Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θ. Ιεροκήρυκος
Από όλα τα δημιουργήματα του Θεού μόνο το ανθρώπινο ον έχει την συναίσθηση του χρόνου, κι αυτό γιατί είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να θυμάται το παρελθόν και να λυπάται για ό,τι κληρονόμησε από αυτό ή συνειδητά επισώρευσε στο παρόν του. Μόνο αυτός έχει την ικανότητα να τοποθετήσει το μέλλον στο παρόν, κάνοντας με τη φαντασία του αληθινό εκείνο, που θα ακολουθήσει αύριο. Ο άνθρωπος λοιπόν είναι προικισμένος από τον Δημιουργό του με διάνοια, θέληση και μνήμη έχει γνώση και συναίσθηση του χρόνου.
Μετά από όλα αυτά τα λίγα εισαγωγικά το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο χριστιανός οφείλει στο διάβα του χρόνου να σκέφτεται, να μελετά, να αντιπαραθέτει, και το παρελθόν του να γίνεται μάθημα για το μέλλον. Βρισκόμαστε ήδη στο τέλος του παλαιού χρόνου και στο ξεκίνημα ενός νέου, ανατέλλοντος. Ο Θεός, ο χορηγός της ζωής, μας αξίωσε για μια ακόμη φορά να ζήσουμε το πέρασμα αυτού του χρόνου. Με την αλλαγή του όλοι μας ζήσαμε διάφορα εορταστικά γεγονότα τόσο στο στενό οικογενειακό περιβάλλον όσο και ευρύτερα στον κοινωνικό χώρο, χωρίς να λησμονούμε την πανδημία που ταλαιπωρεί τον ελληνικό λαό και όχι μόνο. Αυτά όλα βέβαια φανερώνουν την ανατολή και ένα νέο ξεκίνημα χωρίς δυστυχίες και κακοτυχίες. Προχωρώντας όμως καλό θα ήταν να δούμε την αξία του χρόνου για να κατανοήσουμε την διαχρονικότητά του.
Ο χρόνος για τον καθένα μας είναι χρυσάφι. «Φίδου χρόνου» έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Για τον χριστιανό όμως ο χρόνος είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι το μέσον που τον οδηγεί στην αιωνιότητα. Ο χρόνος, οι ώρες, οι στιγμές δεν μας ανήκουν. Μας έχουν δοθεί για να καλλιεργηθούμε και τελειοποιηθούμε καταλήγοντας στην αιωνιότητα. Όπως κάθε ψήγμα χρυσού είναι πολύτιμο, έτσι και κάθε χρονική στιγμή έχει την αξία της. Ένας πατήρ της Εκκλησίας μας έλεγε χαρακτηριστικά: «Καμιά απώλεια δεν είναι πιο μεγάλη από την απώλεια του χρόνου». Και άλλοι Άγιοι Πατέρες για ένα πράγμα λυπόντουσαν, για το ότι δεν χρησιμοποίησαν σωστά όλο το χρόνο της ζωής τους, ώστε να επιτελέσουν περισσότερα έργα αγάπης.
Εκείνο όμως που μας κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι ο χρόνος δεν ξαναβρίσκεται δεν επαναλαμβάνεται. Η σπατάλη του πλούτου επανορθώνεται, της υγείας σπανίως, του χρόνου όμως ποτέ. Όταν χάνουμε μια ευκαιρία την χάνουμε για πάντα. Η νέα που θα μας δοθεί είναι καινούργια. Σε ένα ηλιακό ρολόι της Οξφόρδης υπήρχε η εξής επιγραφή: «Οι ώρες παρέρχονται και θα δώσουμε λόγο». Με μια στιγμή εξαγοράζει κανείς την αιωνιότητα. «Προσοχή, έλεγε κάποιος, γιατί ο χρόνος χάνει κείνους που τον χάνουν».
Η στάση του κάθε χριστιανού για το νέο χρόνο και το ξεκίνημά του να χαρακτηρίζεται από αισιοδοξία και θάρρος για τη ζωή, και υποταγή στο θείο θέλημα. Οι αποφάσεις για την νέα χρονιά να στολίζονται από τις εντολές του ευαγγελίου. Να είναι αποφάσεις με Χριστό. Κάθε ώρα που θα μας χαρίζει ο Θεός θα είναι κέρδος. Μόνο να την εκμεταλευόμεθα στη παρούσα ζωή με σκοπό την αιωνιότητα. «Πιστεύσατέ με, έλεγε ο Γλάδστων, ότι η οικονομία του χρόνου θα σας αποδώσει μεγάλα κέρδη, που θα ξεπεράσουν ό,τι θα μπορούσατε να ονειρευθείτε, ενώ αντίθετα η σπατάλη του χρόνου θα σας μειώσει πνευματικά και ηθικά περισσότερο από ό,τι μπορείτε να φαντασθείτε». Η κάθε ώρα και στιγμή που μας προσφέρει ο Θεός είναι η ακατέργαστος ύλη, με την οποία ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει το μέλλον του, όπως το θέλει.
Με αυτές λοιπόν τις σκέψεις θα θέλαμε να σκιαγραφήσουμε το ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου. Να είμαστε σίγουροι ότι θα περάσουμε ευτυχισμένα, γιατί η ευτυχία μας συνίσταται στην ένωσή μας με τον Θεό. Και όταν ο άνθρωπος είναι ενωμένος με τον Θεό ζει και κινείται όπως οι άγγελοι στον ουρανό. Να αφιερώνουμε έστω και λίγο από τον προσωπικό μας χρόνο στην επικοινωνία μετά του Θεού. Ας το έχουμε λοιπόν κατά νου, καθότι Αυτός είναι που προσφέρει τα πάντα αρκεί να του το ζητήσουμε.
Ευλογημένος και καρποφόρος ο καινούργιος χρόνος 2022.