Ἀγάπη. Μία λέξη, πολλὲς ἔννοιες, πολλὲς σημασίες. Καὶ ὅλες σωστές!
Ἀγάπη λέξη ἱερή, ἀγάπη λέξη θεία, ποὺ γράφεται μὲς στὶς καρδιές, καὶ ὄχι στὰ βιβλία!
Τελικά, τί εἶναι ἀγάπη, φίλοι μου;
“Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί” διαβάζουμε στὴν Ἁγία Γραφή. (Α΄ Ἰω. 4,16). Ἂς προσέξουμε τί λέει: δὲν λέει ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀγάπη· ἀλλὰ ὅτι, ὁ Θεός, εἶναι ἀγάπη.
Μιὰ ἀλήθεια τόσο γνωστή, μὰ καὶ τόσο ἄγνωστη…
Ἄγνωστη, γιατὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δὲν κατανοεῖται ἐγκεφαλικά, οὔτε νοησιαρχικά, οὔτε ἀναλύεται σὲ ἐπιστημονικὰ ἐργαστήρια, οὔτε ἑρμηνεύεται μὲ νομικίστικους κανόνες καὶ ἑτυμολογικοὺς ὁρισμούς, ἀλλὰ βιωματικά, μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου…
Ἡ λέξη “ἀγάπη”, εἶναι τόσο πολυφορτωμένη, τόσο πολυτραγουδισμένη, μὰ συνάμα καὶ τόσο διεφθαρμένη πού, μερικὲς φορές, ἀποφεύγω νὰ τὴ χρησιμοποιῶ! Γιατί;
Ἐπειδὴ ὅλοι μιλοῦν γιὰ ἀγάπη, ἀλλὰ τὶς περισσότερες φορὲς ἔχουν παρερμηνεύσει τὴν ἔννοιά της. Ὁ καθένας μας τῆς προσδίδει διαφορετικό νόημα. Ὁ καθένας μας τὴν κόβει καὶ τὴ ράβει στὰ μέτρα του. Τὴν κάνει σὰν τὸ πανί ποὺ κρύβει τὴ γύμνια του.
Ἡ ἀγάπη, ἕνα τόσο λεπτό, τόσο ἰδιαίτερο, ἀλλὰ καὶ τόσο προσωπικό θέμα, μπορεῖ νὰ φανερώσῃ πολλά περισσότερα ἀπὸ μιὰ ἔνδειξη ἁπλᾶ γιὰ τὸ πῶς τὴν ἀντιλαμβανόμαστε!
Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι μιὰ ἰδέα, οὔτε πολιτισμικὴ κουλτούρα… Δὲν εἶναι φόβος, ἐξάρτηση, ζήλια ἢ κτητικότητα…!
Ἡ ἀγάπη, δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀλλάζει μὲ τῆς τύχης τὰ γυρίσματα καὶ μὲ τὸ κάθε σκούντημα πέφτει καὶ χάνεται…!
Οὔτε εἶναι παιχνίδι τοῦ καιροῦ ποὺ κυλάει μὲ τὸ κυρτό του τὸ δρεπάνι…
Ἡ ἀγάπη δὲ μολογιέται μὲ λόγια, ἐκφράζεται μὲ πράξεις. Δὲ μετριέται μὲ τὰ λόγια ποὺ θὰ πῇς, ἀλλὰ μὲ τὶς θυσίες ποὺ μπορεῖς νὰ κάνῃς. Δὲν μποροῦν νὰ τὴν ἐκφράσουν τὰ χείλη, ἀλλὰ τὰ μάτια. Γιατί τὰ χείλη μποροῦν νὰ ἐκστομίσουν ψεύτικα λόγια, τὰ μάτια, ὅμως, χμμμ!…. εἶναι ἀδύνατο νὰ βγάλουν πλανερὴ λάμψη! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ σοφός Ἀνατολίτης Τζελαλεντὶν Ρουμὶ εἶπε: «Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ ἐξάντας τῆς ἀλήθειας».
Ἡ ἀγάπη εἶναι ν’ ἀγαπᾶς• ἡ ἀγάπη εἶναι νὰ λιώνῃς σὰν τὸ κερί• ἡ ἀγάπη εἶναι νὰ πονᾶς, χωρίς νὰ τὸ μετανιώνῃς… οὔτε ἀλλάζει κατὰ τὸ δοκοῦν.
Ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή, δὲν ἀλλάζει μὲ τὶς σύντομες ὧρες καὶ βδομάδες, Φτάνει μακριά μέχρι τὴν ἄκρη τῆς συντέλειας… μέχρι τὸ ἄπειρο…!
