«Ένας αληθινός Επίσκοπος»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Έναν μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε αδελφοί μου. Τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο Επίσκοπο Αντιοχείας. Υπήρξε μαθητής των Αποστόλων. Τον χαρακτηρίζουν πατέρα των Επισκόπων και θαρραλέο στρατιώτη του Χριστού.

Το όνομά του στα λατινικά σημαίνει φωτιά¹, δηλαδή φλεγόταν από τον πόθο του Χριστού, σε τέτοιο βαθμό που έλαβε την προσωνυμία θεοφόρος, την οποία δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί κι ο ίδιος χωρίς να καυχιέται. Άλλωστε, όλοι οι Χριστιανοί γίνονται θεοφόροι και χριστοφόροι και συγχρόνως πνευματοφόροι με το Άγιο Βάπτισμα και τη συμμετοχή τους στη ζωή της Εκκλησίας. Μία παράδοση αναφέρει ότι ο Άγιος Ιγνάτιος ήταν το μικρό παιδί που πήρε στην αγκαλιά Του ο Χριστός λέγοντας : «και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται»².

Στο πρόσωπο του Αγίου Ιγνατίου, όπως και στα πρόσωπα όλων των Αγίων της Εκκλησίας μας, συναντούμε την ανατροπή εννοιών και λέξεων. Στον Βίο του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου διαβάζουμε ότι όταν συνέλαβαν τον Άγιο Ιγνάτιο και τον οδηγούσαν από την Αντιόχεια στη Ρώμη για να τον ρίξουν στα θηρία, εκείνος έστειλε επιστολή προς τους Ρωμαίους Χριστιανούς με την οποία τους παρακαλούσε να τον βοηθήσουν. Ποιά ήταν η βοήθεια, την οποία ζητούσε ο θεοφόρος αυτός Πατέρας;

Μήπως να του προσφέρουν κάποιες υπηρεσίες στις δύσκολες ώρες που βρίσκεται;

Μήπως, να τον απαλλάξουν από τα δεσμά, χρησιμοποιώντας τις όποιες γνωριμίες τους με κατάλληλα πρόσωπα;

Μήπως, ακόμη, να εξαγοράσουν τη ζωή του με χρήματα, προκειμέ-νου να ζήσει όσο επιτρέψει ο Θεός;

Ο Επίσκοπος αυτός όμως της Συρίας, που πορεύεται από την Ανατολή για να δύσει στη Δύση, ζητά από τους Ρωμαίους να μην τον αδικήσουν με την αγάπη τους, αλλά να επιτρέψουν «να αλεστεί ως σιτάρι του Θεού στα δόντια των θηρίων, ώστε να βρεθεί άρτος καθαρός του Χριστού»³.

Έγραφε χαρακτηριστικά στους Ρωμαίους: «Καλύτερα να παρακινήσετε τα θηρία να γίνουν ο τάφος μου και να μην αφήσουν τίποτα από το σώμα μου … χαρά μου τα θηρία που ετοιμάστηκαν για μένα και προσεύχομαι να τα συναντήσω σύντομα. Κι αν αυτά δεν θελήσουν, εγώ θα τα εξαναγκάσω … τίποτα ας μη με εμποδίσει, ορατό η αόρατο, προκειμένου να συναντήσω τον Ιησού Χριστό … Εκείνον ζητώ που πέθανε για εμάς. Εκείνον ποθώ που αναστήθηκε για εμάς … Μην με εμποδίσετε να ζήσω, μη θελήσετε να πεθάνω … Δεν επιθυμώ τροφή υλική, ούτε ηδονές της ζωής αυτής. Άρτον Θεού θέλω ο οποίος είναι σάρκα Ιησού Χριστού και πόμα θέλω το αίμα Αυτού το οποίο είναι αγάπη άφθαρτη … Εάν πάθω, τότε πράγματι με αγαπάτε, εάν όχι, με μισείτε»⁴.

