τα πλαίσια των επετειακών εκδηλώσεων που διοργανώθηκαν από την ενορία των Ριζίων Ορεστιάδος και τους πολιτιστικούς συλλόγους της κωμοπόλεως επι τη συμπληρώσει 200 ετών (1825-2025) από της ανιστορήσεως της θαυματουργού εικόνος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (Άη-Στράτη), η οποία φυλάσσεται εκεί ως πολύτιμος θησαυρός, που συνδέει το χθες με το σήμερα και είναι πηγή αγιασμού και ευλογίας των πολυπληθών προσκυνητών της, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Ριζίων την Κυριακή πρό της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, 7η του μηνός Σεπτεμβρίου ε.έ.
Ο Σεβασμιώτατος με αφορμή το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, μεταξύ άλλων τόνισε· «Ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὴν προσεχῆ Κυριακή ὁ εὐαγγελικός λόγος μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τό μεγαλεῖο τῆς Σταυρικῆς θυσίας, μᾶς ἀναπτύσσει τὴν σκοπιμότητα τῶν θείων ἐνεργειῶν καὶ προδιαγράφει τὴν ἐφ’ ἑξῆς πορεία τῆς Ἐκκλησίας…
»Ἡ πρώτη ἐνέργεια περί τῆς ὁποίας γίνεται ὁ λόγος εἶναι ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ στὸ Σταυρό: «οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον», (Ιω. 3, 14-15). Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, κατά τόν ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης, εἶναι τό κλειδί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Σταυρός καί δέν σταυρωνόταν ἡ Ζωή τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή ὁ Χριστός, δέν θά πήγαζαν ἀπό τήν πλευρά Του οἱ κρουνοί τῆς ἀφθαρσίας, δέν θά ἐσχίζετο τό χειρόγραφο τῆς ἁμαρτίας, δέν θά ἠνοίγετο ὁ Παράδεισος. Ὁ Χριστός προσλαβών τήν ἀνθρωπίνη φύση μέ τόν Σταυρό Του “αἴρει τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου”…
»Ἡ δεύτερη ἐνέργεια, περί τῆς ὁποίας γίνεται λόγος, εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο, ποὺ φαίνεται μέσα ἀπὸ τήν θυσιαστικὴ προσφορὰ τοῦ Υἱοῦ Του: «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ιω. 3,16). Ἡ ἀγάπη του Θεοῦ δὲν εἶναι θεωρητική, ἀλλὰ ἀληθινή, ἀφοῦ κορυφώνεται στὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου. Αὐτὴ ἡ ἀναμφισβήτητη ἀγάπη εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ἀγαπητικῆς πορείας ποὺ ἀκολουθεῖ καί ἡ Ἐκκλησία μέσα στὴν ἱστορία… Στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν διακρίσεις, ὑπάρχει ἰσότητα· δὲν ὑπάρχει ἐξουσία, ἀλλὰ διακονία· δὲν ὑπάρχει βία, ὑπάρχει μόνο ἀλληλεγγύη· δὲν ὑπάρχει μῖσος, ἀλλὰ μόνο ἀγάπη· δὲν ὑπάρχει καταπίεση, ἀλλὰ μόνο ἐλευθερία…
»Ἡ τρίτη ἐνέργεια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου: «οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ» (Ιω. 3,17). Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν παθῶν καὶ τὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας. Δὲν εἶναι ὁ ρόλος Του αὐτὸς τοῦ στυγνοῦ δικαστοῦ, ὅπως, δυστυχῶς, παρουσιάζεται στὴν ἐποχή μας ἀπὸ τοὺς ἀκραίους παραποιητὲς τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, ἀλλὰ τοῦ Πατέρα ποὺ προσφέρει πληθωρικὰ τὴ σωτηρία σ’ ἐκείνους ποὺ θὰ πιστέψουν στὴ δύναμή Του καὶ θὰ ἐνταχθοῦν, ἐν μετανοίᾳ, στὴν Ἐκκλησία Του…».
Στη συνέχεια τελέσθηκε πάνδημο Μνημόσυνο “υπέρ αναπαύσεως τῶν μακαρίων κτιτόρων, εὐεργετῶν καί συνδρομητῶν τῆς ἐκκλησίας καί πάντων τῶν προαναπαυσαμένων πατέρων, πάππων, προπάππων, γονέων, ἀδελφῶν καί συγγενών”. Ακολούθως ο Σεβασμιώτατος στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο έμπροσθεν του Ναού τέλεσε τον αγιασμό και ευλόγησε το κουρμπάνι (θυσία ζώων), που στη συνέχεια διενεμήθηκε σε όλους τους παρευρισκομένους.
Μεταξύ του πολυπληθούς εκκλησιάσματος παρέστησαν ο Διοικητής της 3ης Ταξιαρχίας, Ταξίαρχος Αθανάσιος Φωτεινόγλου και ο Πρόεδρος της τοπικής Κοινότητος Βλαδίμηρος Κιολές.
