Ένας ιεροκήρυκας τελείωσε το υπαίθριο κήρυγμά του και το ακροατήριο ετοιμαζόταν να διαλυθεί, όταν αυτός τους φωνάζει:
«Μια στιγμή, κοιτάξτε εκεί στο δρόμο»! Περνούσαν δύο, με δεμένα τα χέρια με την αλυσίδα, και δύο αστυφύλακες τούς είχαν στη μέση!! Όλοι γύρισαν να τους δουν.
«Λοιπόν, λέγει ο ιεροκήρυξ, μεταξύ εμού και αυτών δεν υπάρχει καμμιά διαφορά!! Εάν εγώ είμαι εδώ και σας κηρύττω και αυτοί εκεί αλυσσοδεμένοι, την διαφοράν την κάνει η χ ά ρ ι ς τ ο υ Θ ε ο ύ, πού δέχθηκα εγώ στην καρδιά μου, ενώ εκείνοι ευρέθηκαν εις άλλο περιβάλλον, δεν άκουσαν περί Θεού, ή αδιαφόρησαν και περιφρόνησαν την αγάπην του Θεού, και βρίσκονται σήμερα στη λυπηρά αυτή θέση. Η φύσις μας είναι η ίδια, αμαρτωλή. Σ’ αυτούς εξελίχθηκε χωρίς το χαλινάρι του Θεού, από μια κακή σκέψη, σ΄ ένα κακό λόγο, και τέλος σε μια κακή πράξη, που τους έφερε στο λυπηρόν αυτό κατάντημα».
Η χάρις του Θεού η σωτήριος, προσφέρεται σήμερον και στον καθένα από σας, δωρεάν, διά του Χριστού».
Τα μηδενικά
Σε κάποιο μουσείο βρίσκεται ένας ωραίος ζωγραφικός πίναξ, που παριστάνει ένα μικρό παιδί να γράφει σ’ ένα πίνακα στη σειρά μηδενικά. Πλάι στο παιδί στέκεται ένας άγγελος, που θέτει τον αριθμό 1 μπροστά στα μηδενικά.
Ο πίναξ αυτός έχει τον τίτλο «Ανθρώπινη θέλησις και θεία Χάρις».
Το νοημά του είναι απλούστατο. Ό,τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι δεν έχει αυτό καθεαυτό αξία. Είναι σαν τα μηδενικά. Η θεία Χάρις είναι ο αριθμός που μπαίνει μπροστά στα μηδενικά και τους δίνει μεγάλη αξία.
Τότε, όσο περισσότερα…μηδενικά υπάρχουν, δηλαδή καλά έργα μας, τόσο περισσότερο αξίζουμε.
Από το βιβλιο ”Ψιχία από της τραπέζης”