Δὲν εἶναι ἀγάπη, φίλε μου, ἂν ὁ ἄλλος σὲ πονάῃ… ἂν σὲ ἐλέγχῃ… ἂν φοβᾶσαι νὰ εἶσαι αὐτὸ ποὺ εἶσαι… ἂν σὲ δέρνῃ… ἂν σὲ ταπεινώνῃ… ἂν σοῦ ἀπαγορεύῃ νὰ φορᾶς τὰ ροῦχα ποὺ σοῦ ἀρέσουν… ἂν ἀμφιβάλλῃ γιὰ τὴν πνευματική σου ἱκανότητα… ἂν δὲν σέβεται τὴ θέλησή σου… ἂν σὲ θέλῃ γιὰ σκεῦος ἠδονῆς καὶ ὄχι σὰν σκεῦος ἐκλογῆς… ἂν ἀμφιβάλλῃ γιὰ τὸ λόγο σου… ἂν δὲν σὲ ἐμπιστεύεται… ἂν σὲ ἐμποδίζῃ νὰ μελετᾶς ἢ νὰ δουλεύῃς… ἂν σὲ ἀπατάῃ… ἂν σὲ ἀποκαλῇ ἠλίθια καὶ τρελή… ἂν κλαῖς περισσότερο ἀπ’ ὅτι χαμογελᾶς… ἂν ἐπηρεάζῃ τὰ παιδιά σου… ἂν λέῃ συνεχῶς ψέματα… δὲν εἶναι ἀγάπη ἂν σὲ ρίχνῃ, ἂν σὲ συγκρίνῃ, ἂν σὲ κάνῃ νὰ νιώθῃς μηδενικό!!!!!
Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀγάπη, αὐτὸ λέγεται “κακοποίηση”.
Καὶ συνεχίζω νὰ διερωτῶμαι: τί εἶναι ἀγάπη;
Προσπαθῶ νὰ βρῶ λόγια νὰ τὴν περιγράψω, νὰ δώσω μιὰ λογική-πιστευτὴ ἀπάντηση…!
Καὶ τί λόγια νὰ βρῇς ποὺ νὰ εἶναι ταιριαστὰ γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη; Ἡ ἱσχύς της εἶναι τεράστια… δὲν κλονίζεται καὶ δὲν ἀλλάζει ἀπέναντι στὶς δυσκολίες καὶ ἂν τὸ κάνει, ὅταν τὸ κάνει, ἁπλῶς δὲν εἶναι ἀληθινή.
Ἡ ἀπάντηση, εἶναι πολλὴ πιὸ εὔκολη ἀπ’ ὅσο νομίζουμε.
Ἀγαπῶ θὰ πεῖ ἐγὼ ἀγαπῶ… τὸ τί κάνει ὁ ἄλλος, εἶναι δική του δουλειά. Ἡ ἀγάπη δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ τί περιμένεις νὰ πάρῃς, ἀλλὰ μὲ τὸ τί περιμένεις νὰ δώσῃς… τὰ πάντα!
Ἡ πραγματικὴ ἀγάπη ξεφεύγει ἀπὸ τό “ἐγώ” καὶ μετατοπίζεται στό “ἐμεῖς”. Σπάει τὰ δεσμὰ τοῦ ἐγωισμοῦ! Παίρνει ἄλλες διαστάσεις, ἔχοντας ἀπαγγιστρωθῆ ἀπὸ τὸ χωροχρονικὸ κλουβὶ τοῦ “ἑαυτούλη”. Ἀντιμετωπίζει τόν/τὴν σύντροφο σὲ ἕναν πολυδιάστατο κόσμο, ὅπου ὑπάρχει μεγαλύτερη ἐλευθερία. Γνωρίζει πὼς δὲν εἶναι τοῦ “ἑαυτοῦ”, ἀλλὰ ἕνα μέρος τοῦ κόσμου! Πὼς τό “ἐγώ”, εἶναι μιὰ περιοριστικὴ αὐταπάτη. Ὁπότε πολὺ εὔκολα μπορεῖ νὰ θυσιάσῃ τό “ἐγώ”, γιατί τό “ἐγώ” καὶ οἱ “ἄλλοι” εἴμαστε ἕνα! Καὶ αὐτή ἡ θυσία παύει νὰ βιώνεται σὰν πόνος, καὶ γίνεται ἄφατη χαρά. Ἔτσι δικαιώνεται ὁ Βίκτωρ Οὐγκὼ ποὺ εἶπε: “Ἡ ἀγάπη μεταμορφώνει ἀκόμα καὶ τὴ θυσία σὲ χαρά”.
Ἡ ὀμορφιά τῆς ἀγάπης κρύβει μέσα της τὴ θυσία! Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι κτητική, εἶναι θυσιαστική. Ὅποιος ἀγαπάει πραγματικά, δὲν ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀγάπη γιὰ νὰ κερδίσῃ. Παραχωρεῖ τὰ δικαιώματα τοῦ κατακτητῆ καὶ τοῦ κτήτορα!
