Είναι συνυφασμένη με τη ζωή μας. «Εφόσον ζούμε, ελπίζουμε». Είναι το οξυγόνο της ψυχής μας. Η «ανάσα» της υπάρξεως μας. Η δύναμη που μας κρατεί στη ζωή. Είναι το κλωνάρι, που πάνω του στηρίζουμε το μέλλον της ζωής μας χωρίς να φοβόμαστε πως θα λυγίσει η θα σπάσει. Είναι το στημόνι πάνω στο οποίο «υφαίνουμε τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας.
Η Ελπίδα. Είναι στην ζωή μας το πάν!.. Η απώλεια της σημαίνει αποτυχία. Απαισιοδοξία. Κατρακύλισμα με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Μαρασμό της υπάρξεως. Έλλειψη της χαράς. Σκοτάδι της ψυχής. Άγρια πάλη μέσα στην νυχτοθάλασσα του μέσα κι έξω από εμάς κόσμου. Κονταροκτύπημα της χαράς και της αισιοδοξίας. Και όμως είναι τόσο απλή. Δε στοιχίζει. Ένα καθαρό «βλέμμα» στον κόσμο της φύσης επιστρέφει «φορτωμένο» ελπίδα!.. Τα κρίνα του αγρού και τα πετεινά του ουρανού μας διδάσκουν την ελπίδα!… Δε μεριμνούν, δε φροντίζουν, δεν αγωνιούν. Ζουν γιατί ελπίζουν. Όχι βέβαια αφηρημένα, ούτε αφαλός «ρομαντικά». Ελπίζουν στο Δημιουργό τους. Γι΄ αυτόν ζουν τη χαρά και ντύνονται η τραγουδούν την αισιοδοξία.
Η Ελπίδα. «Είναι η αρετή που αγαπώ πιο πολύ, λέει ο Θεός» κατά την έκφραση του ποιητή. Κι εμείς λέμε: « Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον». Ελπίζοντες σ΄ εκείνον δεν ντροπιάζουμε ποτέ τιε επιδιώξεις μας, το σκοπό της ζωής μας. Εκείνος είναι το τιμόνι στη ζωή μας. Η άγκυρα στο καράβι της υπάρξεως μας. Κι εμείς είμαστε πνοή απ’ την Πνοή Του. Δημιουργία μέσα στη Δημιουργία του. Χαρά μέσα στη Χαρά Του. Γιατί να απελπιζόμαστε; γιατί να αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού μας, που μας έπλασε για τη ζωή κι όχι για το θάνατο, την πληρότητα κι όχι τη λύπη της ακηδίας;
Ελπίζουμε, όταν αναπνέουμε Θεό. Όταν Εκείνος μας ποδηγετεί μέσα από τη δική μας ελευθερία. Απελπιζόμαστε, όταν ζητάμε ευθύνες από το θεό για τα λάθη και τις σκιές μας. Όταν τον παραμελούμε και ζητούμε από μόνοι μας να σηκώσουμε το φορτίο της ζωής. Όταν προσπαθούμε με τη φτωχή λογική μας να ερμηνέψουμε ότι Εκείνος μας αποκάλυψε. Ότι Εκείνος έκανε για μας και μας το πρόσφερε σαν Χάρη, Δωρεά, Λύτρο. Ο Σταυρός του Κυρίου είναι η ελπίδα μας. Η πίστη μας είναι άνοιγμα στους ορίζοντες της. Η απιστία μας δυσβάστακτος «σταυρός» και απαρχή αμφισβήτησης. Απελπισίας. Βύθισμα στα σκοτάδια του Διαβόλου.
Πόσο ωραίο είναι Κύριε να υφαίνουμε τη ζωή μας γύρο από ένα ευγενικό «μυστικό» τρόπο ζωής που Συ μας δίδαξες. Πόσο ωραίο να σε νιώθουμε μέσα μας κοντά μας γύρο μας!… και είναι τόσο ωραίο αυτό γιατί τότε αισθανόμαστε μια σιγουριά πως η ελπίδα μας δεν πρόκειται να μας ντροπιάσει ποτέ.
† O Αυλώνος Χριστόδουλος