Απόστολος τετάρτης Κυριακής των Νηστειών, ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν Eβρ. 6.13-20
Ἀδελφοί, τῷ ᾽Αβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ᾽ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ᾽ ἑαυτοῦ, λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας. Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν ᾽Ιησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ, Ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.
Καθώς έχουμε διανύσει την τέταρτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοσής, ο απόστολος Παύλος έρχεται σήμερα να τονώσει εκ νέου την πίστη και την ελπίδα μέσα μας, ώστε να μη αποκάμουμε από τον αγώνα μας.
Για τον λόγο αυτό μάς υπενθυμίζει την υπόσχεση που έδωσε ο θεός στον Αβραάμ, για να περάσει στη συνέχεια στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι η ελπίδα μας και η ασφαλής άγκυρα της ψυχής μας. «Αδελφοί», μάς λέει, «όταν ο Θεός έδωσε υπόσχεση στον Αβραάμ, επειδή δεν είχε να ορκιστεί σε κάποιον ανώτερο ορκίστηκε στον εαυτό του λέγοντας “βεβαίως θα σε ευλογήσω και θα σε πληθύνω στο έπακρο”· κι έτσι, με την υπομονή του, πέτυχε την εκπλήρωση της υποσχέσεως. Γιατί, βέβαια, οι άνθρωποι ορκίζονται σε κάποιον ανώτερο, και ο όρκος δίνει τέλος σε κάθε αντιλογία και αμφισβήτηση· και ο Θεός, θέλοντας να δείξει στους κληρονόμους της επαγγελίας του το αμετάκλητο της αποφάσεώς του, εγγυήθηκε με όρκο, ούτως ώστε με δύο πράγματα αμετακίνητα, για τα οποία είναι αδύνατο να πει ψέματα ο Θεός, εμείς που καταφύγαμε σε αυτόν ας έχουμε ισχυρή ενθάρρυνση, ώστε να κρατήσουμε την ελπίδα που βρίσκεται ενώπιόν μας. Αυτή την ελπίδα έχουμε σαν άγκυρα της ψυχής σίγουρη και ασφαλή, και μάς οδηγεί στα ενδότερα του καταπετάσματος, όπου πριν από εμάς εισήλθε ο Ιησούς, ο οποίος έγινε αρχιερέας για πάντα κατά την τάξη του Μελχισεδέκ». Η υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ ήταν διπλή: ότι θα τον καταστήσει κύριο της γης της Επαγγελίας και ότι θα πληθύνει τους απογόνους του επάνω στην γη, σαν την άμμο της θαλάσσης. Δεν είχε άλλο εχέγγυο ο Αβραάμ, παρά μόνο την υπόσχεση του Θεού. Ο λόγος όμως του Θεού είναι λόγος αληθείας· δεν είναι δυνατόν ο Θεός να λέει ψέματα. Από την άλλη μεριά, τα μέσα που διέθετε ο Αβραάμ ήταν πρώτα η πίστη στον Θεό, από την οποία πηγάζει η εμπιστοσύνη σε όσα υποσχέθηκε προς αυτόν ο Θεός· έπειτα η υπακοή στο θέλημα του Θεού, τού είπε να φύγει από την γη του και να πορευθεί σε άγνωστο τόπο και το έπραξε δίχως δεύτερη σκέψη· και τέλος η υπομονή, με την οποία – όπως μάς λέει ο απόστολος Παύλος – πέτυχε την εκπλήρωση της επαγγελίας. Στο πρόσωπο του Αβραάμ ο Θεός κάνει και μία επιπλέον παραχώρηση: για να καταστήσει τα λόγια του πιο πιστευτά χρησιμοποιεί όρκο, ούτως ώστε ο αποδέκτης των λόγων του να μ αμφιβάλλει. Και φυσικά, οι άνθρωποι ορκίζονται στον Θεό, δηλαδή τον καθιστούν μάρτυρα ότι αυτά που λένε είναι αληθινά· ο Θεός εδώ απλά επιβεβαιώνει την αλήθεια των λόγων του, μιας που δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος για να τον φέρει ως μάρτυρα. Από την άλλη μεριά, στην Καινή Διαθήκη, ο Χριστός απαγορεύει να ορκιζόμαστε, και για τον λόγο αυτό αρκεί η διατύπωση των λόγων του για να βεβαιώσει την αλήθεια των λεγομένων. Αρκεί μια φράση του, ένα «η πίστις σου σέσωκέ σε» για να φανερωθεί το θαύμα, αρκεί ένα «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι» για να έλθει η λύτρωση, αρκεί ένα «σήμερον μετ’ εμού έση εν των παραδείσω» για να δικαιωθεί ο Ληστής. Επομένως, εάν η υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ ήταν αληθινή – και όντως ήταν, το ίδιο αληθινά είναι και τα λόγια του Χριστού, ο οποίος μάς κάλεσε κοντά του λέγοντας «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· 30 ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. 11.28-29). Εξίσου αληθινά είναι και όσα μάς προσέφερε και μάς υποσχέθηκε, τόσο με το πάθος και την Ανάστασή του όσο και με την διδασκαλία του. Άρα, εμείς δεν έχουμε απλά ενώπιόν μας μια υπόσχεση, αλλά την εκπλήρωση της υποσχέσεως την οποία έδωσε ο Θεός στον Αδάμ την μέρα που τον έβγαλε έξω από τον παράδεισο· δεν έχουμε απλά ελπίδα, αλλά έχουμε την ελπίδα σαρκωμένη, ενώπιόν μας. Γι αυτό και δεν θα πρέπει να ολιγοψυχούμε, αλλά να παίρνουμε θάρρος στον καθημερινό μας αγώνα· ούτε πάλι να καταποντιζόμαστε από τις τρικυμίες του βίου, γιατί ο Χριστός είναι η ελπίς του κόσμου και η άγκυρα της πίστεώς μας. Κι όπως η άγκυρα συγκρατεί το πλοίο κατά την ώρα της τρικυμίας και το ασφαλίζει ακόμα και μέσα στο λιμάνι, έτσι ο Κύριός μας μάς ασφαλίζει και μάς διασώζει, αν παραμείνουμε δεμένοι με αυτόν με την αλυσίδα της πίστεως. Ο Χριστός δεν είναι μόνο ο Θεός και λυτρωτής μας, αλλά και ο πρώτος άνθρωπος , ο νέος Αδάμ, που ανήλθε ενώπιον του θρόνου του Θεού και κάθισε στα δεξιά του. Μαζί με τον θεάνθρωπο Κύριο, άνοιξε ο δρόμος και για όλους εμάς. Ο αγώνας μας είναι δύσκολος, ειδικά τούτη την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που προετοιμαζόμαστε να αποβάλλουμε τον παλαιόν άνθρωπο και να κοινωνήσουμε στο φώς της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Σύμμαχο στον αγώνα μας έχουμε, και μάλιστα τον πλέον ισχυρό· ελπίδα και άγκυρα έχουμε· υπόσχεση έχουμε πάλι, η οποία μάλιστα πραγματοποιήθηκε και βρίσκεται ενώπιόν μας. Γι αυτό ας μη αποκάμουμε, αλλά ας κρατήσουμε τούτη την σταθερή και βεβαία άγκυρα, ώστε να εισέλθουμε εις την χαράν του Κυρίου μας. Αμήν.
π. Χ.Β.
