«Καί ἄν ἔχω πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί».

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας στην θεία Λειτουργία επί τη εορτή των Αγίων Αναργύρων

«Καί ἄν ἔχω πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί».

Στό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης ἀνα­φέρ­θηκε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμαὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Στό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς ἀρετῆς, τήνὁποία ὁ ἴδι­ος χαρακτηρίζει μεῖζον χάρι­σμα, μεγαλύτερο ἀπό ὅλα τά χα­ρίσματα καί ἀπό ὅλες τίς ἀρετές, τίς ὁποῖες πρέπει νά ἐπιδιώκει μέ ζῆλο ὁ ἄνθρωπος καίἰδιαιτέρως ὁ πιστός.

Καί δέν εἶναι δύσκολο νά κατα­νοήσει κανείς, γιατί εἶναι τόσο σπου­δαία ἀρετήἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι «περιεκτική πασῶν τῶν ἀρετῶν», ἐφόσον ἡ ἀγάπη ταυ­τί­ζεται μέ τόν ἴδιο τόν Θεό, ὁ ὁποῖος «ἀγάπη ἐστί», σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν θεολόγο καί εὐ­αγ­γελιστή,ἀλλά καί ἐφόσον ὁ Χρι­στός δίδαξε ὅτι ἀπό τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται», καί αὐτή θά ἀποτελέσει τό κριτήριο ἐκεῖνο βά­σει τοῦ ὁποίου θά κρίνει ὁ Χριστός τούς ἀνθρώπους κατά τή δευτέρα καί φοβερά του παρουσία.

Γιά νά μήν ὑπάρχει, λοιπόν, κα­μία ἀμφιβολία καί καμία παρεξή­γηση σχετικά μέ τή σημασία καί τό περιεχόμενο τῆς ἀγάπης, τήν ὁποία ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπόὅσους τόν πιστεύουν, ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος τήν περιγράφει ἀναλυτικά καί μέ γλαφυρό τρόπο στόν ὑπέροχο ὕμνο τῆς ἀγάπης. Διότι εἶναι πολ­λοί ἐκεῖνοι καί μεταξύ τῶν πι­στῶν, οἱ ὁποῖοι δέν συνειδητο­ποι­οῦν τήν ὑπεροχή τῆς ἀρετῆς τῆςἀγάπης ἔναντι τῶν ἄλλων ἀρε­τῶν, ἐπειδή δέν ἀντιλαμβάνονται τό νόημά της.

Ἡ ἀρετή τῆς ἀγάπης, τήν ὁποία θέλει καί ζητᾶ ὁ Χριστός δέν εἶναι ἕνα συναίσθημα, ἀλλά εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική καί ἀπροϋπόθετη προσφορά μας στόνἄλλο ἄνθρω­πο, στόν πλησίον μας, στόν ἀδελ­φό μας, ἀδιακρίτως ποιός εἶναι αὐτός. Διότι ἡ ἀγάπη γιά νά εἶναι ἀληθινή καί πραγματική θά πρέ­πει νάἀναφέρεται πρός ὅλους μέ τόν ἴδιο τρόπο, θά πρέπει νά ὁδη­γεῖ στήν ταύτιση τοῦἑαυτοῦ μας μέ τόν ἄλλο ἄνθρωπο, θά πρέπει νά εἶναι ἀγάπη σάν τήν ἀγάπη πού ἔχουμε γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας.

