνουμε. Μην λυγίσουμε όταν με την πρώτη φορά ο Θεός δεν μας «ακούσει». Να κάνουμε υπομονή. Εκεί φαίνεται εάν ο λόγος για τον οποίο πλησιάζουμε τον Θεό είναι βγαλμένος μέσα από την ανάγκη της ψυχής μας να συναντήσει τον Πλάστη της, ή από μια ανάγκη να ικανοποιήσουμε κάποια φίλαυτη επιθυμία μας.
Το ένα βήμα, λοιπόν, το οποίο μας ζητά ο Θεός να κάνουμε είναι αυτό! Με ταπείνωση και καρτερία να πέσουμε στα γόνατα και να καταθέσουμε στα πόδια Του τον πόνο και τη χαρά της καρδιάς μας. Να βλέπουμε το Θεό, όχι ως ένα μαγικό τζίνι, αλλά ως τον βαθύτατο πόθο της ύπαρξής μας. Ας έχουμε ως μοναδική μας επιθυμία να αναπαυθούμε μες στη θεία μακαριότητά Του. Κι αφού κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα, τότε ο Κύριος δεν θα κάνει απλώς άλλο ένα προς το μέρος μας, αλλά τα επταπλάσια!
Παναγιώτου του Αργείου