Πόσο αληθώς ωραία η εικών του εις Θεον πλουτούντος! Ο ατενίζων προς αυτήν αισθάνεται γοητείαν τινά μυστικώς γοητεύουσαν την ευτού ψυχήν και έλκουσαν αυτήν προς την εικόνα. Η χάρις αυτής αιχμαλωτίζει την ψυχήν, το δε μεγαλείον αυτής επιβάλλει ευλάβειαν.
Ο εις Θεόν πλουτών εγένετο ο λύχνος ο του Ευαγγελίου, ο φωτίζων τους αγαλλομένους εν τω φωτί αυτού. Απέβη η ζύμη τη Χάριτος , η τείνουσα να ζυμώση όλον το εγγίζον αυτή φύραμα, και ανεδείχθη το άλας της Καινής Διαθήκης, το μέλλον να αλίση πάσαν την γήν.
Ο εις Θεόν πλουτών ανευρίσκει πανταχού τον Θεόν. Η καρδία αυτού εγένετο παράδεισος, εν ω εβλάστησε το δέδρον της ζωής. εν αυτή ηθάλλουσι και νεάζουσιν ως εν έαρι δηνεκεί πάντα τα άνθη των χαρίτων.Η πληρώσασα την καρδίαν αυτή αγάπη του Θεού και του πλησόιον , αναβλύζουσα ως ύδωρ ζωηρόν, εκχέεται και εκδηλούται υπό τας ποικίλας μορφάς της ευεργεσίας και αγαθοεργίας.
Ο εις Θεόν πλουτών ζη ουχί δι’ ευατόν , ζη διά τον πλησίον αυτού. Φροντίς αυτού το καλόν του πλησίον αυτού ,και μέλημα αυτού η των άλλων χαρά. Η ευγένεια της ψυχής αυτού εμφανίζεται ως χάρις γλυκεία εκκεχυμένη επι του προσώπου αυτού , και εκδηλούται ως συναίσθημα αγνόν αλήπτου λεπτότητος.
Ο εις Θεόν πλουτών απέβη καθ’ ομοίωσιν θείαν και εγένετο αληθής εικών και ομοίωμα Θεού. Μακάριος άνθρωπος , διοτι έγνω την αποστολήν αυτού και επολιτεύθην κατά την κλίσην αυτού. Μακάριος άνθρωπος, διότι κατέκτησε τον πλούτον της Χάριτος. Μακάριος άνθρωπος, διότι ο Κύριος ητοίμασε αυτώ την κληρονομίαν αυτού εν τη επουρανίω Αυτού Βασιλεία.
(Αγίου Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως.Θρησκευτικαί Μελέται, Αθήνα 1986, σελ. 128-130[επιλογή]).