Αὐτὸ τὸ συναίσθημα εἶναι τόσο μεγαλόψυχο καὶ καθαρό… τόσο μεγαλειῶδες καὶ ἁγνό… τόσο εὐγενικὸ καὶ εἰλικρινές… τὸ ἀνώτερο ὅλων. Σὲ καθηλώνει, σ’ ἀγκαλιάζει, σ’ ἐλαφραίνει, σὲ μαλακώνει…! Σὲ κάνει καλύτερο ἄνθρωπο. Γεμίζει τὰ μέσα σου.
Ἀπ’ ὅλο τὸ βάρος τῆς ζωῆς, μιὰ λέξη μᾶς ἐλευθερώνει… ἡ ἀγάπη!
Ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ καταλάβῃ πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ἀγάπη, εἶναι ὁ χρόνος!
Τυχεροί καὶ εὐτυχείς ὅσοι ἀγαποῦν καὶ ὅσοι ἀγαπιοῦνται καὶ ἔχουν βρεῖ τὴν ἀλήθεια μέσα στὴν ἀγάπη. Καὶ ἐπειδὴ ποτὲ δὲν ξέρεις ποιούς ἀνθρώπους σοῦ φέρνει τὸ αὔριο καὶ ποιούς σοῦ παίρνει πίσω, ἀγάπα στό σήμερα, τώρα ποὺ μπορεῖς καὶ γιὰ ὅσο μπορεῖς!
Γιὰ ὅλους αὐτούς, ποὺ ἀψηφώντας τὶς ἀνεπάρκειες, τὶς ἀνασφάλειες, τὶς φοβίες καὶ τὶς ἀνημποριές, ξέρουν καὶ μποροῦν ν’ ἀγαποῦν καὶ ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀγάπη, ὅταν συναντᾶ τὸ δρόμο τους καὶ δὲν τὴν ἀφήνουν νὰ φύγῃ. Μὰ ἔστω, καὶ ἑτεροχρονισμένα, νὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ τὸ ἀρθρώνουν τὸ σ’ ἀγαπῶ. Γιὰ τὴν ἀγάπη, ποτέ δὲν εἶναι ἀργά, ὅσο εἴμαστε ζωντανοὶ καὶ ὅσο ἀναπνέουμε.
Ὡραῖο πρᾶγμα εἶναι νὰ σ’ ἀγαποῦν, ἔτσι νὰ νιώθῃς αὐτὴ τὴ θαλπωρή, τὴ ζεστασιά, νὰ γαληνεύῃ ἡ ψυχή σου. Ὡραῖο, ὅμως, πρᾶγμα εἶναι καὶ ν’ ἀγαπᾶς καὶ νὰ φουσκώνῃς μέσα σου, νὰ σπρώχνῃ τὰ τοιχώματά σου, σὰν νὰ ἑτοιμάζῃς νὰ κυοφορῇς κάτι καλό, κάτι ὄμορφο. Πραγματικά, ὅποιος ἀγαπάει ἀληθινά, παύει νὰ θεωρῇ τὸν ἑαυτό του σὰν μιὰ ἐγωκεντρικὴ ὀντότητα καὶ ἀφήνεται νὰ γίνῃ μέρος τῆς ὁλότητας. Δὲν εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἕνα σημεῖο τοῦ κύκλου τοῦ κόσμου. Αὐτό, νομίζω, ὅτι εἶναι ἡ ἀγάπη.
Αὐτό τὸ κατανοεῖς μόνον ὅταν τὸ νιώσεις μέσα σου. Καὶ γιὰ νὰ τὸ νιώσῃς μέσα σου, γιὰ νὰ αἰσθανθῇς δηλαδή, αὐτή τὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, στὸ ἐσωτερικό σου, χρειάζεται, μᾶς λέει ὁ πρῶτος θεολόγος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, νὰ μπῇς στὴ συχνότητα τῆς ἀγάπης· νὰ ἀγαπήσῃς δηλαδή τὸ διπλανό σου, τὸ συνάνθρωπό σου, ὅπως ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο: ἁγνά, ἀνιδιοτελῶς, θυσιαστικά. Ὅταν θυσιάσῃς κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ ἀδελφοῦ, ὅπως ὁ Χριστὸς θυσίασε τὴ ζωή Του γιὰ τὴ δική μας ἀγάπη, τότε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἔρχεται μέσα σου νὰ κατοικήσῃ καὶ δίνει μυστικὰ στὴν ψυχή σου τὴν πληροφορία καὶ πληρότητα τῆς ἀγάπης Του.
Τότε κάθε φόβος, κάθε φοβία, κάθε ἀναστολή, κάθε ἐρώτημα, κάθε ἀμφιβολία, κάθε δισταγμός, φεύγει ἀπὸ μέσα σου. Καὶ ζεῖς… τί ἀλήθεια ζεῖς;
Μιὰ γεύση τοῦ Παραδείσου…!
“Μάθε ν’ ἀγαπᾶς, φίλε μου, αὐτούς ποὺ δὲν πληγώνουν τὴν ἀγάπη.” Γιάννης Ρίτσος
Στοχαστής