Διονύσιος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών (1907 – 1970)

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος Χαραλάμπους γεννήθηκε το 1907 στο Αβτζιλάρ (Κυνηγοί) Αδραμυττίου της Μικράς Ασίας. Οι γονείς του Χαράλαμπος και Κλεοπάτρα καθώς και οι δύο αδελφές του σκοτώθηκαν κατά την Μικρασιατική καταστροφή.

Τα πρώτα γράμματα ο μακαριστός Διονύσιος τα έμαθε στο Δημοτικό Σχολείο Στύψης Λέσβου. Για δέκα ολόκληρα χρόνια μόνασε στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος. Απόφοιτος της Αθωνιάδος και της Θεολογικής σχολής της Χάλκης χειροτονονήθηκε διάκονος τον Αύγουστο του 1934 και πρεσβύτερος στις 21 Ιουλίου του 1935 από τον τότε σχολάρχη Επίσκοπο Μιλήτου Αιμιλιανό. Το 1940 έλαβε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη. Απολυτήριο από την Ιερά Μονή πήρε στις 18 Ιουνίου του 1935.

Στη διάρκεια του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου 1940-1942 υπηρέτησε ως ιεροκύρηκας της Ιεράς Μητροπόλεως Μηθύμνης και ανέλαβε την ηγουμενία της Ιεράς Μονής Λειμώνος. Τον Αύγουστο του 1942 συνελήφθει από του Γερμανούς κατακτητές με την κατηγορία ότι βοηθούσε και περιέθαλπε Βρετανούς στρατιώτες. Οι Γερμανοί τον βασάνισαν σκληρά και τον καταδίκασαν σε δεκαετή ειρκτή. Σε πρώτη φάση τον έστειλαν στη Θεσσαλονική στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά και στην συνέχεια βρέθηκε για τρία χρόνια στα γερμανικά στρατόπεδα Στόουν και Μπερνάου όπου βασανίστηκε φρικτά και γλίτωσε πολλές φορές από το θάνατο. Μετά το τέλος του πολέμου συνέχισε την διακονία του στην Μυτιλήνη, στην Ναύπακτο και στο Καρπενήσι, επίσης οργάνωσε στην Κύπρο την Ιερατική Σχολή «Απόστολος Βαρνάβας».

Την 1η Νοεμβρίου του 1951 εκλέγεται από τη σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σπυρίδωνος, μητροπολίτης Λήμνου. Η λαμπρή και σημαντική του αρχιερατική πορεία ξεκινάει. Τα οκτώ χρόνια που διακόνησε την Ιερά μητρόπολη Λέσβου υπήρξαν αρκετά καρποφόρα και η ταπεινότητα η εργατικότητα και η απλότητα του συνέβαλαν σημαντικά. Μεγάλη ήταν η απώλεια του για τον περιούσιο λαό του Θεού της μητροπόλεως Λέσβου όταν έγινε η μετάθεση του στην Ιερά μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών.

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1959, εποχή στην οποία ήταν και συνοδικός, εξελέγει Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών. Οι κάτοικοι ανέμεναν από τον νεό μητροπολίτη να αποτελέσει την ελπίδα για τον τόπο και την κοινωνία των Τρικάλων. Η ενθρόνιση του έγινε στις 8 Μαρτίου του 1959, και η υποδοχή του λαού ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα της εποχής. Σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής επί των ημερών του η Μητρόπολη έζησε την κορύφωση της πνευματικής άνθησης.

Αξίζει να αναφερθεί πως όλο το διάστημα που ο μακαριστός μητροπολίτης διακόνησε στην Ιερά μητρόπολη προσέλκυσε κοντά του αξιόλογες εκκλησιαστικές μορφές τόσο κληρικών όσο και λαικών οι οποίοι υπληρέτησαν πιστά κοντά του. Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βαρλαάμ Καλλίνικος μετέπειτα Μητροπολίτης Πειραιώς μαζί με την συνοδεία του το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και το νυν μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Ο π. Παντελεήμων Καθρεπτίδης μετέπειτα Μητροπολίτης Κορωνίας, ο π. Αγαθόνικος Φατούρος μετέπειτα Μητροπολίτης Κίτρους όπως και πολλοί άλλοι κληρικοί καθώς και έγγαμοι θεολόγοι.