Έτσι μιλούν οι Άγιοι• αυτός είναι ο τρόπος ζωής τους και συγχρόνως η επικοινωνία τους με το Θεό. Δεν λειτουργούν με τις συχνότητες του κόσμου, ούτε και η ζωή τους συμβιβάζεται με τη ζωή του κόσμου. Η σκέψη τους, ο νους τους η καρδιά τους, ολόκληρο το είναι τους είναι στραμμένο προς τον Ουρανό. Με τους Αγίους συμβαίνει αυτό το οποίο διακυρήσσει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος : «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»⁵ και ακόμη «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»⁶. Έτσι και οι λέξεις παύουν να έχουν το συνηθισμένο νόημά τους και οι έννοιες ανατρέπονται.

Και το ερώτημά μας : Θα βρεθούμε εμείς σε αυτή τη συχνότητα της ζωής του Αγίου Ιγνατίου, τη συχνότητα των Αγίων της Εκκλησίας μας; Έχουμε μέσα μας αυτή τη φλόγα που είχε ο Άγιος Ιγνάτιος στην καρδιά του; Είμαστε έτοιμοι να θυσιασθούμε για τον Χριστό σήμερα; Μπορούμε να ανταλλάξουμε το χρήμα, τη δόξα και τις ηδονές με «το υπέρ παν όνομα» του Χριστού⁷; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που θα πρέπει να μας προβληματίσουν.

Αδελφοί μου, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.

Ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε και πάλι το βαθύ μυστήριο της Θείας Εναναθρωπήσεως. Είναι το μυστήριο της αγάπης, με το οποίο ο Χριστός ξαναπλάθει τον άνθρωπο θεραπεύοντας τα δικά μας πάθη με το δικό Του Πάθος, όπως γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος⁸.

Και η μόνη οδός για να προσεγγίσουμε αυτό το Μυστήριο είναι η οδός της αγάπης, της προσφοράς και της θυσίας.

Αυτή η αγάπη είναι υπόθεση της καρδιάς. Εκεί συναντάμε το Θεό και με αυτή τη φλόγα διακονούμε τον άνθρωπο.

Αυτή η αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού, που χαρακτήριζε τη ζωή του Αγίου Ιγνατίου και των Αγίων μας,

αυτή η αγάπη, που εκφράζεται θυσιαστικά για τον κάθε άνθρωπο που είναι εικόνα του Θεού,

αυτή η αγάπη, μπορεί να γίνει το ανάχωμα στη βαρβαρότητα των ημερών μας και να ανατρέψει τους τυφώνες της καταστροφής που απειλούν την ημερότητα της ζωής μας.

Έτσι έζησαν οι Άγιοί μας.

Έτσι έζησαν οι πρόγονοί μας.

Με αγάπη προς το Θεό και με θυσία για τον συνάνθρωπο.

Με αυτές τις σκέψεις δανεισμένες από τα ιερά κείμενα της Εκκλησίας μας και εν όψει της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, επιτρέψτε μου να σας υπομνήσω πατρικά και αδελφικά και τα κάτωθι :

Ας προσπαθήσουμε τις ημέρες αυτές, μέσα στο λατρευτικό κλίμα της Εκκλησίας μας, να επικοινωνήσουμε μυστικά με τον Χριστό, με τη Μετάνοια – Εξομολόγηση και με τη συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Δεν πρέπει κανείς να λείψει από τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, καθώς και από τις άλλες Ακολουθίες των ευλογη-μένων ημερών του Ιερού Δωδεκαημέρου.

Μόνον έτσι, θα γίνει η καρδιά μας φάτνη, που θα δεχθεί το Βρέφος της Βηθλεέμ, θα λάμψει μέσα μας το φως του Χριστού και θα εκδιωχθούν το άγχος, η ανασφάλεια και οι διάφορες φοβίες που μας ταλαιπωρούν.

Με αυτόν τον τρόπο θα γιορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα, Χριστούγεννα με Χριστό και θα λάβουμε πλούσια την χάρη Του και την ευλογία Του στη ζωή μας, στην οικογένειά μας, στα έργα μας.

^{1 λατιν.  ignis (=φωτιά).}

^{2 Ματθ. 18,5.}

^{3 Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, Προς Ρωμαίους,  κεφ. 4, PG 5,689Β.}

^{4 Αυτόθι, 685-696.}

^{5 Γαλ. 2,20.}

^{6 Εβρ. 13,14.}

^{7 Φιλιπ. 2,9.}

^{8 Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Έπη Ηθικά, ΛΔ  Ὅροι Παχυμερείς, PG 37,659Α & ΕΠΕ 9,442 (190).}