23 χρόνια από την κοίμησή του – (22 Μαΐου του 1996)
Ποιός δεν θυμάται στο ναό την τελευταία πράξη,
πριν η ψυχή του η άδολη στον ουρανό πετάξει;
Ήταν ημέρα Κυριακή, μέρα τρανή κι αγία
που ο Δεσπότης τέλεσε τη Θεία Λειτουργία.
Σαν τέλειωσε η Λειτουργιά, μετά το «δι’ ευχών»,
απηύθυνε προς το λαό τον λόγον τον στερνόν.
Σαν κυπαρίσσι υψίκορμο μπρος στην Ωραία Πύλη
το τελευταίο μήνυμα θέλησε για να στείλει.
Ακούμπησε το πηγούνι του πάνω στην πατερίτσα
κι άπλωσε τη γλυκειά ματιά ολόγυρα και ίσα.
Για πέντε-δέκα δεύτερα έμεινε σιωπηλός
και μ’ απορία περισσή τον κοίταζε ο λαός.
Με της αρρώστιας τον σταυρό και τα πολλά του χρόνια,
είχε κερδίσει από καιρό του κόσμου τη συμπόνια.
Με τη γνωστή του ευπρέπεια και με την καλωσύνη,
πούχε στολίδια αχώριστα στην Αρχιερωσύνη,
άνοιξε τ’ άγιο στόμα του, στον κόσμο να μιλήσει
και του Χριστού το ποίμνιο να αποχαιρετήσει.
«Όλους σας, σας ευχαριστώ, τούς είπε, με αγάπη,
πολύ για σας εμόχθησα, παρά τα όποια λάθη.
Εγώ προσεύχομαι για σας, θέλω και τη δική σας
την εκ βαθέων προσευχή, και τη συγχώρεσή σας.
Σας αγκαλιάζω πατρικά από το βήμα αυτό,
γιατί δεν ξέρω, άλλη φορά, αν θα σας ξαναδώ».
Αυτά είπε και σταμάτησε, κόπηκε η φωνή του.
Ο πόνος ήταν φανερός και η συγκίνησή του.
Σήκωσε το εγκόλπιο πάνω από την καρδιά του
και σταύρωσε και βλόγησε το εκκλησίασμά του.
Γύρισε προς το ιερό, έκλεισ’ η Ωραία Πύλη
αφού τα δώρα τα στερνά στο ποίμνιο είχε στείλει.
Μ’ αυτόν τον τρόπο έπεσε κει μέσα στον σολέα
της Αρχιερωσύνης του η ιερή αυλαία.
Εις μνημόσυνον αιώνιον!
*του μακαριστού Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγάθωνος Αρχιμ. Δαμασκηνού
