Η εορτή του Αγίου Ιωάννου Χοζεβίτου του νέου στα Ιεροσόλυμα

Τήν Δευτέραν, 28^ην Ἰουλίου/ 10^ην Αὐγούστου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Χοζεβᾶ, κειμένην εἰς τήν ἔρημον τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, οὐχί μακράν τῆς Ἱεριχοῦς.

Κατά τήν ἡμέραν ταύτην ἡ Ἐκκλησία, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, τιμᾷ τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν ἐκ τῆς Ρουμανίας καταγόμενον καί προσελθόντα εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ζήσαντα εἰς αὐτούς ἐν ἄκρᾳ νηστείᾳ, ἡσυχίᾳ καί πάσῃ ἀρετῇ, ἀξιωθέντα τοῦ προορατικοῦ καί θαυματουργικοῦ χαρίσματος ὑπό τοῦ Θεοῦ καί ἀφθαρσίας τοῦ λειψάνου αὐτοῦ, φυλασσομένου εἰς τήν ὡς ἄνω Ἱεράν Μονήν.

Διά τήν ἁγιότητα αὐτοῦ κατετάχθη εἰς τό ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου τό ἔτος 2016 .

Πρός τιμήν αὐτοῦ ἐτελέσθη ἀγρυπνία τήν νύκτα, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου  π. Κωνσταντίνου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰσιδώρου, ἄλλων ἱερέων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου, ψάλλοντος τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς.

Τόν Μακαριώτατον ὑπεδέχθη ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος. Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· (Ματθ. 11, 28-29), λέγει Κύριος.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Ὁ τό ὄργανον γενόμενος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί παρ’ Αὐτοῦ λαβών τῶν θαυμάτων τήν ἐνέργειαν, Πατήρ ἡμῶν ὅσιος Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ, ἵνα τιμήσωμεν τήν σεπτήν μνήμην αὐτοῦ.

 Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, κοπιών ὤν καί πεφορτισμένος, κατέλαβε τούς Ἁγίους Τόπους καί δή τήν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐβαπτίσθη ὑπό Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, «καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές», ἀναζητῶν τήν ἀνάπαυσιν αὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῷ κατά τό εἰρημένον ὑπ’ Αὐτοῦ: “Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς”, (Ματθ. 11,28).

 Ἑρμηνεύοντες τούς Κυριακούς τούτους λόγους, οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λέγουν, ὁ μέν Ἱερός Χρυσόστομος, “Δεῦτε, οὐχ ἵνα ἀπαιτήσω εὐθύνας, ἀλλ’ ἵνα λύσω ἁμαρτήματα. Δεῦτε οὐκ ἐπειδή δέομαι ὑμῶν τῆς δόξης, ἀλλ’ ἐπειδή δέομαι ὑμῶν τῆς σωτηρίας”. Ὁ δέ Ζυγαβηνός, «Οἱ κοπιῶντες εἰς τήν ἐργασίαν τῆς ἁμαρτίας καί πεφορτισμένοι τῷ βάρει αὐτῆς… ἔχει γάρ [ἡ ἁμαρτία] κόπον μέν πρό τοῦ ἀποτελεσθῆναι, βάρος δέ μετά τοῦτο».

 Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό “κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς”, ἄς ἀκούσωμεν τῆς “Σοφίας Σολομῶντος” λεγούσης: “Δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι, καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν, καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά ῾Υψίστῳ.  διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτούς καί τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν”, (Σοφ. Σολ. 5, 15-16).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἐν Χριστῷ ἀνάπαυσις τῶν δικαίων δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν εἴσοδον αὐτῶν εἰς τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἔνθα μετά τῶν ἁγίων ἐπουρανίων Δυνάμεων “συμβασιλεύσουσιν αὐτῷ τῷ Κυρίῳ… δόξῃ γάρ ἀτελευτήτῳ τούς εἰς Αὐτόν πιστεύοντας στεφανώσει Χριστός. Ἔσται δέ τῶν τοιούτων ἐν μεθέξει”, λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, σχολιάζων τούς λόγους τοῦ προφήτου Ἠσαΐου: “τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται Κύριος Σαβαώθ ὁ στέφανος τῆς ἐλπίδος ὁ πλακείς τῆς δόξης τῷ καταλειφθέντι μου λαῷ·”, (Ἡσ. 28,5).