Πολλοί νομίζουν ὅτι ἡ ἀγάπη εἶ­ναι εὔκολη ὑπόθεση, γιατί τήν πε­ριορίζουν στά οἰκεῖα καί προσφιλῆ τους πρόσωπα καί συχνά σέ συν­θῆ­κες πού δένἀπαιτοῦν καί ἰδιαί­τερο κόπο γιά νά τήν ἐκφράσουν, καί ἔτσι νομίζουν ὅτι ἄλλεςἀρετές εἶναι πιό δύσκολες καί πιό σημα­ντικές. Ἀλλά ὁ λόγος τοῦ ἀπο­στό­λου,ἀδελφοί μου, εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός. Καμία ἀρετή δέν εἶναι ἀνώτερη τῆς ἀγάπης, κα­νένα χάρισμα δέν εἶναι ὑψηλό­τε­ρο ἀπό αὐτήν. Οὔτε τό χάρισμα τῆς προφητείας, οὔτε τό χάρισμα τῶν θαυμάτων οὔτε καί αὐτό ἀκό­μη τό μαρτύριο, ἐάν δέν ἔχει ὡς κί­νητρο τήν ἀγάπη, δέν ἀξίζει. Μπορεῖ νά ἀσκεῖσαι, νά νηστεύεις, νά ἀγρυπνεῖς, νά ἐγκρατεύεσαι, νά  προσεύχεσαι, ἀλλά ἐάν δένἔχεις ἀγάπη, ἐάν ὅλα αὐτά δέν κινοῦ­νται ἀπό τήν ἀγάπη καί δέν σέ ὁδη­γοῦν στήν ἀγάπη, τότε δέν ὑπάρ­χει ὠφέλεια πνευματική, τό­τε δέν κάνεις οὐσιαστικά τίποτε, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. «Καί ἄν ἔχω πίστιν ὥστε ὄρη με­θι­στά­νειν,ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐ­δέν εἰ­μί».

Στά πρῶτα χρόνια τῆς Ἐκκλησίας, στά χρόνια ἐκεῖνα πού ὑπῆρχαν διωγμοί καί συνελαμβάνοντο οἱ πιστοί καί ὁδηγοῦντο στό μαρτύριο, ἔτυχε δύο κληρικοί,ἕνας ἱερέας καί ἕνας διάκονος νά διαφωνήσουν, νά παρεξηγηθοῦν. Καί ὁ ἱερεύςἦταν πολύ αὐστηρός ἀπέναντι στόν διάκονο, ὁ ὁποῖος πῆγε καί τοῦ ζητοῦσε συγγνώμη, καί ὁ ἄλλος, ὁ ἱερεύς, δέν τοῦ ἔδειχνε τήν ἀγάπη πού ἔπρεπε να τοῦδείξει καί νά τόν συγχωρήσει. Στή συνέχεια συνελήφθη ὁ ἱερεύς, ἐπειδή ἦταν χριστιανός, καί ὁδηγεῖτο στό μαρτύριο. Καί πάλι ἔπεσε στά πόδια του ὁ διάκονος καί τοῦ ζητοῦσε συγγνώμη, καί ἐκεῖνος τόν ἀπέπεμπε. Τό ἀποτέλεσμα; Νά τόνἐγκαταλείψει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τήν ὥρα πού πήγαινε στό μαρτύριο, καί δέν μαρτύρησε καί γύρισε πίσω καί πῆγε ὁ διάκονος καί μαρτύρησε ἀντ᾽ αὐτοῦ. Βλέπετε, λοιπόν, ἄν λείπει ἡ ἀγάπη, ἀκόμη καί τό μαρτυρικό αἷμα δέν εἶναι τίποτε μπροστά στήν ἔκφραση τῆς ἀγάπης.

Αὐτό βεβαίως δέν σημαίνει ὅτι ὅλα τά ὑπόλοιπα καταργοῦνται, ἐάν ὑπάρχειἀγάπη. Δέν καταρ­γοῦ­νται, διότι ὅλα τά ἄλλα, ὅ,τι κάνουμε καί ὅ,τι μέ τόνἀγώνα καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπιτυγχά­νου­με, ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιά νά φθάσουμε στήν κατά Θεόν ἀγάπη, σέ αὐτήν τήν ἀγάπη, τήν ὁποία εἶ­χαν σέ μέγιστο βαθμό καί οἱ τι­μώμενοι σήμερα ἅγιοι καί θαυ­μα­τουργοί Ἀνάργυροι, οἱἅγιοι Κο­σμᾶς καί Δαμιανός, καί ὄχι μόνον αὐτοί ἀλλά καί ἡ μητέρα τους καί ὁἑορταζόμενος σήμερα ὅσιος Δαβίδ ὁ ἐν Εὐβοίᾳ.

