Γράφει ὁ πατήρ Παῦλος Καλλίκας
Κατ΄ οἰκονομία. Τί τὸ ‘θελαν; Κατ’ οἰκονομία κολοβώσανε τὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες, κατ΄ οἰκονομία φορέσανε τὰ φίμωτρα πάνω ἀπὸ τὰ Ἅγια, κατ΄ οἰκονομία ὁ μὴ ἀσπασμὸς τῶν ἱερῶν εἰκόνων, κατ’ οἰκονομία ὁ μὴ ἀσπασμὸς τοῦ χεριοῦ τοῦ Ἱερέως, κατ’ οἰκονομία ἀδειάσανε τὶς Ἐκκλησίες ἀπὸ πιστούς, κατ’ οἰκονομία ἡ «οἰκο-λατρεία», κατ’ οἰκονομία… καὶ ὁ συμψηφισμὸς (βλέπεις βάλανε καὶ στὴν Ἐκκλησία τώρα τὰ κουκιά)!!!
Καὶ τὸ φιλότιμο ἐχάθη… Καταντήσανε λεπροκομεῖο ἢ χτικιὸ τῆς περιοχῆς, τὸν Ἱερὸ Ναό, τὶς Ἐκκλησιαστικὲς Ἀκολουθίες, ἂλλ΄ ἀντ΄ ἄλλα, προσέλαβαν ἀσφάλεια στὴν εἴσοδο τοῦ Ἱ. Ναοῦ, μὴ καὶ μπεῖ κάποιος «Φαρισαῖος», μετέτρεψαν τὸν Ἄμβωνα, σὲ ἕνα ἀκόμη τρομολαγνικὸ εἰδησεογραφικὸ πρακτορεῖο, ξόδεψαν τὸ… κήρυγμα, σὲ λαϊκὴ «θεολογικὴ» ρητορικὴ γιὰ τὴν μασκοῦλα καὶ τὰ ἐμβόλια.
Χάθηκε, λοιπόν, τὸ φιλότιμο, καὶ ποῦ νὰ τὸ βρεῖς; Ποῦ νὰ τὸ βρεῖς τὸ ἔρημο, ἀφότου ἡ ὑποτέλεια ὀνομάστηκε «ταπείνωση»; ἡ ἀνελευθερία καὶ ἡ στανικὴ ἐπιβολή, «ὑπακοή»; οἱ δημόσιες σχέσεις τῶν μεγάλων, «διάκριση»; ἡ ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς, σὲ κάτι σὰν «θεό»; ἡ δεύτερη ἐντολὴ (πρῶτα ὁ ἄνθρωπος), ἔκλεψε τὴν θέση τῆς πρώτης;
Εἶναι ἀνάγκη ἀδελφέ μου, ἰδιαιτέρως αὐτὴν τὴν Μεγάλη ἑβδομάδα ὄχι νὰ πᾶς ἁπλὰ στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ νὰ τρέξεις στὴν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ μὲ τὰ Ἱερὰ Μυστήριά της εἶναι τὸ μόνο καὶ ἀπόλυτο μέσο ἀποφυγῆς τῆς πανδημίας.
Ἀδελφέ, νὰ θυμᾶσαι «ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν».
Καλὴ ἐπ-Ἀνάσταση!!! (στὴν ὥρα της)