 Τοῦτο ἐπιμαρτυροῦσιν τόσον ὁ θεῖος Παῦλος ἐν τῇ δευτέρᾳ πρός Τιμόθεον ἐπιστολῇ αὐτοῦ: “λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος Κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ”, (Β΄ Τιμ. 4,8), ὅσον καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: “Καί φανερωθέντος τοῦ Ἀρχιποίμενος κομιεῖσθαι τόν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον”, (Α΄ Πέτρ. 5,4).

 Τόν στέφανον τοῦτον τῆς δικαιοσύνης καί τόν στέφανον τόν ἀμαράντινον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἔλαβεν ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, γενόμενος πολίτης τῆς οὐρανίου πολιτείας, τουτέστι τῆς Πόλεως τοῦ Θεοῦ ζῶντος, τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλήμ, (Ἑβρ. 12,22). Ὁ δέ ὁρατός καί ψηλαφητός ἀμαράντινος στέφανος αὐτοῦ  εἶναι ἡ ἀφθαρσία καί ἡ εὐωδία τῆς ἁγιότητος Αὐτοῦ, δηλαδή τοῦ πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κειμένου ἱεροῦ αὐτοῦ σκηνώματος, ὡς εὐστόχως ἐπισημαίνει ὁ Ἅγιος Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς λέγων: “ὁ γάρ καλός τοῦ ἀμαράντου στέφανος ἀπόκειται τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ· τό ἄνθος τοῦτο γῆ βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν”.

 Ὄντως ἀδελφοί μου, ἡ γῆ τοῦ Χοζεβᾶ δέν ἠδυνήθη νά βαστάσῃ τό εὐωδιάζον ἀμάραντον τοῦτο ἄνθος, δηλονότι τό τεθανατωμένον σῶμα τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, διότι τοῦτο ἐνεδύσατο τήν ἀφθαρσίαν διά τῆς ἐν αὐτῷ ἀναπαύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἰδού λοιπόν ἡ δόξα τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἰδού ὁ πλοῦτος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

 Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ νέος κατώρθωσε τήν τελείωσιν αὐτοῦ, διότι ἀπ’ Αὐτόν τοῦτον τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἔμαθε καί ἐδιδάχθη τήν πραότητα καί τήν ταπεινότητα τῆς καρδίας. “Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ”, ( Ματθ. 11, 29), λέγει Κύριος. 

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πραότητα καί ταπεινότητα τῆς καρδίας καλούμεθα νά ἀποκτήσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μιμούμενοι τόν ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Ἰωάννην, ὡς οὗτος ἐγένετο μιμητής τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ Χριστοῦ καί ἐπέτυχε τήν θέωσιν αὐτοῦ, ἀναδειχθείς οὗτος συνόμιλος τῶν Χοζεβιτῶν ἁγίων καί μεγάλων μοναστῶν Γεωργίου καί Ἰωάννου.

 Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:  “Τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου ἄρας Σοφέ, καί αὐτῷ μέχρι τέλους ἀκολουθῶν, τόν νοῦν οὐχ ὑπέστρεψας, ἐν τῷ κόσμῳ θεόσοφε, ἐγκρατείᾳ καί πόνοις, τά πάθη ἐνέκρωσας, καί ναόν ἡτοίμασας, σαυτόν τῷ Κυρίῳ σου· ὅθεν χαρισμάτων, ἀμοιβήν ἐκομίσω, ἰᾶσθαι νοσήματα, καί διώκειν τά πνεύματα, θεοφόρε μακάριε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τήν ἁγίαν μνήμην σου. Ἀμήν”.

Μετά τήν λῆξιν τῆς ἀγρυπνίας παρετέθη τράπεζα.