Από την αρχή της αρχιερατικής του θητείας στα Τρίκαλα αγωνίστηκε με σθένος για την αναδιοργάνωση και την αναβίωση των Ιερών Μονών της περιοχής και ιδιαίτερα της μοναστικής πολιτείας των Αγιών Μετεώρων. Έτσι κατέβαλε κάθε προσπάθεια για την αναστήλωση των Μετεώρων, τα οποία με τις καταστροφές που έγιναν κατά την διάρκεια του πολέμου ήταν σχεδόν ερειπωμένα. Ο Διονύσιος επανέφερε στη ζωή πολλές διαλυμμένες Μονές της αρχιερατικής του περιφέρειας όπως τις Μονές Σταγιάδων, Μετεώρων και Δουσίκου και επίσης φρόντισε και της Μονές του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά και την Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου την οποία έκανε γυναικεία το 1961. Η αγαπή του προσέλκυσε στα μοναστήρια νέους μοναχούς και μοναχές και κατάφερε να επαναφέρει στην αρχαία του δόξα το μεγάλο Μετέωρο. Τέλος μεγάλη ήταν και η προσφορά του στα Μοναστήρια Ρουσάνου, Αγίων Θεοδώρων, Κορμπόβου, Γρδικίου και Κλεινού.

Ο Μητροπολίτης Διονύσιος εργάστηκε σκληρά και για τον νόμο αναγνώρισης των Μετεώρων ως ιερού χώρου. Όπως είναι γνωστό με το νόμο 2351/1.11.1995 η περιοχή των Μετεώρων αναγνωρίστηκε ως Ιερή. Έτσι οριοθετήθηκε επίσημα και καθορίστηκαν ποιες δραστηριότητες επιτρέπονται και ποιες απαγορεύονται εντός του Ιερού χώρου. Ο νόμος αυτός υπήρξε πολυπόθητος καρπός του αγώνα και της προσευχής όλων των μοναχών της κοινότητας, καθώς και μεγάλου αριθμού ανθρώπων, φίλων της ιερότητας του χώρου. Ο μακαριστός Διονύσιος προ ετών λόγω της μεγάλης επισκεψιμότητας που είχε ο χώρος ήθελε να τον διαφυλάξει. Αν και αυτό κατέστει δυνατό μετά την κοίμηση του όλοι οι αγιομετεωρίτες μοναχοί οφείλουν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του έναν πρώιμο εμπνευστή του νόμου για την προστασία του Ιερού Χώρου των Μετεώρων.

Παρά τους πόνους και τη δοκιμασία του από την ανίατη ασθένεια το τέλος του ήρθε στις αρχές του 1970. Ο μακαριστός Διονύσιος ετάφη, όπως ζήτησε στην Ιερά Μονή Βυτουμά καθώς είχε συνδεθεί πολύ με την αδελφότητα του μοναστηρίου. Ο απλός και απέριττος μαρμάρινος τάφος όπου μέσα κείται το σώμα του βρίσκεται όπισθεν του Ιερού βήματος στο μέρος της Προσκομιδής. Ο τάφος του μακαριστού Διονυσίου αποτελεί έως και τις μέρες μας τόπος προσκυνήματος των ευλαβών πιστών που επισκέπτονται την Μονή Βυτουμά. Ο οσιακός βίος του Δεσπότη και η λαμπρή του αρχιερατική πορεία στην Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης τον κατέστησαν ιδιαίτερα προσφιλή στο λαό.

της Μαρίας Χατζησταμάτη