Εἶχαν πολλά χαρίσματα καί πολ­λές ἀρετές οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι. Εἶχαν γνώση καί σοφία κατά κό­σμον καί κατά Θεόν. Εἶχαν πίστη καί δύναμη λόγου, ἀλλά πρό πά­ντων εἶχαν ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν πλησίον τους καί κυρίως πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπό τους, τόν ὁποῖο ἀντιμετώπιζαν ὡς ἀδελ­φό τους, ὡς τόνἴδιο τόν ἑαυτό τους. Γι᾽ αὐτό καί ἔθεσαν ὅλα τους τά χαρίσματα, ὅλες τους τίς γνώ­σεις, ὅλες τους τίς δυνάμεις στή διακονία τῶν ἀδελφῶν τους. Δέν τούς βοηθοῦσαν μόνο σέ ὁρι­σμέ­νες περιπτώσεις, δέν ἀσχολοῦντο μέ αὐτούς μερικές μόνο φορές, ἀλλά εἶχαν θέσει τόν ἑαυτό τους καί τήν ἐπιστήμη τους ἀποκλει­στι­κά καί μόνο στή θεραπεία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ζωή τους καί ἡ πο­ρεία τους ἦτανἕνα ὁλοκληρωτικό δόσιμο στούς ἐλαχίστους ἀδελ­φούς τοῦ Κυρίου, στόν ὁποῖο πί­στευ­αν ὄχι μόνο στά λόγια, ἀλλά μετατρέποντας τήν πίστη σέ ἔργα ἀγάπης, σέ ἔμπρακτη ἐφαρμογή τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, σέ βίω­μα ζωῆς.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός τούς ἔδωσε καί τή χάρη τῶν θαυμάτων καί τῶν ἰάσεων, ἡὁποία συνεχίζει νά ἐνεργεῖ μέσω τῶν ἱερῶν τους λει­ψάνων καί εἰκόνων, ἀλλά καί μέ­σω τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ἁγίου ὀνό­ματός τους, καί μετά τήν κοίμησή τουςὡς ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἀγάπη τήν ὁποία πράγματι εἶχαν καί προσέ­φε­ραν στούςἀδελφούς τους εἶναι ἡ ἀγάπη πού ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Χρι­στός καί ἡ ὁποία οὐδέποτε ἐκπί­πτει.

Αὐτή τήν ἀγάπη ἄς προσπα­θή­σουμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, πού τιμοῦμε σήμερα τή μνήμη τῶν ἁγίων καί θαυματουργῶν Ἀναρ­γύ­ρων, Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, νά ἀποκτήσουμε καί νά τήν προσφέ­ρουμε σέ ὅλους τούς ἀνθρώπουςἀνεξαιρέτως, μέ ὅποιον τρόπο μπο­ρεῖ ὁ καθένας μας καί ἀπό ὅποια θέση ἔχει σέ αὐτή τή ζωή. Γιατί γιά τόν Χριστό ἀξία ἔχει ἡ διάθεση τῆς προσφορᾶς· ἀξία ἔχειἡ ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ μας χάριν τοῦ ἀδελφοῦ μας· καί αὐτήν ἀντα­ποδίδει ὁΧριστός μέ τή δική του ἀγάπη καί μέ τή βασιλεία του.

Εὔχομαι, λοιπόν, διά πρεσβειῶν τῶν ἁγίων Ἀναργύρων νά ἀπο­κτ­ήσουμε καίἐμεῖς τό μέγα αὐτό χάρισμα τῆς ἀγάπης ὥστε νά ἀξιω­θοῦμε καί τῆς οὐρανίου βασιλείας του, στήν ὁποία εὐφραίνονται οἱ ἑορταζόμενοι ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δα­μιανός, οἱ θαυματουργοί.